همسران استپفورد

▪ کارگردان: فرانک از
▪ فیلم‌نامه: پل رادنیک
▪ بازیگران: نیکول کیدمن، متیو برادریک، بت میدلر، گلن کلوز، فیت هیل، کریستوفر واکن
▪ مدت: ۹۳ دقیقه.
بازسازی یک فیلم کلاسیک، و فیلم دیگری که همچون قاتلین پیرزن، بین تماشاگران تفرقه خواهد انداخت. برخلاف نسخهٔ ۱۹۷۵ که اقتباس ترسناکی از رمان آیرا لوین بود، این فیلم راه کمدی را در پیش گرفته است. جوآنا (نیکول کیدمن) مدیری موفق و مقتدر در تلویزیون است که شغل‌اش را به خاطر یک نمایش افتضاح از دست می‌دهد، بنابراین می‌خواهد در زندگی‌اش تجدیدنظر کند.
شوهرش والتر (برادریک)، که او هم در حمایت از همسرش، از کار در شبکه استعفا داده، پیشنهاد می‌کند به استپفورد بروند که جامعه‌ای است مرتب و منظم و کامل. در آنجا، کلر ولینگتون (کلوز) سر دستهٔ گروهی از زنان است که همه گوئی از مجله‌های دکوراسیون خانه، قدم به این دنیا گذاشته‌اند. برادریک از آنجا خوش‌اش می‌آید و بلافاصله به یک باشگاه پنهانی مردان می‌پیوندد، اما به‌نظر کیدمن، استپفورد غیرعادی است و او فقط دو دوست جدید پیدا می‌کند: بابی (میدلر) نویسنده، با خانه‌ای بسیار شلوغ و به هم ریخته و یک مرد شاد و سرخوش (راجر بارت که بازیگر تئاتر است). همین سهٔ این‌ها، کمال‌گرائی یکنواخت اینجا را نمی‌پسندند. ولی به هر حال خیلی زود، همگی به دام استپفورد می‌افتند. میدلر ناگهان تبدیل به خانم خانه‌داری آراسته و مرتب می‌شود و بارت هم امیال سرخوشانه را کنار می‌گذارد و اعلام می‌کند قصد دارد وارد سیاست شود. و راز استپفورد آشکار می‌شود.
ولی نتیجه‌گیری فیلم که در فیلم اصلی وجود ندارد، تماشاگر را راضی نمی‌کند. در مجموع باید گفت که این فیلم قربانی لحن متزلزل خود شده و در مقایسه با فیلم اصلی، به‌رغم ظاهر پرزرق و برق‌اش، یک شکست به حساب می‌آید.

منبع : مجله دنیای تصویر