کینه

کارگردان: تاکاشی شیمیزو. فیلم‌نامه: استون سوسکو؛ براساس فیلمی ساختهٔ شیمیزو. بازیگران: سارا میشل گلار، جیسون ی‌ئر، کلی دوال، بیل پولمن. مدت: ۹۲ دقیقه
کینه نیز مثل ورسیون آمریکائی حلقه، بازسازی فیلمی ژاپنی با همان نام است. هر دو فیلم دربارهٔ نفرین‌های عجیب، بچه‌های مردهٔ ترسناک و مقدار زیادی مرگ‌های وحشتناک توضیح داده شده است. اینجا نیز مثل حلقه، به شرطی می‌توان از فیلم لذت برد که عقل و منطق را کناری گذاشت و با آن‌که خود شخصیت‌ها باید بهتر بدانند که نباید تنهائی وارد خانه‌ای جن‌زده شد، بگذاریم که وارد شوند! فیلم را شیمیزو کارگردانی کرده که فیلم اصلی را نیز تحت عنوان جو ـ آن: کینه ساخته بود و نخستین سینماگر ژاپنی است که با بودجه‌ای عظیم فیلم خودش را بازسازی کرده است. کینه، حکایت کارن (گلار) پرستاری آمریکائی است که به توکیو رفته تا از پیرزنی جن‌زده مراقبت کند. دیری نگذشته که کارن پی می‌برد که در خانهٔ پیرزن، نفرین مرگبار اسرارآمیزی حاکم است که مثل یک ویروس، هرکس را که وارد ملک می‌شود، مبتلا کرده و می‌کشد. این شرّ وحشتناک، در روال سنت داستان‌های دلهره‌آور ژاپنی، به شکل ارواح بچه‌های مرده تجسّد بخشیده شده و با این چرخش اضافی همراه است که نفرین این فیلم، قبل از کشتن قربانیان‌اش، آنها را دچار خشمی خانمان‌برانداز نیز می‌کند. کارن نیز با این نفرین و خودکشی ظاهراً خودخواستهٔ پیتر (پولمن) ارتباطی پیدا می‌کند و همین باعث می‌شود کارن از ریشه‌های این نفرین باخبر شود (اگر چه برخی خواهند گفت که پدیدار شدن بچه‌های ‌”زامبی“ مانند، خود به قدر کافی از ریشه‌های این نفرین خبر می‌دهد). در حالی‌که فیلم اصلی شیمیزو، به‌صورت اپیزودهای جداگانه تقسیم‌بندی شده و بسیار گنگ و پیچیده بود، و ورسیون فعلی، از یک داستان سرراست بهره می‌برد. موفقیت کینه قطعاً از اینجا آب می‌خورد که از پیش‌پا افتاده‌ترین عناصر قابل تصور ـ قرچ‌قرچ کردن کف‌ها و سقف‌های چوبی، ”صندوق‌خانه“ها یا باغچهٔ اسرارآمیز جلوی خانه ـ جلوه‌هائی ترسناک گرفته است. کینه فیلم ویژه‌ای نیست، ولی فضاسازی خوبی دارد و تماشایش سرگرم می‌کند و شیمیزو کار غریبی که انجام داده، این‌که بازسازی‌اش از فیلم اوریژینال بهتر از آب درآمده است.

منبع : مجله دنیای تصویر