باید جبران کرد

● کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس: نانسی مه‌یرز. بازیگران: جک نیکلسون، دایان کیتون، کیانو ریوز، فرانسیس مک‌دورمان، آماندا پیت، پل مایکل گلیزر. مدت: ۱۲۳ دقیقه.
جک نیکلسون با بیشترین اسکار و بیشترین دفعات کاندید شدن در بین تمام بازیگران مرد، خیال کناره‌گیری ندارد و کماکان در فرم است. ولی البته نمی‌تواند تا ابد نقش‌های مردهای مجرد را بازی کند، چون به هر حال اکنون ۶۶ ساله است. بنابراین در این فیلم، نقش او چرخشی پیدا می‌کند و اینجا در جلد هری سان‌بورن ـ مدیر مؤسسهٔ ضبط و پخش موزیک ـ فرو رفته که عاشق زن میانسالی می‌شود. گرچه همین زن هم هشت سال از او کوچک‌تر است. نیکلسون تعطیلات آخر هفته را با نامزدش مارین بری (پیت) می‌گذراند، ولی همان‌جا دچار حملهٔ قلبی می‌شود. بدتر اینکه، مادر مارین هم ـ که خانم اریکا بری (کیتون) نمایشنامه‌نویس آمریکائی است ـ آنها را غافلگیر می‌کند. اریکا، گرچه مخالف رابطهٔ دخترش با اوست، ولی می‌پذیرد که هری تا زمان بهبودی در منزل آنها بماند. بعد از بازگشت مارین به نیویورک، تازه ماجرا شروع می‌شود و نیکلسون و کیتون، بده‌بستان کمیک جذابی برقرار می‌کنند.
این دو بازیگر قبلاً هم سابقهٔ همکاری داشته‌اند (در سرخ‌ها اثر وارن بیتی) و هنگامی‌که در صحنه حضور ندارند، فیلم بی‌روح و تصنعی به‌نظر می‌رسد. پزشک هری، جولیان مِرسِر (ریوز) پرشور هم، به‌عنوان تلنگری به ریتم داستان، به دام عشق اریکا می‌افتد و... داستان‌های عاطفی میان‌سال‌ها، در سینمای امروز کمتر یافت می‌شود، اما به هر حال، نویسنده و کارگردان قسمتی از شوخ و طنزش را به مدد همین ناسازگاری واقعیت موجود با توانائی‌های جسمی رو به زوال می‌آفریند. ولی جای تأسف است که در قسمت پایانی، چنین نتیجه‌گیری عوام‌فریبانه و دور از ذهنی ارائه می‌دهد.

منبع : مجله دنیای تصویر