بین خودمون باشه وقتی دوباره عاشق می‌شود

روزها می آیند و می روند و لایه نازک خیال میان لایه های زمان گم می شود، روزها همچنان می آیند و می روند و رویا و احساس عطر خود را میان روزها می پاشد وگم می شود، روزها می آیند و می روند و حرکت می کنند در ابدیت و به سوی ابدیت. روزها می آیند و می روند و ورقی تازه می گذارند روی ورق های قبلی و قطورتر می شوند و سنگین تر و روزها می آیند و می روند، عشق ها میان ورق های آن به یادگار می مانند مثل گلبرگ هایی که لای کتاب یا دفترچه ای کهنه پیدا می شود. روزها همچنان می روند و می آیند و وانمود می کنند که اینها را نمی دانند و وانمود می کنند که به انتها می رسند آخر جایی. زهی خیال باطل که انتهای جهان ابدیت، وجود داشته باشد. شاید می دانند ولی باز هم می آیند و می روند.
یک پرنده، که فکر می کند مهاجر است، همچنان در حال پرواز کردن است. می آید و رد می شود و گاهی به مناظر زیرپایش چشمی کج می کند، گاهی سرش را به جلو می کشد و احساس می کند دارد با تمام قدرت به سمت ابدیت می رود و گاهی فقط گاهی خیلی کم به چیزی برمی خورد که با تمام وجود شیفته اش می کند. عاشق اش می کند و احساس مرموز و قشنگی به او می دهد. روزها می آیند و می روند و او وزش وقت را زیر بالهایش حس می کند؛ وقت در حجم ابدیت گم می شود و فقط می ماند یک چیز، پرواز.
¤ روزها به چه فکر می کنند؟ دارند با وقت پچ پچ می کنند. هان؟! می گویند تکلیفشان معلوم نیست نمی توانند همین طور... چی؟... باد و بود کنند؟! آها! وانمود کنند. می گویند پس ... این ابدیت کجاست؟ احساس... لوچی...؟! نه، پوچی می کنند...
پرنده ها چطور می خندند؟ آهای! ابرها! شما که بهتر می دانید. پرنده ها چطور می خندند؟ شما چی درخت های بلند؟ واقعاً که ! به هر حال همان طور که پرنده ها می خندند، پرنده خندید. نه خیلی بلند، آخر به جریان آرام زیر بالهایش عادت کرده بود. خودم می دانم پرنده ها چطور حرف می زنند. تازه با خودشان هم حرف می زنند. پرنده گفت (لزوماً باخودش نمی گفت، می گفت هر کس که باشد بشنود، ولی از آنجا که آن بالا کسی غیر از او نبود فقط خودش می شنید): «هه ! روزها را ! ابدیت! بهتر است به راه خود ادامه دهید و مشغول شوید پیش از آنکه دیوانه شوید. بعد از این همه روز تازه... رو چیزهای دیگری که فقط خودش می شنید)».
روزها می روند و می آیند و وانمود می کنند فهمیده اند چرا می آیند و می روند و کجا(؟) روزها می روند و می آیند و لایه های زمان قطورتر می شود و عشق های لای آن عاشقانه تر می شوند. گلبرگی از آن از لای ورق ها بیرون می آید،چرخی می زند و عطری پراکنده می شود.
پرنده، که شبانه روز پرواز می کند و فکر می کند که مهاجر است، چشمهایش را می بندد و پر از عطر می شود. روزها هنوز هم می آیند و می روند و می آیند. پرنده ای زیر آسمان بلند و بر روی دریاچه ها و جنگل ها و کوه ها پرواز می کند، به ابدیت ایمان دارد؟! او برای ابدیت پرواز می کند.

با عشق از طرف یک پرنده مهاجر (زینب اسلامی)

منبع : روزنامه کیهان