آرامگاه سهراب سپهری ، مشهداردهال ، کاشان

سهراب سپهری شاعر، عارف مشرب و طبیعت‌گرای معاصر است كه در سال 1307 هـ.ش در كاشان متولد شد و در سال 1359 هـ.ش دارفانی را وداع گفت و در روستای مشهد اردهال كاشان به خاك سپرده شد.
سپهری شاعری است دارای شیوه‌ای خاص، و این خود امتیازی درخور توجه است. در شعر سپهری نوعی رمانتیسم زلال و شفاف انعكاس دارد. دل‌آزردگی او از محیط را نیز می‌توان در اشعارش دید. در زیر شعری از این شاعر نوپرداز معاصر را زینت‌بخش كتاب می‌‌سازیم :

آب
آب را گل نكنیم:
در فرودست انگار، كفتری می‌خورد آب.
یا كه در بیشه دور، سیره‌ای پر می‌شوید.
یا در آبادی، كوزه‌ای پر می‌گردد.

آب را گل نكنیم :
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.
دست درویشی شاید، نان خشكیده فرو برده در آب.

زن زیبایی آمد لب رود،
آب را گل نكنیم:
روی زیبا دو برابر شده است.

چه گوارا این آب!
چه زلال این رود!
مردم بالادست، چه صفایی دارند!
چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!
من ندیدم دهشان،
بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.
ماهتاب آنجا، می‌كند روشن پهنای كلام.
بی‌گمان در دره بالادست، چینه‌ها كوتاه است.
مردمش می‌دانند، كه شقایق چه گلی است.
بی‌گمان آنجا آبی، آبی است.
غنچه‌ای می‌شكفد، اهل ده باخبرند.
چه دهی باید باشد!
كوچه‌باغش پر موسیقی باد!
مردمان سرِ رود، آب را می‌فهمند.
گل نكردندش، ما نیز
آب را گل نكنیم.