پوتین چهره سال شد و جی کی رولینگ سلطان قلب ها

مجله تایم بنا بر سنت همه ساله فهرست بلند بالای خود را از مهم ترین های سال گذشته میلادی منتشر کرد. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه چهره سال تایم شد چون «سال ۲۰۰۷ پربارترین سال ریاست جمهوری اش بود. در سیاست داخلی توانست آینده سیاسی خود را تضمین کند. در سیاست خارجی هم توانست اقتدار فوق العاده بزرگش را در جامعه جهانی گسترش بدهد.» «یک تزار به دنیا آمد» عنوان مطلبی بود که تایم در آن کوشید توضیح بدهد پوتین کیست و چرا ارزشش را داشته تا چهره سال بشود؛ «هیچ کس تا به حال زاده نشده که نگاه ولادیمیر پوتین را داشته باشد. چشمان آبی کم رنگ رئیس جمهور روسیه آنقدر سردند، آنقدر خالی از احساسند که این حس را القا می کنند برای دستیابی به قدرت باید از عادی ترین ملزومات و نیازها گذشت، حتی از پلک زدن. این نگاه آنقدر بی روح است که صحبت با او بیشتر از آنکه نفس آدم را ببرد خوف را به جانمان می اندازد. نگاهی که دارد به شما می گوید؛ «اینجا من همه کاره ام.» در فهرست چهره های سال تایم آدم های دیگری هم جا گرفته اند. مثل هو جین تائو رئیس جمهور چین که به نظر می رسد با این کار تایم حسابی کوشیده جهان را غربی و یک طرفه نبیند. چنان که تایم نوشت پوتین در سالی چهره سال نام گرفت که ال گور نوبل صلح برد و حزب سبزی ها قرمز، سفید و آبی جدید شدند غاشاره به مقاله یی از توماس فریدمن در نیویورک تایمز که اعتقاد دارد جنبش های مختلف در ائتلافی به نام سبزها با تمرکز بر پایین آوردن حجم تولید گازهای گلخانه یی می توانند سیاست های دیک چنی و جورج بوش را خنثی کنندف سالی که در جنگ با عراق نشانه هایی از کاهش ناآرامی ها دیده شد، وقتی چین، این ابرقدرت جدید، خواست در المپیک ۲۰۰۸ میلادی غرور خود را به رخ بکشد “ و زمانی که جی کی رولینگ قلب میلیون ها نفر از هوادارانش را با انتشار آخرین جلد هری پاتر به آتش کشید.
تایم درباره چین نوشت؛ «این روزها چین، به عنوان پرجمعیت ترین کشور جهان، پویاترین اقتصاد و زیرآب زن ترین سیاست را دارد. همه دارند به این کشور فکر می کنند. همین طور که المپیک ۲۰۰۸ دارد نزدیک می شود، موضوعات سلامت و ایمنی محصولات چینی هم سر زبان ها است که منجر به برخی افتضاحات جهانی، آلودگی های زیست محیطی و اختلافات تجاری هم شده. رهبری این کشور به کجا خواهد انجامید و ما درباره مردی که دارد این کشور را اداره می کند چه می دانیم؟»
جی کی رولینگ چهره دیگری بود که امسال در فهرست چهره های سال تایم نشست. او امسال آخرین کتاب هری پاتر را منتشر کرد و بار دیگر هوادارانش را شب در صف کتاب فروشی ها بیدار نگه داشت تا بفهمند سرانجام قهرمان قصه هایش به کجا خواهد کشید. تایم درباره رولینگ نوشت؛ «خالق هری پاتر بالاخره اسرار را رو کرد“ او از همان کتاب اول می دانست هری زنده خواهد ماند.»
● آدم هایی که تاثیرگذار بودند
در فهرست چهره های سال ۲۰۰۷ کاهنان برمه یی هم جا گرفته اند. کسانی که سپتامبر (شهریور) بعد از افزایش بی رویه قیمت بنزین به خیابان ها ریختند زیر توپ و تانک و مسلسل حکومتی ها. کسانی که در صومعه ها بسط نشستند تا صدای خود و مردمشان را به گوش جهان برسانند که برمه (کشوری که حکومتی ها نامش را به میانمار تغییر داده اند) دموکراسی ندارد و تحت استبداد به سر می برد. پیام کاهنان برمه یی به گوش همه رسید بیشتر از همه به وسیله ای میل و چت و گفت اینترنتی و با استفاده از کمک شهروندان روزنامه نگار. آدم هایی که با گوشی موبایل و دوربین های دیجیتال، در قطع قوطی سیگار خشونت پلیس برمه را به جهانیان گزارش دادند. به خصوص در زمانی که بسیاری از خبرنگارهای خارجی از کشور اخراج شده بودند. در کنار آدم هایی که تاثیرگذار بودند یا چهره سال شدند تایم ۵۰ تا فهرست ۱۰ تایی تهیه کرده که مثل ۱۰ تا مهم ترین خبر، ۱۰ تا عکس اول تایم، ۱۰ تا خبر پرخواننده و الی آخر کاهنان برمه یی که جزء آدم های تاثیرگذار هم شده اند در فهرست ۱۰ تا مهم ترین خبر سال هم نشسته اند.
البته با عنوان تظاهرات زعفرانی غاشاره به رنگ لباس کاهنانف و در جایگاه سوم.جایگاه اول به پاکستان اختصاص یافت که داستانش از اوایل سال ۲۰۰۷ میلادی آغاز شد. اول قضات و وکلا به خیابان ها ریختند تا علیه اخراج افتخار چودری قاضی القضات پاکستانی تظاهرات کنند. کار به جایی رسید که چودری به قهرمانی ملی تبدیل شد و حالا در خانه خود در بازداشت به سر می برد. بعد هم که قضیه مسجد سرخ پیش آمد که مدارس مذهبی محلی شدند برای پناه و تعلیم افراطیون مذهبی در پاکستان. قضیه مسجد سرخ با مداخله ارتش و کشتار ده ها نفر از افراطیون تمام شد و بعد هم چند لشکر از سربازان وفادار به مشرف راهی استان وزیرستان پاکستان شدند تا با افراطیون مبارزه کنند که مبارزات کم و بیش بی حاصل همچنان ادامه دارد. اما همه این جنجال ها به یک طرف، ۱۸ اکتبر روزی بود که بی نظیر بوتو نخست وزیر سابق و محبوب به کشور بازگشت. زیر پای او در بدو ورود دو بمب ترکاندند که حدود ۱۵۰ نفر را کشت اما او جان سالم به در برد. او از ائتلاف با مشرف سخن گفت و از شرکت در انتخابات مردمی تا حزبش پیروز شود و خودش نخست وزیر و کشور را به سمت دموکراسی براند.
بازار انتخابات با بازگشت بوتو داغ شد اما مشرف هم در ماه نوامبر در کشور وضعیت اضطراری اعلام کرد تا از برپایی تظاهرات علیه خود جلوگیری کند. همه این خبرها باز هم برای پاکستان کافی نبود. در آخرین اتفاقات ژنرال مشرف ارتشی که هشت سال پیش با زور حکومت را به دست گرفته بود تحت فشارهای داخلی و بریتانیا و ایالات متحده از مقام فرماندهی کل قوا کنار رفت تا راه برای پیشبرد دموکراسی در کشور باز شود. این روزها پاکستانی را می بینیم که جوشان و خروشان منتظر است تا انتخابات پارلمانی در هشتم ژانویه برگزار شود. اگر همه چیز طوری پیش برود که لبخند بر لب بریتانیا و ایالات متحده بنشیند، در ماه هایی که می آید پاکستانی خواهیم داشت که بوتو نخست وزیر آن باشد و مشرف همچنان رئیس جمهور. کشوری که قرار است هم تندروها را سرکوب کند، هم از پله های دموکراسی بالا برود. در جایگاه دوم، مجله تایم به داستانی امریکایی پرداخت که سراسر سال خبر بود. خبر به خرید قسطی خانه ها مربوط می شد. سیستم هایی که حتی برای آنهایی که نمی توانستند قسط و بهره آن را بپردازند راه را برای خرید خانه باز گذاشته بود. در آوریل شرکت نیوسنچری که یکی از بزرگ ترین ها در این حوزه است اعلام ورشکستگی کرد. خیلی ها می گویند علت این بحران اشتباه خود شرکت ها بوده است. این روزها در امریکا همه دارند می گویند «حسابی خورده توی سر زمین و مسکن» و خیلی ها میلیون ها دلار ضرر کرده اند. سرمایه گذاری های بخش مسکن تا آنجا باد هوا شده که بسیاری از بانک های امریکایی و اروپایی مجبور شده اند به اقتصاد این کشور پول تزریق کنند. ۱۰ تا موضوع دیگری که مهم بود اما کمتر به آنها پرداخته شد هم در فهرست ۱۰ تایی های تایم جا گرفته.
خبر اول مربوط به «دارفوری دیگر» بود. جنگ و خونریزی در سومالی چنان طولانی و فرسایشی بوده که هم حوصله خوانندگان و هم حوصله سردبیرها را سر برده است. برای همین هم بود که وقتی یکهو خبر رسید یک میلیون نفر از مردم سومالی در سال ۲۰۰۷ آواره شده و از کاشانه خود فرار کرده اند و داستانشان چیزی کمتر از نسل کشی دارفور ندارد همه تعجب کردند. احمدو اولد عبدالله فرستاده سازمان ملل در سومالی گفت؛ «داریم با بحرانی بزرگ دست و پنجه نرم می کنیم؛ بحرانی که دارد نادیده گرفته می شود. خشونت به حدی است که حتی نیروهای سازمان ملل در حاشیه آن مانده اند. نمی توانیم وارد عمل شویم چون هیچ امنیتی در کار نیست. و از طرف دیگر چون امنیتی در کار نیست نمی توانیم وارد عمل شویم.» خبر دیگری که درست پوشش داده نشد به پرواز یک بمب افکن ب ۵۲ امریکایی مربوط می شد که شش کلاهک هسته یی سوار کرد و از داکوتای شمالی راهی لوئیزیانا شد. خیلی ها پرسیدند اگر هواپیما سقوط می کرد و یکی از کلاهک ها منفجر می شد، چی؟،
خبر سومی که تقریباً ناگفته ماند، مربوط به برآوردهای سازمان ملل از تعداد ایدزی ها می شد. سازمان ملل یک جورهایی دروغ گفته بود و آمار ایدز در جهان را ۳/۶ میلیون نفر بالاتر از چیزی اعلام کرده بود که واقعاً وجود داشت. با حذف این تعداد، جمعیت ایدزی ها در سال ۲۰۰۷ به حدود ۳۳ میلیون نفر رسید. پرخواننده ترین خبر، لااقل تا آنجا که به انتخاب خوانندگان تایم مربوط می شود، به خبری مربوط می شد درباره بچه اینشتینی که آنقدرها هم باهوش نبود. تحقیقات نشان داد استفاده از دی وی دی برای بهبود وضعیت فکری نوزادان و کودکان آنقدرها هم که می گفتند شیوه به درد بخوری نبوده و تازه یک جورهایی روی زبان و حرف زدن بچه ها هم تاثیر منفی گذاشته است. خبر دیگر که باز هم در امریکا رخ داد تکرار همان داستان های نژادپرستی همیشگی بود. وقتی دان آیمس از یک تیم بسکتبال دانشگاهی با عباراتی نژادپرستانه یاد کرد، کار دیگر از کار گذشته بود و آن جمله از دهانش خارج شده بود. اما موضوع برای خیلی ها این بود که خط قرمز کجاست و چه کسی می تواند از آن عبور کند؟
«اپرا علیه جیمز فری؛ عواقب» عنوان مطلبی بود که تایم برای معرفی سومین خبر پربیننده سال انتخاب کرده بود. سردبیر یک میلیون تکه کوچک می گوید، اپرا وینفری یکی از محبوب ترین مجری های تلویزیونی امریکا با نویسنده اش خوب تا نکرده است. دومین خبر مهم خاورمیانه در سال ۲۰۰۷ به خبر شورای اطلاعات امریکا مربوط می شد که طی آن اعلام بنا بر یک اتفاق نظر بین سازمان های جاسوسی امریکا، ایران چند سالی است که دیگر به دنبال دستیابی به سلاح هسته یی نیست. خبر در واقع علیه همه آن چیزهایی بود که کاخ سفید در سال های اخیر با تکیه بر آنها تلاش کرده بود به ایران فشار بیاورد.

برمک بهره مند

منبع : روزنامه اعتماد