درد دلی برای گلایه

امروز از میان چند صد روزنامه نگار، كمتر كسی را می توان یافت كه تعطیلی یكباره روزنامه، قطع یكباره آب باریكه زندگی و فشارهای روانی متاثر از ممیزی و خودسانسوری را حداقل در چند روزنامه تجربه نكرده باشد.
راه اندازی روزنامه جدید و تعطیلی آن، راه اندازی روزنامه های دیگر و باز هم تعطیلی آن، بسیاری از روزنامه نگاران را ترغیب به انتخاب شغلی ثابت در كنار قلمزنی در روزنامه ها به صورت غیرثابت كرده است.
در شرایطی كه روزنامه نگاران بیش از هر زمان دیگر وضعیت سخت و ناخوشایندی را پشت سر می گذارند، ناامنی شغلی و دستمزدهای ناچیز كه برخی مواقع آن هم پرداخت نمی شود، موجب شده است بسیاری از روزنامه نگاران برای تامین زندگی خود و خانواده به مشاغل دوم و حتی سوم روی آورند.
تا امروز روزنامه های كشور، به جز چند روزنامه، به هزار و یك دلیل قادر نبوده اند، امنیت حرفه ای و توقع و نیازهای اقتصادی و صنفی یك روزنامه نگار را برآورده سازند و هنوز هیچ یك از تشكل های صنفی روزنامه نگاری تدبیری برای فائق آمدن بر این قبیل مشكلات نیاندیشیده است.
فضای رسانه ای كشور با پدیده های گاه ناخوشایند جدید رو به رو شده، پدیده مدیران مسئول غیرحرفه ای، به كارگیری روزنامه نگاران جوان و كم تجربه، نابسامانی در بخش های اداری، وضعیت روزنامه نگاری حرفه ای را نیز به مخاطره انداخته است. در برخی روزنامه های خصوصی هم خویشاوندان مدیران مسئول و صاحب امتیازان روزنامه ها با تكیه بر مناصب مالی واداری و ایجاد فضایی بسته حافظان منافع اقتصادی مدیران خود هستند. شاید به همین دلیل است كه روزنامه نگاران امروز به شدت دچار گسست صنفی و ناآگاهی حقوق صنفی شده اند. در این كشاكش روزنامه نگاران نیز باید تشكیلات صنفی خود را از حوادث سیاسی جهت دار تفكیك كنند. اما كوشش آنان به تنهایی كافی نیست. مدیریت رسانه ای باید به فعالان سخت كوش در حوزه اطلاع رسانی عنایت داشته باشد و در واقع همان قدر كه مجریان قانون مطبوعات با خطای روزنامه نگاران كه اغلب ناشی از خصلت كار آنان است، جدی برخورد می كنند برای تأمین حقوق صنفی و اجتماعی آنان نیز بكوشند.

منبع : همشهری