آزموده را آزمودن خطا است

مدتی است حرف و حدیث پیرامون تفرق و انشقاق میان محافظه کاران سنتی و تندرو در محافل نقل هر مجلسی است. به ویژه نشریات اصلاح طلب هر روز بخشی از صفحات خود را به انعکاس این موضوع اختصاص می دهند.
اینکه در درون جریان محافظه کار، سه جناح (تندرو - سنتی - اصولگرای میانه) وجود دارد شکی نیست. اما در مورد بزرگ نمایی این مساله باید با احتیاط مواجه شد چرا که در چنین مواقعی ممکن است بزرگ نمایی از سر عمد و از سوی خود محافظه کاران و با قصد و نیت و برنامه از پیش تعیین شده انجام گرفته باشد.
برخلاف تصور مخالفان و منتقدان، در سال های اخیر- شاید از سال ۸۰ به بعد - واقع بینی قابل درکی در میان جریان محوری و هدایت کننده طیف راست به چشم می خورد و شاید همین واقع بینی بود که سوم تیر را به وجود آورد. برخلاف ساده انگاری مخالفان، به نظر می رسد هسته رهبری جریان راست بسیار هشیارانه عمل کرده و با معرفی چهارنامزد محافظه کار، اصلاح طلبان را به این اشتباه انداخت که تشتت در صف آنان عمیقاً وجود دارد. درحالی که دیدیم چنان نبود و به محض پایان یافتن انتخابات سایر کاندیداهای محافظه کار هم مناصب حساس دولتی را عهده دار شدند.
صاحب این قلم مدعی فقدان اختلاف در میان جبهه محافظه کاران نیست چرا که چنین اختلافات فرعی غیرقابل انکار است. اما به جد هشدار می دهد که با بزرگ نمایی این اختلافات کاری نکنند که همانند انتخابات نهم ریاست جمهوری یک بار دیگر از سوراخ سطحی نگری گزیده شوند. هدف از این تذکر این است که دریابیم اختلاف آنان فقط در مرحله انتخابات است وگرنه در مواجهه با رقیب کاملاً یکدست و یک صدا بوده و دارای یک تقسیم کار حساب شده هستند و نیز نباید شک داشت که آنان در این مورد که نباید اجازه داده شود جریان اصلاح طلب دگربار بر مسند امور بنشیند متفق القول هستند. شاید مخاطب اصلی این نوشته دوستانی هستند که فکر می کنند با نام اعتدال می توان حمایت بخشی از جریان راست را به دست آورد.
اما محافظه کاران با استفاده از امکانات دولتی وسیعی که در اختیار دارند به خوبی شرایط جامعه را بررسی کرده و با شناختی بیشتر از اصلاح طلبان، چه بسا گاه با جنگ زرگری می کوشند مخالفان و منتقدان را وارد یک دام کنند که دلخوش از تشتت میان محافظه کاران به یک ائتلاف نسبی رضایت دهند. بدین منظور به عنوان یک فعال سیاسی طیف وسیع اصلاح طلبان را مخاطب قرار می دهم که هشیارانه با موضوع برخورد کنند.
خوب است این واقعیت را دریابیم که جریان محافظه کار تحت یک فرماندهی واحد عمل کرده و با هدف قرار دادن تحزب و تشکل گرایی سیاسی در پی ایجاد شکاف بین جریان اصلاح طلب است. آنان اگر مقید به قانون و رقابت آزاد و سالم بودند تلاش نمی کردند نیروهای متعهد و باسابقه اصلاحات را از صحنه خارج کنند.
البته آنها مطمئن باشند در قبال حذف بخشی از نیروهای باسابقه و شناخته شده اصلاح طلب جایزه یی جز ندامت نصیب نخواهند شد. پس چه بهتر که طرفداران اصلاحات با تمام قوا وارد میدان شده و فکر وجود اختلاف میان محافظه کاران را نکنند. شاید مناسب ترین موضع همان رویه یی باشد که غالب گروه ها و شخصیت های اصلاح طلب در روزهای اخیر برگزیده اند و آن زمینه سازی برای رعایت قانون و برگزار کردن یک انتخابات آزاد، سالم و رقابتی است.

سید هاشم هدایتی

منبع : روزنامه اعتماد