لبخند مونالیزا

● کارگردان: مایک نیوول. فیلم‌نامه: لارنس کونر، مارک روزنتال. بازیگران: جولیا رابرتز، کریستین دانست، جولیا استایلز، مگی جیلنهال، مارسیا گی‌هاردن. مدت: ۱۱۷ دقیقه.
کاترین واتسون، استاد مبارز رشتهٔ هنر، که جولیا رابرتز نقش او را بازی می‌کند، از دیدن این فیلم که نام او را در یادها نگه خواهد داشت، قطعاً دچار وحشت می‌شد. وی جائی به شاگردانش می‌گوید: ”ماوراء رنگ را نگاه کنید“ و یا ”بیائید فکرمان را به روی ایده‌های مختلف باز کنیم“. بسیار خب، فیلم از نظر رنگ قوی است ولی ایدهٔ آن، فیلم‌های بی‌شمار دیگری همچون روایت براونینگ و یا فکرهای خطرناک را به یاد می‌آورد.
ماجراهای فیلم در دههٔ ۱۹۵۰ می‌گذرد و شروع بدی دارد. علاوه بر آن، احساسات‌گرائی عامیانهٔ فیلم نیز به‌صورت درامی با ارزش، نمایش داده می‌شود. بعد، همانطور که می‌توان پیش‌بینی کرد، صدای سرکار خانم رابرتز روی فیلم می‌آید و خیلی باوقار، اعلام می‌کند که آموزش به کالج ولسلی در ماساچوست، نه فقط برای سر و سامان دادن، بلکه به منظور تغییر دادن بوده است.
البته دیدن جولیای حدود ۳۶ ساله در نقش یک پیردختر، غافلگیرکننده است و در عوض، شاگردانش، دانست، استایلز و جیلنهال، همه مسن‌تر از آنند که در کالج باشند. فقط جولیت استیونسون در نقش خانم مدیر سرکش، مایهٔ آرامش خاطر است. نویسندگان فیلم‌نامه خواسته‌اند لبخند مونالیزا باشکوه به‌نظر برسد، ولی فقطه کلیشه تحویل تماشاگر داده‌اند. فیلم، خوش‌نیت است ولی دیالوگ‌ها مثل گفته‌های بزرگان به‌نظر می‌رسند و معدود نکته‌های هجو‌آمیزش هم، در زرق و برق و تجملات، گم شده است.

منبع : مجله دنیای تصویر