شور و شعور حسینی

بزرگی می‌گفت تصمیم عالم بر مدار علم و آگاهی است و دیگران نیز بر مدار داشته‌های خود اخذ تصمیم می‌کنند.
این مطلب، تذکر دلیل حساسیت در سوگواره اباعبدالله است. جریانی که استاد مطهری پرچمدار صیانت از شعور حسینی در کنار شور حسینی بودند واکنون چند سالی است که با اوج گرفتن احساس وعاطفه صرف وگاه برخی خرافات، دیگران نیز بدان پیوسته‌اند.
گمان می کنم واهمه از این است که داستان بی‌رنگ شدن شعور حسینی بتواند ترسیم حضور میلیونی ولی متفرق جهان اسلامی را در موسم حج بدهد و یا در ترسیم سیاه(در مثال مناقشه نکنیم)‌داستان حضور سربازان انگلیسی در عراق باشد که افسر بریتانیایی از کارکرد اذان پرسید و اینکه آیا برای منافع بریتانیا تهدید خواهد بود و با شنیدن پاسخ منفی پاسخ داد پس ما را به این دین (فردی)‌کاری نیست.
آری واهمه این است که با غلیان شور حسینی بدون پشتوانه معرفت عاشورایی، عاشورایی بدون حماسه، حسینی بدون قیام و کاروانی بدون پیام برای ما بماند.
بی‌شک اعلام حساسیت علمای دین بی‌دلیل نیست و ترس از این واقعه عامل اساسی اعلام موضع ایشان است. علمای بیدار چشم بیدار اسلامند.
و درست است این کلام که؛‌وقتی اندیشه، مدار و محور زندگی انسان و جامعه نباشد، چنین انسان و جامعه‌ای خیلی زود به خضوع می‌آید. شور با شعور یعنی اینکه ما هنوز در مسیر انتخاب آزادیم و عزاداری واشک این‌گونه برای اولیای دین، تمدید امید و تداوم حرکت دینی در بطن جامعه است.
آیا این واقعیت تاریخی که جرقه و شروع انقلاب واعلان برائت از حکومت ظلم و فساد شاهنشاهی از محرم ۴۱ شروع شد، قابل انکار است؟ و یا اینکه موثرترین و پیروزمندترین عملیات‌های نظامی در دوران جنگ هشت ساله با سینه‌زنی‌ها و رمز یا حسین(ع)‌شروع شده است؟ و اینکه تاثیرگذاری فراوانی، نهفته و قابل هدایت و جهت‌دهی (تاکید بر شعور حسینی) موجب شد که سیاست دشمنان دین بر کمرنگ و بی‌محتوا کردن و در برخی مواقع، بر نابودی شور وحماسه و عزاداری سالار شهیدان دچار شکست شود.
حال از خود می‌پرسیم وقتی این واقعیت (حماسه حسینی) که نه تمام دین و بلکه جزء اندکی از دین است، می‌تواند تاثیری چنین شگرف در زندگی فردی واجتماعی بگذارد،‌”شعور حسینی” که مجموعه‌ای از اعتقادات راستین و حقیقی و رفتارهای فردی واجتماعی مناسب با آن افکار است، چه تاثیری در حوزه زندگی خواهد گذاشت؟
اگر شعور حسینی به معنای درک و فهم والگوپذیری از زندگی فکری و رفتاری سیدالشهدا حسین‌بن علی(ع) به عنوان موجودی زنده و پیش برنده به جامعه رخ بنماید، هر روز “عاشورا” و هر جا “کربلا”ست و بهشت در دنیا تحقق خواهد یافت؛ زیرا کربلا بخشی از بهشت است. چراغ و نور هدایت و کشتی نجات حسینی، عینیت نمی‌یابد مگر اینکه جامعه رنگ حسینی و الگوی فکری و رفتاری امام حسین(ع) را به خود بگیرد.
عاشورا روز حسین(ع) است و هیچ روزی مثل روز حسین نیست. عاشورا تنها یک روز نیست، تمامی تاریخ است. همان طور که کربلا تنها یک قطعه خاک نیست، کربلا جغرافیای نامحدود این تاریخ گسترده‌ است. “کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا” و انقلاب ما دمیدن شور و شعور حسینی در کالبد ایران بود واستمرار آن این دو را با هم می‌طلبد.

مهدی اسماعیلی

منبع : روزنامه رسالت