رفتارهای دولت و مجلس و وخامت اوضاع

هنگامی که رهبر انقلاب در روز دوم شهریور به دفاع از دولت آقای احمدی‌نژاد پرداختند، کمتر کسی تصور می‌کرد به فاصله ۱۵ روز، مجلس این چنین قاطعانه در مقابل دولت بایستد.
اشتباه تاریخی آقای احمدی نژاد در تغییر ندادن مشایی عامل اصلی این وضعیت بوده و این برخورد نامناسب با مراجع و نمایندگان ملت در مجلس و همین طور بیش از پنجاه نماینده از مجتهدان حاضر در مجلس خبرگان، کلاف سردرگمی را برای وضعیت سیاسی کشور پدید آورده است.
در روزهای گذشته، به ویژه از زمان انتخاب سه وزیر اخیر، فریاد نمایندگان مجلس آسمانخراش شده و اگر آن سخنان مدافعانه آیت‌الله خامنه‌ای نبود، امروز مجلس هشتم بسیار بیش از آنچه امروز هست، علیه دولت به پا می‌خاست.
در این میانه، گویی تنها مدافع دولت در مجلس، نماینده‌ای از رایحه خوش است که به هر روی انتخاب خویش را مدیون وجود نامش در فهرست منتخبان اصولگرایان است. اما جالب آن است که حتی کسانی از همین فهرست نیز مانند علی مطهری دولت را به بروز یک جریان فرقان گونه در درون مورد هشدار قرار داده‌اند. طبیعی است که دولت مدافعان دیگری هم در مجلس دارد.
این روزها هر کسی که روند تحولات مجلس را دنبال کند، می‌تواند دریابد که به جز برخی نمایندگانی که گاه با ثبت نام در لیست اسیتضاح به دنبال گرفتن امتیازاتی برای مردم حوزه نمایندگی خود هستند و امضای خویش را پس می‌گیرند! هر کسی که به عنوان سخنران پیش از دستور نطق می‌کند، دولت را مورد عتاب و خطاب قرار می‌دهد. در واقع اوضاع به گونه‌ای شده است که نمایندگان حتی برای خالی نبودن عریضه هم که شده، حمله‌ای به سیاست‌های دولت به ویژه در بخش مدیریتی دارند.
مجلس در تصویر کلی خود نیز با عدم موافقت با طرح دوفورییتی برداشت ۱۵ میلیارد دلار از ذخیره ارزی برای پرداخت بدهی بانک‌ها که در یک قدم ورشکستگی هستند، نشان داد که عزم راسخ دارد تا به مقابله با افراط کاری‌های دولت برخیزد.
از سوی دیگر بی توجهی دولت به مصوبه مجلس برای تشکیل کمیسیون ویژه برای بررسی طرح تحول اقتصادی، سبب شد تا سرانجام رهبر معظم انقلاب در نطق میهمانی مسئولان نظام در روز چهارشنبه نهم ماه رمضان، دولت را مکلف به هماهنگی با مجلس کند.
آقای حداد عادل رئیس مجلس هفتم و رئیس کمیسیون فرهنگی نیز در نطق پیش از دستور خود که بارها و بارها از شبکه‌های مختلف تلویزیون پخش شد، دولت را مورد حمله قرار داد و حتی در مصاحبه خبر ۳۰و۲۰ گفت که فرم طرح اقتصادی را اساسا نددیده است!
در این وضع باید پرسید مسیر آینده برخورد مجلس که به تازگی طرح ادغام سازمان گردشگری را هم در وزارت ارشاد مطرح کرده، با دولت چه خواهد شد؟
در نگاه کلان، این برخورد اگر با این شدت پیش برود و امضای‌های طرح سوال از رئیس جمهور که به حد نصاب رسیده پس گرفته نشود، به نظر می‌رسد کشور را در یک بحران سیاسی جدی فرو خواهد برد و اندیشه کسانی که اوضاع را تا اندازه‌ای شبیه به سه ماه اول سال ۶۰ می‌دانند تقویت خواهد کرد.
بدون شک باید برای جلوگیری از بحران چاره‌ای اندیشید. این چاره، چیزی جز این نخواهد بود که ریش سفیدانی که می‌توانند بر رئیس جمهور اثر بگذارند، ایشان را وادار کنند تا دست از سماجت برداشته و مشایی را که دست کم سه مرجع تقلید از دولت خواسته‌اند از دولت خارج شود، کنار بگذارد. این نخستین قدم اصلاحی است که می‌تواند صورت گیرد. تنها عیب کار این است که ایشان سخن هیچ ریش سفیدی را ـ حتی اگر مرجع تقلید هم باشد ـ نمی‌پذیرد.
بعد از حل معضل مشایی، باید درباره مسائل دیگر از جمله طرح تحول اقتصادی صحبت شده و مجلس به طور جدی وارد میدان شود. این وضعیت درباره مسأله هسته‌ای نیز صادق بوده و همان گونه که رهبر انقلاب فرمودند، باید رؤسای سه قوه در آن مسأله نیز با یکدیگر هماهنگ باشند. بنابرین دولت باید از یکه‌تازی در عرصه‌های مختلف دست بردارد تا مردمی باشد.
از اینها که بگذریم باید بر این نکته تأکید کنیم که این بحران سیاسی، نشانی است بر این که اگر برای انتخابات ریاست جمهوری آینده و نحوه ورود کاندیداها به عرصه رقابت چاره‌ای اندیشیده نشود، چه بسا اوضاع از آنچه هست بحرانی‌تر شده و سردرگمی موجود سبب نوعی بی‌تصمیمی در نیروهای وفادار به انقلاب شود؛ کسانی که به طور اصولی تنها کسانی هستند که با تمام وجود خود را وقف انقلاب کرده‌اند.
بر نخبگان سیاسی و سران قوم است تا هرچه زودتر در این باره چاره‌اندیشی کنند و ورای هر گونه منافع گروهی، با اصل قرار دادن مصالح ملی، زمینه را برای نوعی تفاهم ملی فراهم سازند.

رسول جعفریان