پرودی بر لبه تیغ

به نظر می‌رسد شایعاتی كه در مورد مرگ سیاسی رومانو پرودی، نخست‌وزیر ایتالیا مطرح شده است تا حد زیادی اغراق‌آمیز است.
«استاد» لقبی كه به طعنه به او داده‌اند، با وجود یك اكثریت بسیار متزلزل و لب مرز همچنان با سماجت به كرسی ریاست چسبیده است.
وضعیت سیاسی امروز ایتالیا شبیه كارتون‌های كودكان شده است كه در آن قهرمان داستان كه در حال دویدن به سمت یك پرتگاه است تا مدتی روی هوا به دویدن ادامه می‌دهد بدون اینكه به زمین بیفتد و فقط زمانی كه متوجه می‌شود زیر پایش خالی است، سقوط می‌كند.
به نظر می‌رسد رومانو پرودی هم تصمیم گرفته است كه پایین را نگاه نكند. روزنامه‌های ایتالیا هر روز از مرگ سیاسی رومانو پرودی، نخست‌وزیر ۶۷ ساله خود می‌نویسند كه متحدانش و حتی سرویس‌های اطلاعاتی خودش او را فریب می‌دهند و همقطاران اقتصاددانش او را كاملا ناشایسته می‌دانند.
هفته گذشته پرودی بار دیگر اعلام كرد كه حمایت كامل و محكم دولت را به همراه دارد. وی خطاب به افرادی در دولتش كه از او می‌خواستند اقدامی كند، گفت: این هم یك گام به پیش. او اعلام كرد كه قصد دارد حقوق برخی از بازنشستگان را ۵۰ تا ۷۰ یورو افزایش دهد.
نهایت دوراندیشی پرودی در این حد است، البته او موفقیت‌هایی نیز داشته است. پرودی این سیاستمدار اهل بولونیا و رئیس سابق اتحادیه اروپا، اكنون بیش از یك سال است كه بر سر قدرت است. در این مدت اقتصاد پیشرفت‌هایی داشته است.
به عنوان فردی كه پس از پیروزی محدود و متزلزلش در انتخابات سال گذشته،‌چشم‌انداز سیاسی ناامیدكننده‌ای برایش متصور بودند،‌ اما در واقع او در یك سال گذشته نسبتا موفق عمل كرده است.
مقالاتی كه روزنامه‌ها در مورد ایتالیا می‌نویسند، از مقالاتی در مورد شایعه‌ها به صفحاتی سیاسی تبدیل شده است و ایتالیا بار دیگر در بروكسل جدی گرفته می‌شود.
جولیو آماتو، وزیر كشور ایتالیا نزدیك‌ترین و محبوب‌ترین همكار همتای آلمانی‌اش ولفگانگ شوبل، است و «زنده باد ایتالیا»‌ای كه جورج بوش در سفر اخیرش به رم گفته بود تا حدی در تقدیر از كمك نظامی پرودی در لبنان بود.
به دنبال بهبود وضعیت كشورهای قلمرو یورو، پیش‌بینی می‌شود اقتصاد ایتالیا هم تا پایان سال جاری ۹/۱ درصد رشد داشته باشد. در سال ۲۰۰۷، میزان كسری بودجه این كشور از میزان بحرانی سه درصد پایین‌تر می‌رود كه در چند سال اخیر بی‌سابقه است.
با وجود شور و هیجانی كه ایتالیایی‌ها تابستان گذشته پس از پایان پنج سال «سلطنت» برلوسكونی در مورد آینده كشورشان احساس می‌كردند، هنوز هیچ‌كس به درستی نمی‌داند كه دولت پرودی واقعا قرار است چه كار كند.دولت پرودی در آغاز فعالیت خود اصلاحاتی را آغاز كرد از جمله تلاش كرد تا در برخی حرفه‌ها رقابت را افزایش
دهد اما در زمینه‌های مهمی مانند اصلاحات قضایی و اصلاح قانون انتخابات و مواردی از این دست، وعده‌های داده شده فراموش شد و به تعویق افتاده یا توسط احزاب حاضر در ائتلاف قلع و قمع شد. نیازهای ضروری برای سرمایه‌گذاری در دانشگاه‌ها، بخش حمل و نقل و بهداشت به خاطر طرح‌های كاهش بودجه، قربانی شد. در بسیاری از زمینه‌ها حس نارضایتی مردم ایتالیا كاملا محسوس است.
از جمله در مورد برخی اصلاحات در امور زندان‌ها كه موجب شد هزاران مجرم به خیابان‌ها بازگردند، همچنین نظام قضایی ایتالیا كه در برخورد با ضعیفان، قوی و بی‌رحم عمل می‌كند در مقابل قدرتمندان ضعیف است. در آخرین انتخابات عمومی كه برگزار شد، ائتلاف انتخاباتی پرودی با نام «اتحادیه» به طور آشكار و قابل‌توجهی در شمال یعنی مركز قدرت ایتالیا شكست خورد.
ایتالیایی‌ها فرانسوی‌ها را می‌‌دیدند كه در عرض سه هفته دو بار رای دادند و طی ۴۸ ساعت طرف پیروز انتخابات دولتی را تنها با ۱۵ وزیر تشكیل داد كه نیمی از آنها نیز زن بودند.
آنها این وضعیت را با فضای سیاسی ایتالیا مقایسه می‌كنند كه در آن بر سر هر چیزی از قانون اتحادیه‌های مدنی گرفته تا بهترین راه برای استفاده از مازاد درآمدها، اختلاف وجود دارد. این سخنان فردی از جناح مخالف نیست بلكه اظهارات پیرو فاسینو، رهبر دموكرات‌های چپ دولت پرودی است.
به شكل تناقض‌آمیزی، دولت اصلاح‌گرای پرودی تعداد پست‌های كابینه را به ۲۶ وزیر و ۸۷ وزیر جزء افزایش داد زیرا همه ۱۴ حزب حاضر در ائتلاف و دیگر گروه‌های كوچكتر سهمی از قدرت می‌خواستند. اخیرا كتابی منتشر شده كه به شدت در فضای نخبگان سیاسی ایتالیا تاثیرگذار بوده است.
در این كتاب با عنوان «كاست» جریان آنتنونیو استلا، از نویسندگان و روزنامه‌نگاران سرشناس روزنامه «كوریرادلاسرا» به بررسی شكل‌گیری یك «كاست» یا طبقه اشرافی جدید از سیاستمداران ایتالیا پرداخته است.
ایتالیا در بین كشورهای صنعتی، بیشترین تعداد اعضای پارلمان را دارد و نمایندگان پارلمان این كشور بیشترین درآمد را در پارلمان اروپا به خود اختصاص داده‌اند.
سناتورهای مجلس اعلای ایتالیا، از باشگاه‌های خصوصی تنیس، ویلاهای مجلل برای گذران تعطیلات و اتومبیل‌های لیموزین خود لذت می‌برند و در زمان نخست‌وزیری برلوسكونی حتی هواپیمای شخصی هم در اختیار آنها قرار داده شده بود تا اینكه این رسوایی آشكار شد و جنبش‌هایی برای افشای فساد مالی سیاستمداران ایتالیایی به راه افتاد؛ چیزی كه اكنون از آن به عنوان خطر شكل‌گیری یك «كاست سیاسی» اشرافی یاد می‌شود.
اكنون به نظر می‌رسد مردم ایتالیا خواستار یك رئیس‌جمهور اهل عمل هستند و بیش از تمایل به چپ، میانه‌روها را ترجیح می‌دهند. در اواسط ماه می بیش از نیم میلیون ایتالیایی در «روز خانواده‌» به خیابان‌ها آمدند تا از ارزش‌های مسیحی و سیاست‌های طرفدار خانواده اعلام حمایت كنند.
همین مساله نشان می‌دهد كه احزابی مانند دموكرات مسیحی می‌توانند نقش مهمی در فضای سیاسی آینده ایتالیا ایفا كنند.پرودی نیز امیدوار است كه بتواند بخشی از میانه‌روها را در پروژه‌ای كه برای تشكیل حزبی الهام گرفته از حزب دموكرات آمریكا دارد، جای دهد.
از دید او دو حزب اصلی حاضر در ائتلاف او یعنی دموكرات‌های چپ و حزب مارگریتا به شكل حیرت‌انگیزی در این حزب جدید در كنار هم قرار خواهند گرفت.
اما در واقع دو حزبی كه پرودی امیدوار است بتواند در كنار هم متحد كند، مانند آب و آتش هستند. دموكرات‌های چپ به رهبری پیرو فاسینو، ریشه در حزب كمونیست مورد احترام و پرافتخار ایتالیا دارد. در حالی كه «مارگریتا» میراث‌دار جنبش دموكرات مسیحی است.
اما به نظر می‌رسد چنین غیرممكن‌هایی هم نمی‌تواند آرامش و خونسردی «استاد» را برهم بزند. دولت او شباهت زیادی با خطوط هوایی دولتی این كشور «آلیتالیا» دارد.
در سال ۲۰۰۶، این شركت روزانه دو میلیون یورو ضرر برجای می‌گذاشت و دائما توسط اتحادیه‌های تجاری و شركت‌های هواپیمایی كوچك اصرار می‌شد كه فعالیتش را متوقف كند.
بر اساس معیارهای منطقی این شركت اكنون نباید وجود داشته باشد اما هواپیماهای آلیتالیا، هنوز بر فراز آسمان پرواز می‌كنند و حتی اغلب به موقع به مقصد می‌رسند.

ترجمه: سونا انزابی‌نژاد
منبع: اشپیگل

منبع : روزنامه هم‌میهن