سپیده‌دم مردگان

کارگردان: زاک اسنایدر. فیلم‌نامه: جیمز کان. بازیگران: ساران پولی، وینگ ریمس، مکی فایفر. مدت: ۱۰۰ دقیقه.
اگر قرار است یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های ژانر دلهرهٔ تاریخ سینما را بازسازی کنید، بهتر است رویکرد تر و تازه‌ای هم پیش بگیرید؛ شخصیت‌های جدید، دکور جدید و جلوه‌های جدیدتر و وحشتناک‌تر. سازندگان بازسازی کشتار با اره برقی در تگزاس (۲۰۰۳) نشان دادند که این مسئله را درک کرده‌اند و سازندگان این بازسازی نیز ایضاً. این را واقعاً نمی‌توان ‌”بازسازی“ کلاسیک جرج رومرو (۱۹۷۸) تلقی کرد؛ در حقیقت، تعدادی از ایده‌های اصلی آن فیلم را گرفته‌اند و در یک دکور جدید پیاده کرده‌اند. بازسازی نما به نمای یک کلاسیک ـ همان‌کاری که گاس ون‌سنت با روانی هیچکاک کرده ـ آن‌هم در حالی‌که طرفدارانش می‌توانند اوریژینال‌اش را تماشا کنند، چه فایده‌ای دارد؟
فیلم رومرو در فردای جنگ ویتنام و تورم و تغییر و تحولات اجتماعی شروع می‌شد، ورسیون اسنایدر در حومه‌ای آرام و بی‌سروصدا و با هجوم نوعی طاعون زامبی که همه چیز را در بر می‌گیرد، آغاز می‌شود. پولی نقش زن جوانی را ایفا کرده که زندگی خانوادگی‌اش به این مصیبت دچار شده و سرانجام حمایت لازم را از لیستی (ریمس) کسب می‌کند که او و تعدادی بازماندهٔ دیگر را به مجتمع تجاری متروکه‌ای منتقل می‌کند. این بازمانده‌ها از تعدادی آدم بد و خوب تشکیل شده‌اند که باید با هم کنار بیایند چون ظاهراً آخرین آدم‌هائی هستند که روی کرهٔ زمین باقی مانده‌اند. فیلم اصلی چهار شخصیت داشت ولی این فیلم یکی بیشتر دارد و پیرنگ‌های فرعی جالبی نیز به پیرنگ اصلی اضافه کرده است؛ مثل مردی (فایفر) که سعی دارد از همسر حامله‌اش محافظت کند در حالی‌که می‌داند او قرار است بچه‌اش را در جهانی به‌دنیا بیاورد که فردائی ندارد؛ یا سکانس پرتنشی که طی آن ریمس سعی می‌کند با مالک یک مغازه اسلحه‌فروشی تماس بگیرد و گیرش نمی‌آورد. حالا فیلم ترسناک هم هست؟ وحشتناک است! این زامبی‌ها سریع‌تر از سلف‌هاشان راه می‌روند و بنابراین از دست‌شان نمی‌توان فرار کرد. ولی از فیلم اصلی بهتر نیست. فیلم رومرو هجویهٔ گزنده‌ای بود از جوامع مصرف‌کننده و دیدن زامبی‌هائی که غرایز از جوامع مصرف‌کنندگی‌شان آنها را در داخل مجتمع تجاری به غش و ضعف می‌انداخت؛ شاهکار بود!

منبع : مجله دنیای تصویر