فلسفه تلویزیون

هرکسی که تلویزیون نگاه می‌کند، به‌طور معمول درگیر بحث‌هایی می‌شود که در مورد فیلم‌های تلویزیونی شکل می‌گیرد و بعضی از افراد معتقدند که می‌توان از تلویزیون به‌عنوان ابزاری برای شکل‌دادن بحث‌های اخلاقی استفاده کرد.
در نیوجرسی، قطعه‌ای از یک سریال عامه‌پسند تحت‌عنوان «مهمانی پنج» برای کودکان ۵ساله یک کلاس پخش شد. بعد از پخش، کودکان شروع به صحبت در مورد فیلم کردند، صحبت در مورد اینکه حوادث فیلم چگونه با زندگی شخصی آنها ارتباط دارد. بعضی از آنها به شباهت اعضای خانواده خود با شخصیت‌های سریال و بعضی دیگر به اتفاقات مشابه رخ داده در محیط خانواده، اشاره کردند.
فیلسوفی که مسوول انجام پروژه بود، بحث را به اینجا هدایت کرد که اگر یک انسان برای رسیدن به هدفی عالی، دست به جنایت بزند، کاری شایسته انجام داده یا نه؟چندی بعد در همان سال، فیلسوفی دیگر تجربه‌ای مشابه را در مدارس راهنمایی مورد آزمایش قرار داد. هرچند که در اینجا بحث جدی‌تر و اصولی‌تر بود اما مباحث اصلی مشابه تجربه قبلی بودند.نتایج این دو تجربه نشان داد که تلویزیون می‌تواند مشوق بحث‌های اخلاقی در زندگی هر روزه انسان‌ها باشد. به‌دلیل همین گرایش خیلی از افراد معتقدند که تلویزیون باید در جهت کنترل و مهار این بحث‌ها و جهت‌دهی به آنها حرکت کند و اغلب این افراد، سریال‌های عامه‌پسند تلویزیونی را بهترین حربه برای رسیدن به این هدف می‌دانند.ولی مشکل اینجاست که اغلب این سریال‌های تلویزیونی خیلی واقعی و نزدیک به زندگی معمولی مردم ساخته می‌شوند. این در حالی است که همین سریال‌ها از نظر مفهومی، هیچ ارتباطی به زندگی واقعی ندارند.
مسائل عاشقانه، معمول‌ترین سوژه‌های این سریال‌ها هستند. آغاز عشق، بسط آن، پایان و شروعی دوباره و دوباره.بعضی از فیلم‌های تلویزیونی، ارتباطات شخصیت‌های افسانه‌ای را مطرح می‌کنند و به زندگی آنها و مشکلات موجود در زندگی‌شان می‌پردازند. تماشاچیان اینگونه فیلم‌ها که به فیلم‌های واقعی عادت دارند، به همذات‌پنداری می‌پردازند. شخصیت‌ها و مشکلاتشان را با وضعیت خودشان همانند می‌دانند و در مورد این شباهت‌ها به بحث می‌نشینند.فیلسوفان و محققان بسیاری به کارکرد این فیلم‌ها اندیشیده‌اند و به‌دنبال یافتن راه‌حلی برای کارآمد کردن تاثیر آنها برآمده‌اند.

منبع: آژانس خبری بازل آمریکا

منبع : روزنامه تهران امروز