نقش راننده ها در چراغ قرمز

توسعه ایران مدیریت ایرانی می خواهد. مدیریت هنر انجام کارها بوسیله دیگران است. اما جالب این جا است که بسیاری از ما ایرانی ها زمانی که کاری را توسط دیگران انجام می دهیم یا اینکه کاری را بنا به درخواست دیگران انجام می دهیم احساس خوشایندی نداریم. مثال موردی: اجرای سیستم هوشمند کنترل مرکزی ترافیک در تهران.
آیا تاکنون نامی از سیستم هوشمند کنترل مرکزی موسوم به scats شنیده اید. اگر زمانی که در پشت چراغ های قرمز در یکی از تقاطع های اصلی تهران توقف کردهاید، به بجای لحظه شماری برای هر چه زودتر سبز شدن چراغ قرمز، به تفاوت زمانبندی چراغ های سبز در دو سوی تقاطع توجه کنید، متوجه تفاوت میان زماندهی به مسیر پر ترافیک با مسیر کم ترافیک تر خواهید شد.
البته جدای از مباحث تخصصی مربوط به طراحی و نصب چنین سیستمی یا دیگر سیستم های مشابه در مکان های مختلف که در تخصص من هم نیست، آن چه جالب توجه است زیر ساخت های اطلاعاتی است که باعث شکل گیری چنین سیستم هایی می شود.به طور کلی چراغ های راهنمایی به سه دسته اصلی ساده(زمان ثابت)، نیمه هوشمند و هوشمند تقسیم می شوند.
در سیستم های تمام هوشمند که scats یکی از معروفترین آن ها است، زمانبندی چراغ ها با توجه به سنگینی ترافیک در هر مسیر تعیین می شود که تشخیص سنگینی بار بر عهده سنسورهایی می باشد که در کف تقاطع و در عمق مشخصی از مسیر نصب می باشند.
این حسگرها در تهران و در تقاطع های گوناگون در محل هایی با مربع های تقریبا ۵۰ در ۵۰ سانتیمتری با رنگ زرد مشخص می شوند که شاید شما تاکنون به آن ها توجه نکرده باشید.
این در حالی است که کارایی این سیستم در حالی به صورت موفقیت آمیز رقم خواهد خورد که اولا کاربرها(در این جا منظور رانندگان است) مطلع باشند که سیستم چگونه عمل می کند و از سوی دیگر نقش خود آن ها در عملکرد بهتر سیستم چگونه است.
بدین ترتیب که حداقل یکی از چرخ های اتومبیل ها باید در زمان تقاطع حتما بر روی یکی از این مربع های زرد رنگ قرار گیرد تا سیستم از حضور اتومبیل در مسیر آگاه شود و ماشین مورد نظر در سیستم محاسبه شود. گرچه سیستم scats در تهران با توجه با بررسی الگوهای ترافیکی در شهر های بزرگ دنیا که دارای رفتارهای ترافیکی مشابهی با مردم تهران هستند، طراحی شده است; اما شهروندان تهرانی به عنوان کاربران این سیستم تقریبا اطلاع بسیار اندکی از وظیفه خود در این سیستم دارند.
مشکل اصلی در این میان، همانا به عدم پیش بینی لازم از سوی طراحان و مجریان طرح به لزوم اطلاع رسانی لازم به شهروندان است.
داشتن دیدگاه تکنولوژیک محض به سیستم و عدم توجه با نقش کاربر در شکل گیری و طراحی و حتی اجرای سیستم یکی از مهمترین دلایل شکست سیستم های اطلاعاتی در سراسر جهان در سال های اخیر است. گر چه سیستم در حال فعالیت در شهر تهران که البته در شهرهای دیگری چون مشهد نیز شروع به فعالیت نموده است، یک سیستم شبیه سازی و باز اجرا شده در تهران است، اما لزوم توجه به نقش مردم در موفقیت فعالیت آن، واقعیتی است که از سوی مجریان طرح نادیده انگاشته شده است. و بدین ترتیب است که در حالی که بیش از ۲ سال از اجرای این پروژه در شهر تهران می گذرد، شاهد تغییر مورد انتظار طراحان سیستم در سطح شهر تهران نبوده ایم.
com.dlogfa.irmanagement

منبع : روزنامه ابتکار