تکرار مکررات؟

با نزدیک شدن ماه رمضان آدم‌ها علاوه بر سفره‌های خوب سحری و افطار و تمام نعمات معنوی این ماه انتظار یک چیز دیگر را هم می‌کشند؛ سریا‌ل‌هایی که امروزه اصطلاحا به آنها مناسبتی می‌گویند و حالا دیگر یک جورهایی با سفره‌های افطار عجین شده‌اند. چیزی که به احتمال قوی مهم‌ترین دلیل توفیق این سریال‌هاست؛ در ساعاتی که اکثر اعضای خانواده در کنار هم هستند و روزهایی که صمیمیت و با هم بودن‌ها بیشتر می‌شود. نکته‌ای که باید در مورد این سریال‌ها بررسی شود تاریخ‌نگاری آنهاست. اگر کمی به حافظه‌هایمان فشار بیاوریم حتما به خاطرمان می‌آید که عمر این ژانر سریال‌سازی چیزی کمتر از هفت، هشت سال است؛ عمر سریال‌‌هایی در این سبک و سیاق که شاید بشود نماینده بلامنازع آن را رضا عطاران دانست؛ یکی از موفق‌ترین سریال‌سازهای مناسبتی این سال‌ها که تمام سریال‌‌هایی که برای این ماه ساخته هرچند که فرمول یکسانی داشته‌اند، توانسته تماشاگران زیادی را پای جعبه جادو بنشاند و ساعتی به خود نزدیک کند.
حالا این نسخه سریال طنز ساختن برای این ماه از کجا و به چه ترتیب تجویز شده را نمی‌دانیم اما بدون شک راه چاره خوبی است برای آنتن تلویزیون که معمولا در مناسبت‌ها از کمبود برنامه‌های قابل قبول رنج می‌برد؛ نسخه‌ای که اقبالش خیلی‌های دیگر را به سمت کپی‌کاری از نسخه ابتدایی واداشت. البته در این بین نباید ایده‌های نوین کارگردانانی چون محمدحسین لطیفی را هم فراموش کنیم. در کنار اینها یک تجربه موفق دیگر هم وجود دارد که کپی بدون هدف از روی آن این سبک سریال‌سازی را بیشتر به سمت استهزا می‌کشاند تا جذب مخاطب بیشتر و ساخت کارهایی بهتر از آن؛ ساختن فیلم‌هایی ماورایی و تم‌مایه‌هایی از متافیزیک که شروعش با «او یک فرشته بود و ادامه‌اش با «اغما» که بیشتر یک کمدی بی‌کیفیت بود تا یک اثر ماورایی خوب. راهکار دیگر تلویزیون برای جذب مخاطب در این ماه استفاده از کارگردان‌های کاربلد برای ساختن سریال است که شبکه دو آن را سال قبل با حسن فتحی تجربه کرد و جوابش را هم گرفت و احتمالا امسال هم بعضی‌ها سراغ کپی کردن از روی کار او می‌روند و سعی در تکرار کار سال گذشته فتحی می‌کنند.
با نزدیک شدن به روزهای ماه رمضان تب سریال‌های مناسبتی بالا گرفته و خبرهایی کم و بیش درباره این سریال‌ها و عواملش که خیلی از آنها نام‌های آشنایی در این عرصه هستند به گوش می‌رسد. باید چند روزی صبر کنیم تا نتیجه نهایی کارهای این دوستان و سریال‌های امسال‌شان را ببینیم و اینکه آیا باید دوباره منتظر تکرار مکررات و نسخه‌های قبلی باشیم یا یک کار نو و تجربه قابل قبول دیگر. زمان، پاسخ همه این پرسش‌ها را می‌دهد فقط باید منتظر ماند و در نهایت نتیجه گرفت و حرف زد.

سهیل سلیمانی

منبع : روزنامه کارگزاران