امروز مستند، آینده مستند

به نقشه ایران نگاه کنید، به همسایگانش. به دو کشور عراق و افغانستان که سال های اخیر را با خاطره جنگ سپری کرده اند، همسایگانی که با ایران اشتراکات فرهنگی بسیاری داشته اند.
اکنون که جوانان همسایه ما چشم به جوانی گشوده اند در خیالشان عشق، شادی و امنیت رنگ دیگری دارد. این دو برای آنان یک آرزو است.آن سو تر، جوان اروپایی و امریکایی می خواهد بداند که در این دو کشور همسایه ما چه می گذرد به رسانه پناه می برد به اینترنت و به وبلاگ که زبان رایچ نسل جوان جهان است.جوانان ما و همسایگان ما هم می دانند که دنیا باید بداند پس روایت زندگی سخت با آرزوهای بسیار آغاز می شود!
فیلم های کوتاهی که این روزها از جوانان عراق و افغانستان دیده می شود نه تنها گزارش از وضعیت امروز این دو کشور، که گزارش به آینده بشریت است.
زیبایی این پدیده وقتی دو چندان می شود که هنرمند غربی هم در روایت این پدیده خود را دچار سانسور نمی کند و حتی علیه سیاست های رایج کشورش بر می خیزد.فیلم هایی مثل راهی به گوآنتانامو و نیز باتوم، تاکسی به سوی تاریکی و ‎.‎.‎. نمونه هایی از این دسته اند.جشنواره فیلم حقیقت به دلیل نزدیکی جغرافیایی و فرهنگی به این دو کشور این پتانسیل را دارد که روایت جوانان این کشورها از بحران امنیت، زندگی و شادی را در اولین پلان خود ببیند و به جهان معرفی کند، کاری که شایسته آن است.بجز نزدیکی جغرافیایی، حضور شاعران و نویسندگان و هنرمندان و فیلمسازان این دو کشور در ایران در دورانی که با رژیم های سرکوب گر مواجه بوده اند، قرابت مثال زدنی را بین هنرمندان سه کشور ایجاد کرده است. قرابتی که می تواند به تولید آثاری ماندگار منجر شود.در این میان بهره بردن از تجربه کشورهای دیگر امری لازم است، تجربه ای شبیه جشنواره سارایوو و ایجاد جریان فرهنگی مشترک تولید فیلم در بالکان.در حالی که آرزو می کنیم جهانی عاری از خشونت در انتظار فرزندان زمین باشد، سینما را و جشنواره های سینمایی را به عنوان یک پنجره برای رسیدن به هوای تازه دوست داریم و از این که انسان برای دیدن متفاوت جهان از پنجره های مختلف تلاش می کند خوشحالیم.

[علی آثاری]

منبع : روزنامه ایران