پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
هوانورد
در پایان دههٔ ۱۹۲۰، هاوارد هیوز جوان، وارث یک خانوادهٔ ثروتمند تگزاسی به هالیوود رفت و تهیه‌کننده شد. وی فیلمی نیز به نام فرشته‌های دوزخ کارگردانی کرد که به شور بزرگ زندگی‌اش، هوانوردی، اختصاص داشت و برایش خیلی خیلی ”گران“ تمام شد و وقت و کار زیادی برد. در پایان دههٔ ۱۹۴۰، هیوز کمپانی هواپیمائی خودش را تأسیس کرد و یکی از بزرگترین هواپیماهای تاریخ را ساخت. وی در فاصله دو جنگ فیلم‌های معروفی تهیه کرد، دنیا را با هواپیماهایش سه روزه دور زد، با معروف‌ترین ستارگان دنیا نشست و برخاست داشت و بیش از هر کس دیگری پول درآورد و پول از دست داد...
هیوز چهره‌ای افسانه‌ای است که شهرت بدنش بیشتر به عزلت‌گزینی خودخواسته‌اش در آخرین سال‌های زندگی‌اش در لاس‌وگاس برمیگردد. برای توصیف زندگی چنین آدمی که بین نبوغ و جنون در نوسان بود و برای گریز از حال و هوای ثقیل ”فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای“ و توضیحات روانشناسانهٔ کسالت‌بار به کارگردان بزرگی چون مارتین اسکورسیزی نیاز بود. هوانورد در بین فیلم‌های اسکورسیزی یکی از ”کلاسیک“ترین‌شان محسوب می‌شود: بازسازی یک دوره و بخش‌هائی از فیلم‌برداری یکی از معروف‌ترین فیلم‌هایش، صحنه‌های پرحادثه هوانوردی و توصیف شخصیت‌های معروفی چون هپبورن، آواگاردنر و ارول فلین. نتیجه اثری از کار درآمده که بو و طعم فیلم‌های دههٔ چهل و پنجاه را می‌دهد؛ ولی اسکورسیزی در دل فیلمی چنان پرخرج و عظیم، فیلمی به شدت شخصی، آزاردهنده و پرتب و تاب ساخته است. در اینجا با مردی روبروئیم که حساسیت‌هایش او را بیمار کرده و رفته‌رفته، ”دیگری“ برایش ”دشمن“ شده است. چنین فردی بدیهی است که در نهایت خود را تنها می‌یابد. این داستان پرفراز و نشیب که ـ در ضمن ستایشی است از ”استقلال“ ـ به‌درون شخصیتی پیچیده، مبهم و به شدت انسانی نقب زده. و خود فیلم، کاملاً در حد شخصیتی است که روایت کرده: عظیم!
منبع : نشریه دنیای تصویر
