مجلس سی ام: جشن فطرت

روزه برای مقیمان خانه ایمان ، آیین صبر جمیل بود و روزه دار، آیینه دار صبوری مؤمنانه. روزه داران راستین كه اینك در سی امین مجلس از این روضه رضوان بار افكنده اند، در پایان این سفر اشراقی، هرگز به پاداش نمی اندیشند، اگرچه خداوند، خود، آن را وعده فرموده باشد؛ چرا كه اینان دین را جز ایمان، و ایمان را جز سرسپاری بیدلانه به درگاه قدس نمی دانند. خدابینان اگرچه - به حكم بندگی- ارباب حاجت اند، اما در حضرت كریم زبان سؤال را بسته می دارند و به ضمیر منیر دوست دل خوش می كنند:
جام جهان نماست ضمیر منیر دوست
●اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت است
كدام مؤمن است كه از پایان گرفتن این بار عام ربانی شادمان باشد؟ اگر چه كامیابی به روزه گیری، خود، درك یكی از مراتب عبودیت است، اما دوستداران خدا، روزه را دریوزه سی روزه ای نمی دانند كه در پایان آن خود را از رنج خور و خواب و شهوت، آسوده ببینند و انتظار پاداش داشته باشند. آری، این دین تكلیف است كه بنده را در یك سوی عبادت وعبودیت، و خدا را در سوی دیگر آن قرار می دهد، اما دین معرفت - كه البته تكلیف نیز پوسته آن است- بنده را در سیر تكاملی، چنان می بیند كه حفظ شأن خلیفه اللهی اش به فرا رفتن از مقام ظاهر و تكلیف بستگی تام و تمام دارد.
و چنین است كه عیدفطر در نظر مؤمنان عارف، همان بازگشت به فطرت است؛ فطرتی كه خداوند، ایشان را بر آن سرشته است. این فطرت و سرشت در هر حال و مقام با مؤمن همراه است و رمضان و غیررمضان نمی شناسد. مؤمن به حق، در غیررمضان نیز جز لطیف نمی خورد، جز طهور نمی نوشد، جز زیبا نمی بیند و جز نیك نمی شنود. این خاصیت خداپرستی برده وارانه است كه به سودای سود و به شرط مزد بندگی می كنند وگرنه اهل محبت می دانند كه دست دوست ستاره باران اجابت است در شب شوربخت هجران و او خود روش بنده پروری را خوب می داند.
روزه و رمضان در قاموس كسانی كه تعلق مادی حتی به پاداش الهی ندارند، دستاویز دوباره ای است برای اظهار شیدایی و ابراز وفا، و نه تن فرسودن به كرنش های بی بصیرت و زبان گشودن به خواهش های دنیایی. اینان اگر هم زبان به ربنا! می گشایند، وفاخواهان آشنایی اند، نه بی سامان گدایی.آنان صبر و اراده را در منازل پیشین عبودیت به جهان تجربه های دینی خود راه داده اند و در این منزل واپسین، تنها آتش افروخته اشتیاق را تیزتر می كنند تا در مقام بعدی، عارفانه تر و عاشقانه تر به طی طریق بیندیشند.و به راستی نیز چنین است كه خداوند، روزه را نه برای افكندن انسان به چرخه بی پایان تكرارهای هر ساله، بلكه از این رو آن را در لوح روح عاشق برنوشته است كه او را به اصل نخستین آفرینش ارجاع دهد؛ به خود، به پاكی و به رسیدن. و همین است معنای عید فطر ؛ بازگشت به سرشت والای نخستین.
سیدباقر میرعبداللهی

منبع : همشهری