کلاه گشاد !

این روزها توافقنامه راهبردی بین بغداد و واشنگتن، خبری است که در صدر اخبار مربوط به کشور عراق نشسته است. اعطای امتیازاتی چون حق کاپیتولاسیون، ایجاد پایگاه های دائم نظامی در عراق و امکان استفاده از خاک این کشور برای عملیاتهای نظامی علیه کشورهای همسایه و منطقه از جمله مواردی است که آمریکا مترصد بدست آوردن آن است.امضاء این توافقنامه که در صورت بررسی و تصمیم نهایی قرار است در اواخر مرداد ماه جاری صورت پذیرد، به خودی خود می تواند بر روابط کشورهای منطقه تأثیرگذار باشد.
حقیقت آن است که آمریکا- علیرغم دشمنی دیرینه با ایران اسلامی و تلاش مضاعفی که همواره علیه منافع کشورمان دارد- فاقد استراتژی کارساز درباره ایران بوده است و اعمال سیاست «محدودسازی ایران» را به عنوان یکی از اهداف اجرای این توافقنامه، در دستور کار خود دارد.
چندی پیش ژنرال دیوید پترائوس فرمانده ارتش آمریکا و رایان کراکر سفیر این کشور در عراق در گزارشی که به مجلس سنا و کمیته خدمات ارتش ایالات متحده پیرامون وضعیت عراق ارائه کردند، سخنان شدیداللحن و اتهامات بی اساسی درباره دخالت ایران در امور داخلی عراق بر زبان راندند. ژنرال پترائوس در این جلسه ۱۰۵ بار نام ایران را بکار برد تا تاکید کند که نقش جمهوری اسلامی ایران تا چه حد امور جاری عراق را تحت تأثیر قرار می دهد.
آمریکا سعی دارد ایران را منشأ و سرچشمه اصلی مشکلات کنونی عراق معرفی کند و تهران را بزرگترین دلیل برای عدم عقب نشینی ارتش خود از خاک این کشور قلمداد نماید. حال آنکه استمرار اشغال نظامی عراق توسط ارتش آمریکا و باتلاقی که در آن گرفتار آمده، مسبب تمام گرفتاریها و منشأ عقب ماندگی عراق است.
در این میان، یکی از رویکردهای آمریکا، تلاش برای هماهنگ کردن سیاست اعراب با آمریکا و القاء این پیام است که افزایش روابط دیپلماتیک کشورهای عربی با بغداد می تواند از قدرت و میزان نفوذ ایران در عراق بکاهد و اگر کشورهای عربی از تاثیرگذاری و نفوذ جمهوری اسلامی ایران در عراق نگرانند، بایستی مشارکت و حضور دیپلماتیک و هم چنین اقتصادی خود را در این کشور افزایش دهند. رایس- وزیر خارجه آمریکا- صراحتاً اعلام کرده که به کشورهای عرب همسایه عراق فشار خواهد آورد تا سفارتخانه های خود را در این کشور بازگشایی کنند.
همه این موارد و نگرانی های بدون دلیلی که راجع به نفوذ ایران در عراق وجود دارد، در حالی است که جمهوری اسلامی ایران همواره حامی ثبات و آرامش عراق و مخالف جدی ادامه اشغال این کشور توسط آمریکا و هم پیمانانش می باشد.
کاملاً واضح است که تداوم ناآرامی در عراق و یا برقراری امنیت در این کشور با امنیت ملی ایران به عنوان کشور همسایه درهم آمیخته است؛ چرا که نه تنها تداوم جنگ و ناآرامی در عراق، تهدیدی علیه امنیت ایران به حساب می آید، بلکه حضور نیروهای اشغالگر در مناطق مرزی ایران نیز می تواند محملی برای بروز ناامنی در استانهای مرزی و همجوار قرار گیرد.
بنابراین، ایران بیش از سایر کشورهای منطقه خواستار استقرار ثبات و امنیت و آرامش در عراق است و در این زمینه از هیچ کوششی فروگذار نکرده و نخواهد کرد. در واقع تداوم حضور نیروهای اشغالگر عامل اصلی و ریشه ادامه بحران در عراق بوده و تنها راه برون رفت از این بحران، خروج ارتش آمریکا و سایر بیگانگان از خاک این کشور و واگذاری امور عراق به خود مردم است.
آمریکا انتظار داشت پس از گذشت پنج سال از اشغال عراق، خشونت ها در این کشور فروکش کند تا بتواند عراق را به عنوان نماد روند دموکراسی سازی آمریکایی معرفی کند ولی برخلاف انتظار واشنگتن، ناآرامی ها همچنان در عراق ادامه دارد و روز به روز بر نفرت مردم عراق و منطقه نسبت به آمریکایی ها افزوده می شود.
بر اساس آمار منتشر شده، شمار نیروهای آمریکایی کشته شده در عراق از زمان حمله به این کشور در مارس سال ۲۰۰۳ تاکنون، بالغ بر ۴ هزار نفر شده است. سال ۲۰۰۷ خونبارترین سال برای نظامیان آمریکایی بود چرا که در مقایسه با سال ۲۰۰۶ که شمار کشته ها افزون بر ۸۲۲ نفر می شد، این آمار به ۹۰۱ کشته رسید. در سال ۲۰۰۵ نیز آمار کشته های نظامی آمریکا ۸۴۶ نفر بود. این آمار و سیر صعودی آن نشان از تداوم و افزایش خشونت طی چند سال گذشته در عراق دارد. سال ۲۰۰۷ برای عراقی ها نیز خونبارترین سال با بیش از ۱۶ هزار کشته بود.
در شرایطی که تحلیل گران سیاسی آگاه جهان، حمله نظامی آمریکا به عراق را یک رسوایی و شکست بزرگ می نامند، بنظر می رسد کاخ سفید برای توجیه شکست برنامه های خود، دنبال معرفی یک عامل و مقصر بیرونی می گردد. لذا در یک فضای تبلیغی-خبری تلاش می کند با معرفی ایران به عنوان منشأ اصلی بروز مشکلات و ناامنی در عراق، بر ناتوانی ها و گردابی که در این کشور بدان دچار شده، سرپوش بگذارد.
دولتمردان عراق بایستی بدانند که انتخاب هر مسیر و استراتژی که به محکم شدن جای پای آمریکا در این کشور و طبعاً منطقه منجر شود، نه تنها به ثبات و امنیت عراق کوچکترین کمکی نخواهد کرد، بلکه باعث تداوم ناامنی و مشکلات بیشتر در این کشور و سایر کشورهای منطقه، خصوصاً همسایگان عراق خواهد شد.
مهمترین بندهای توافقنامه راهبردی بین بغداد و واشنگتن - که ظاهراً موافقت اولیه طرفین را به دنبال داشته- حکایت از آن دارد که آمریکا در قبال حمایت از دولت عراق در مقابله با هرگونه انقلاب و کودتا و پشتیبانی از این دولت، احترام به قانون اساسی عراق و تجهیز نظامی و تسلیحاتی این کشور- که البته همگی ماهیت استعماری و دخالت در امور داخلی عراق دارد- قصد دارد دست کم ۱۴ پایگاه نظامی، با قید حضور بلندمدت و بدون تعیین ضرب الاجل، در سراسر عراق ایجاد نماید.
هم چنین افراد نظامی و غیرنظامی آمریکایی نه تنها مجبور به حضور در دادگاههای عراق نیستند، بلکه آمریکا این حق را خواهد داشت که متهمان عراقی را به بازداشتگاههای خود منتقل نماید.
طی این توافقنامه آمریکایی ها این حق را نیز خواهند داشت که از حریم زمینی، آبی و هوایی عراق برای حمله به اهداف نظامی در منطقه که منافع دولت های عراق و آمریکا را تهدید می کند، استفاده نمایند.
هم چنین بغداد بدون کسب اجازه از کاخ سفید، اجازه هیچگونه خرید تسلیحاتی یا انعقاد قرارداد آموزش و همکاری نظامی با دیگر کشورها نخواهد داشت.
شکی نیست که پذیرش چنین توافقی از سوی عراقیان، کلاه گشادی است که بر سر این کشور می رود و آنان را به نوچه های دنباله رو سیاست های آمریکا در منطقه تبدیل می کند.
در این ماجرا، آمریکا در کنار اهداف استعماری خود و سلب حق حاکمیت مردم عراق بر سرنوشت خود و کشورشان، دنبال تحقق نقشه خاورمیانه بزرگ و در همین راستا از سرگیری جنگ سرد با کشورهای همسایه عراق، خصوصاً ایران است.
مدتها است که آمریکا در مسیر خنثی سازی ظرفیت هسته ای ایران و کاهش نفوذ جمهوری اسلامی در منطقه از سیاست «محدود سازی» و «انزوا» بهره می برد. کاخ سفید گمان می برد که انزوا به رکود و انحطاط منتهی خواهد شد، همانطور که امیدوار بود انزوای شوروی سابق به سقوط این کشور در دوران جنگ سرد بینجامد، اما به مدد اتکاء ایران اسلامی به توانمندی ها و پیشرفت های خود در عرصه علوم و فن آوری های نوین، دانش هسته ای، ظرفیت های نظامی و تسلیحاتی و قدرت ایمان مردم که همواره پشتیبان نظام و حکومت اسلامی بوده اند، تاکنون از این راه طرفی نبسته است.

حمید امیدی

منبع : روزنامه کیهان