علی سنتوری و روایت یک اعتیاد

دیگر بی هیچ تعارفی همه ما «سنتوری» را دیده‌ایم، چه بسا چندین بار! اما آنچه در پس قصه فیلم و جذابیت سینمایی آن باعث محبوبیت سنتوری می‌شود دست کم برای من شخصیت یا بهتر بگویم موقعیت خود علی است که با نقش‌آفرینی بهرام رادان، عصیانگری و معصومیت را توامان به تصویر می‌کشد. او شرمنده اعتیاد خود نیست، بلکه به واسطه این خود ویرانگری از وابستگی و طفیلی بودن و استحاله شدن در دیگری می‌گریزد.
اعتیاد او نوعی مقاومت است. مقاومت در برابر هر آنچه که می خواهد هویت و حریتش را از او بگیرد. این تباهی و ذلت او با آن شیفتگی و شیدایی‌اش به سنتور نسبتی عمیق دارد. این تباهی نه همین تریاک که طغیانی علیه کسانی است که می‌خواهند علایق و عقایدش را سرکوب کنند. فریاد علی خرد شدن استخوان وی زیر بار نه گفتن است. نه به سلطه‌ای که علی سنتوری را در نهایت به علی وافوری بدل کرد ...در جامعه ای که فرصت خود بودن آدمی از وی دریغ می شود، انسان به گرگ خویش بدل می‌گردد که در نهایت، خود را می‌درد و ویران می‌سازد تا لااقل آنچه نباشد که دیگری بر او تحمیل می‌کند.
علی سنتوری معتادی نیست که از سر فقر و استیصال مالی یا نابهنجاری‌های فرهنگی به تریاک پناه آورده باشد، او به پایگاه طبقاتی بالایی تعلق داشت که هیچ کمبود و عقد ه‌ای برای وی نبود، جز عقیده‌ای که علاقه‌اش را محکوم و سازش را طرد می‌کرد، سازی که تمام هویت و کمال علی در آن متجلی می‌شد و به بودنش معنا می‌بخشید.
او با سنتور در حال کشف و درک خود و جهان پیرامونش بود و با خلق آهنگ و ملودی از خویشتن خویش بارویی بر می‌افکند و هستی را تجربه می کرد. اعتیاد علی، بهای استقلال طللبی او بود. اعتیادی که بدتر از استیصال شخصیتی برادرش حامد نبود که جرات اعتراض و حق انتخاب نداشت.

http://ssaemi.blogfa.com

منبع : خبرگزاری ایسنا