به بهانه توهین های اخیر به بیت امام(ره)

اینکه نشان وجود انسانی خواسته انسان دیگری باشد، دست و دل شستن از هویت انسانی است. دلیل ردصلاحیت علی اشراقی، نوه حضرت امام(ره، عدم ارائه مدرک تحصیلی بود. شاید بهانه و توجیهی از این بدتر و ساده تر ممکن نبود. همیشه این پرسش برای من بسیار مهم بوده که آیا انسانها به مدرک وابسته هستند یا مدرک به انسانها؟ آیا قبل از اینکه به اصالت و محتوای وجودی یک انسان توجه کنیم، بایست به یک تکه کاغذ پاره ای که هر کسی امروزه توان به دست آوردن آن را دارد؟ مدرک تحصیلی چه تاثیر مثبت یا منفی بر هویت وجودی یک انسان میتواند بگذارد تا ملاکی بر صلاحیت یا عدم صلاحیت او باشد؟ آیا انسان، با توجه به عظمتی که خداوند به او سپرده است در پاره کاغذی جمع شدنی است؟ آیا نامی که انسان بعد از چندین سال تلاش برای خویش دست و پا کرده است با پاره کاغذی قابل مقایسه است؟
طرف سخن این یادداشت یک انسانی معمولی یا از خانواده ای معمولی نیست. طرف سخن این یادداشت یک انسانی با مشخصه های یک انسان متشخص و والاست و همچنین از خانواده ای بالا و برگزیده. صحبت از خانواده امام خمینی است. صحبت از کسی است که امروز به نام اوست. صحبت از کسی است که جهان او را شناخت، به نیک نامی شناخت، به احترام ازش یاد کرد. نه امثال من که حتماً برای اثبات وجودم مدارکی لازم دارم. من به مدارکم چسبیده ام ، اما خوب توجه داشته باشیم که مدارک به خانواده امام (ره) چسبیده اند.
در این یادداشت هیچ دفاعی از علی اشراقی نمی شود که وی با جرات تر و تواناتر از اینجانب است که از خود دفاع کند. در این یادداشت هیچ دفاعی از خانواده حضرت امام(ره) نمی شود که جایگاه و پایگاه والایشان بر همگان روشن و مبرهن است. اما دراین یادداشت بر آنانی تذکر وارد می شود که بدانند همه انسانها در هیچ کجای دنیا وجود برابر و هویتی یکسان ندارند. نظام جمهوری اسلامی ایران که نظام سرمایه داری نیست که براساس دارائیهایت بشناسندت، نظام جمهوری اسلامی ایران نظام کمونیستی نیست که براساس مقدار کار کمی که کرده باشی حق بدهندت، نظام جمهوری اسلامی نظامی اسلامی است و به هویت عمیق و توانایی وجودی انسانها توجه دارد. نظام جمهوری اسلامی ایران توجه به سبقه و پشته انسان دارد نه به مال و اموالی که هر بی سروپائی و هر بی هویتی میتواند آنرا بدست آورد.
پرسش من این است که آیا هر کسی می تواند نوه امام(ره) بشود؟ آیا هر کسی می تواند آن فیضی که نوه امام از امام برده را ببرد؟ مسلماً خیر! این توفیقی بود که بر جان علی اشراقی نشست، پس چگونه است کسانی که حتی بوئی از مرام امام(ره) نبرده اند، برای اینگونه افراد تعیین صلاحیت و تکلیف می کنند.
اگر کسانی امروزه فقر خودساخته را بر گردن دیگری می اندازند و می پرسند آنی که لپهای گلی دارد آیا بوئی از فقر برده است یا خیر؟ بایست گفت که آن شخص هیچ مسئولیت اجرایی و حکومتی ندارد تا در این زمینه به فعلی بپردازد. انتقاد منطق خاص خود را می طلبد نه اینکه هر سخنی را از دهان خارج کنیم به نام انتقاد.
هیچ کس نیز از انتقاد به دور نیست، اما آیا هر سخنی را باید بر هر شخصیتی روا دانست؟ آیا می توان گفت چون امروز فقر، گرسنگی، دزدی، فحشا و ... در تمام دنیا فراوان تو نباید و حق نداری برای خانواده ات آسایش فراهم کنی؟ متاسفانه امروزه فقر در کشور ما روز به روز عمیق تر می شود. آیا این فقر براساس برنامه ریزی های غلط اقتصادی حاصل شده است یا رفاه و آسایشی که سرپرست خانواده ای بر خانوده اش فراهم نموده است؟

وحید اسلام زاده

منبع : دسترنج