جهش بزرگ

کارگردان: جرج آرمیتاز. فیلم‌نامه: سباستین گوتیرز. بازیگران: اوون ویلسون، مورگان فریمن، گری سی‌ینس، سارا فوستر، ولی نلسون، وینی جونز، بب نوویث، چارلی شین. مدت: ۸۹ دقیقه.
جک کارتر (ویلسون) کلاهبردار خانه‌به‌دوش، بعد از درگیری با سرکارگر گردن کلفتِ دلال معاملات املاک، ریچی (سی‌ینس)، ناخواسته مورد توجه قرار می‌گیرد. نامزد ریچی، نانسی (فاستر) به این غریبه پردل و جرأت علاقه پیدا می‌کند و همین رابطهٔ پرشور، اولین قدم به‌سوی فاجعه‌ای غیرقابل اجتناب است. اوون ویلسون، امروز یکی از محبوب‌ترین بازیگران هالیوود به شمار می‌رود، شخصیت مهربان و دوست‌داشتنی‌اش، کاملاً مناسب کمدی‌های سبکی مثل زولندر، شوالیه‌های شانگ‌های و استارسکی و هاچ است ولی در این فیلم که نقش آدمی فاقد اخلاق و بازنده را دارد، نه عصبی است، نه به اندازهٔ کافی خنده‌دار تا بتواند کاراکتر مورد نظر را باورپذیر کند.
ماجرای فیلم، براساس داستان تلخی است به قلم المور لئونارد، که قسمت‌های زیادی از آن حذف شده. لئونارد یکی از برجسته‌ترین جنائی‌نویس‌های نسل خود است و تاکنون از ۳۵ کتاب او مثل جکی براون یا خارج از دید فیلم ساخته شده. او سزاوار بیش از این‌هاست، اما این فیلم، همان تصویر همیشگی کلاهبردار مشکوک را به نمایش می‌گذارد، در حالی‌که در روایت‌های قبلی از داستان‌های لئونارد، شخصیت‌ها همیشه دندان‌هایشان را زیر تبسم نشان می‌دادند. اینجا، از این خبرها نیست. اینجا حتی یک شخصیت تهدیدکننده هم وجود ندارد. آدم بدذات فیلم، سی‌ینس است که او هم مثل بچه‌مدرسه‌ای‌های زودرنج به‌نظر می‌رسد. شین هم که پادوی آدم‌کش مسلک اوست، رفتارش آنطور که باید باشد، نیست، و جونز هم فقط به اندازهٔ یک اورانگوتان اخته ترسناک است. فاستر تازه از راه رسیده، سیمای دلچسبی دارد ولی فاقد آن بدذاتی عشوه‌گرانهٔ مثلاً آنجلینا جولی است. و بالاخره این‌که، با این کمبودها، فیلم به‌جائی نمی‌رسد.

منبع : نشریه دنیای تصویر