درخت در آیین‌ها و باورها

به اعتقاد هندی‌ها وقتی که کسی می‌میرد، روح برای ادامه زندگی به درختی که هنگام تولدش کاشته شده بود، برمی‌گردد.
در آیین‌ها، مذاهب و فولکلور ملت‌های مختلف، درختان جایگاه ویژه‌ای دارند: در نزد ایرانیان، درختان سمبل طراوت، آرامش و زیبایی شمرده می‌شدند؛ به خصوص درختان کهن سال مقدس بودند و قطع آن‌ها کار ناپسندی شمرده می‌شد. ایرانیان باستان اعتقاد داشتند که هرکس که درخت کهن سال باثمری را قطع کند، در همان سال یکی از خویشاوندان خود را از دست خواهد داد.
درخت، در ادبیات فارسی نیز حرمت و جایگاه خاص دارد . بسیاری از شاعران ما، بارها وبارها در اشعارشان قامت معشوق را به سرو و صنوبر تشبیه کرده‌اند. ایرانیان باستان، درخت سرو را مقدس می‌پنداشتند. در افسانه‌های قدیمی فارسی این درخت را از بهشت می‌دانستند و نام آن را « درخت مینو » گذاشته بودند. اثر درخت سرو در بسیاری از مظاهر تمدن ایران دیده می‌شود؛‌ در معماری، قالی‌بافی، مینیاتور، پارچه‌بافی و ... .
در هند، درخت انجیر مقدس هندی را با هما یکی می‌دانند. در پای همین درخت بود که بودا به افکار متعالی خود دست یافت. بودا اعتقاد داشت هر انسانی که از تعالیم او پیروی می‌کند، باید در طول عمر خود پنج درخت بکارد. در آفریقا، هنگام تولد نوزاد درخت کاشته می‌شود و هنگامی که کودکی بیمار می‌شود، برای بهبود نزدیک درخت‌اش می برند؛ آن گاه که درخت بار می‌آورد، جوان برای ازدواج آماده است. وقتی که کسی می‌میرد، روح‌اش برای ادامه زندگی، به همان درختی که هنگام تولد‌اش کاشته شده بود برمی‌گردد.
سرخ پوستان مایا در آمریکای مرکزی، بر این باورند که درخت گل ابریشم، نخستین درخت و خاستگاه تمام زندگی است.
در بعضی از کشورهای اروپایی و آمریکایی، با تولد هر نوزاد، شهرداری آن منطقه یا محله، یک درخت را به نام آن نوزاد نام‌گذاری می‌کند و مسئولیت نگهداری و پرورش آن درخت را به عهده آن خانواده می‌گذارند و به این ترتیب فرهنگ طبیعت دوستی و زندگی با دیگر موجودات زنده را از همان کودکی به شهروندان خود آموزش می‌دهند.

منبع : بانک اطلاعات گردشگری