رابین رایت

خانم رابین رایت روزنامه‏نگار و نویسنده لس آنجلس تایمز، ساندی تایمز لندن، سی بی اس نیوز، واشنگتن پست و كریستین ساینس مانیتور می‏باشد كه در بیست‏سال گذشته از ۷۰ كشور از شش قاره جهان گزارش مخابره نموده است و حدود ۶ جنگ را پوشش خبری داده است.۱ خانم رابین رایت علاوه بر گزارشهای خبری، به بررسی پدیده اسلام‏گرایی در نقاط مختلف جهان پرداخته است.
● آثار
از وی كتب و مقالات متعددی برجای مانده است كه می‏توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱) خشم مقدس: خشم اسلام مبارز (۱۹۸۵)
[Sacred Rage : The Wrath of Millitant Islam]
۲) به نام خدا: دهه [امام] خمینی (۱۹۸۹)
[In the Name of God : The Khomeini Decade]
۳) كتاب شیعیان كه به زبان فارسی نیز ترجمه شده است.
۴) «زمان بحران برای علمای مسلمان‏»، مك لین، ۸ اكتبر ۱۹۸۴.
[A Time of Crisis For Moslem Pilgrims]
۵) «بازخیزی اسلامی: مرحله‏ای جدید؟»، كرنت هیستری (تاریخ معاصر)، شماره ۵۲۹، فوریه ۱۹۸۸.
[The Islamic Resurgence : A New Phase?]
۶) «لبنان‏»، در كتاب سیاست احیای اسلامی، به ویراستاری شیرین هانتر (۱۹۸۸)، ["Lebonan" in Politics of Islamic Revivalism, editedby Shireen Hunter]
۷) «سیاست تحت نام خدا - انقلاب آرام: مرحله جدید جنبشهای اسلامی‏»، كریستین ساینس مانیتور، ۶-۴ نوامبر ۱۹۸۷.، [Politics in the Name of God - Quiet Revolution :Islamic Movement|s New Phase]
۸) «سیاست تحت نام خدا - مذهب در سیاست: یك پدیده جهانی‏» كریستین ساینس مانیتور، ۶-۴ نوامبر ۱۹۸۷.، [Politics in the Name of God - Religion in Politics :A Global Phenomenon]
۹) «از تونس تا تركیه: اسلام مبارز به صحنه می‏آید»، نیشن (ملت)، ۲۳ می ۱۹۸۷.، [From Tunisia to Turkey : Militant Islam GainsGround]
۱۰) «اسلام، دموكراسی و غرب‏»، فارین افرز (روابط خارجی)، شماره ۳، تابستان ۱۹۹۲.، [Islam, Democracy and the West]
۱۱) «چهره سیاسی جدید اسلام‏»، كرنت هیستری (تاریخ معاصر)، شماره ۵۵۲، ژانویه ۱۹۹۱.، [Islam|s New Political Face]
۱۲) «دین از حاشیه سیاسی به [میدان] می‏آید»، لوس آنجلس تایمز، ۱۴ ژانویه ۱۹۹۲.، [Faith Comes in From Political Finge]
۱۳) «ایالات متحده برای درگیر شدن با بازخیزی اسلامی جهانی تلاش می‏نماید»، لوس آنجلس تایمز، ۲۶ ژانویه ۱۹۹۲.، [U. S. Struggles to Deal With Global IslamicResurgence]
● نظرات
رابین رایت در زمره آن دسته از صاحبنظرانی قرار می‏گیرد كه میان جریانهای مختلف در جهان اسلام تفاوت و تمایز قائل می‏شوند و افراطگرایی را خطری برای منافع غرب می‏دانند تا اسلام‏گرایی. به نظر وی، غربیها اسلام‏گرایان را «بنیادگرا» می‏خوانند و این لقبی است كه مورد تكذیب و انكار مؤكد آنها قرار می‏گیرد; زیرا مفهوم مزبور نیز رنگ و بوی وارداتی و غربی و به علاوه بار منفی دارد. آنان می‏خواهند با بیان مذكور، خیزش اسلامی را با نهضت اصلاح پروتستانی كه در عصر رنسانس در اروپا متولد و فراگیر شد، مقایسه كنند.۲
به اعتقاد رابین رایت، اگر حتی هدف اصلی اسلام‏گرایان اجرای شریعت‏یا حقوق اسلامی باشد، (خواه به عنوان یكی از منابع و خواه به عنوان تنها منفع حقوق) این امر الزاما با منافع غرب در تضاد نیست. به نظر رابین رایت، غرب با حمایت از دموكراسی در همان مراحل اولیه، در موضع قویتر قرار خواهد گرفت و بی‏آنكه به دشمنی با اسلام متهم شود، می‏تواند دولتهای اسلامی را در صورت سؤاستفاده از اصول دموكراتیك یا نادیده گرفتن آن، ملزم به پاسخگویی كند.۳ وی در عكس‏العمل به لغو نتایج انتخابات الجزایر كه به پیروزی اسلام‏گرایان انجامید، عنوان داشت: «به اولین دموكراسی اسلامی در جهان شانسی داده نشد كه خود را نشان دهد. هدف، اسلام‏گرایان بود، اما قربانی نهایی دموكراسی از كار درآمد.»۴

مهدی شوشتری
پی‏نوشت‏ها:
۱. Ahmad Bin Yousef and Ahmad Abouljobain, ThePolitics of Islamic Resurgence
: Through WesternEyes, Springfield : The United Association forStudies and
۲. ۱۹۳ . Research, Inc, ۱۹۹۲, P
۳. ۴۸ . .۳۲. Ibid, P مهدی شوشتری، «سیاست‏خارجی آمریكا در قبال نهضت‏بازخیزی اسلامی (بنیادگرایی اسلامی)»، پایان‏نامه كارشناسی، تهران: دانشكده روابط بین‏الملل وزارت امور خارجه، صص ۶۶-۶۵.
۴. سید عباس عراقچی، «نهضت‏بازخیزی اسلامی در قرن بیستم: بنیادگرایی یا افراطگرایی‏»، مجله سیاست‏خارجی، سال دهم، شماره ۱، بهار ۱۳۷۵، ص ۷۷.
ماهنامه اسلام و غرب ، شماره ۲۰

منبع : بلاغه