نگاهی به فیلم سینمایی «پاداش سکوت»

پاداش سکوت سومین اثر مازیار میری می باشد که در ژانر دفاع مقدس ساخته شده است.
این فیلم بر خلاف آثار جنجالی و پر تنش دیگر در این گونه در کمال آرامش و بازیگری خاصی به این واقعه دردناک و بخش مخرب و حتمی پدیده جنگ می پردازد.
میری در پاداش سکوت نیر مانند کارهای قبلی اش فوق العاده، برجسته و بدیع عمل می کند اما داستان در اواسط مسیرش دچار افت و چالشی می شود که سمت و سوی کسالت بار را ناشی می شود.
ایده نو و موضوع جدید فیلم چنان جذاب و واقعی می باشد که مخاطب را شگفت زده می کند، به طور کلی کارگردانی مازیار میری بیننده را مجاب می کند که با فیلمی سطحی و سرسری رو به رو نیست و مطمئنا فیلمش چیزی بالاتر از حد متوسط فیلم سازی می باشد اما در این فیلم او نه چنان موفق بوده که اثری شگفت انگیز تولید کند و نه ناموفق و منفور.
اما این فیلم نیز از کلیشه ها و موقعیت های تکراری خالی نمی باشد، مثلا وقتی که یکی یکی سراغ رزمنده هایی می رویم که توی کار و کاسبی افتاده اند و از حال و هوای ایمان و ایثار و فداکاری بیرون آمده اند یک موضوع و موقعیت کاملا تکراری و دم دستی می باشد که به آن پرداخته شده است.
داستان و روند ماجرا هیچ پیچیدگی و نقطه مبهم و غیر قابل فهمی ندارد و بیشتر به یک گلایه و غرزدن تصویری می ماند.
نوع ساختار و نقص های موجود در آن در برابر ایده جذاب و مضمون خاص و بدیع آن رنگ باخته و اثر را به کار نسبتا موفق بدل کرده است.
بازی فوق العاده و جذاب پرویز پرستویی نیز یکی از قطب های مثبت و فوق العاده این اثر میری می باشد.
▪ پاداش سکوت محصول سال ۱۳۸۵ از فیلم های متفاوت دفاع مقدس است، بازیگرانی چون: پرویز پرستویی، آتیلا پسیانی، پریوش نظریه، مهتاب کرامتی، فرهاد اصلانی، سیما تیرانداز، رضا کیانیان و ... در این سینمایی جذاب ایفای نقش می کنند (این طور که مشخص است این آقای کارگردان از ویژگی و عنصر اصلی یعنی بازیگری به بهترین شکل و نحو استفاده کرده است)
▪ مازیار میری با اولین فیلم بلند خودش قطعه ناتمام خیلی زود مطرح شد، او در کار بعدی اش «به آهستگی» را در قالب سینمای معناگرا می سازد، در جشنواره ها مطرح می شود و مورد توجه قرار می گیرد.
▪ به طور کلی با کارنامه کوتاه و مختصرش توانسته جایگاه متفاوت و قابل توجهی را در سینما و دنیای تصویر به دست آورد.
▪ ایده و داستان فیلم چنان بکر و خاص بود که موجب جنجال ها و حاشیه سازی های شدیدی شد.
همه متعجب و مات و مبهوت اظهار داشتند چگونه مجوز و اجازه فیلم شدن چنین داستانی داده شده است.
(البته که بعد از تماشای فیلم این بهت زدگی و مبهوت بودن کاملا از بین می رود)
▪ این فیلم اگر به صورت آزاد و بدون پشتوانه اکران نمی شد و شرکتی و یا گروه سینمایی مسئولیتش را می پذیرفت مطمئنا بهتر می فروخت و مورد استقبال قرار می گرفت.
▪ جالب است بدانید میری بعد از جشنواره فجر پارسال دلخور و شاکی گفت که دیگر فیلم هایش را به جشنواره نمی دهد.
▪ برای ساخت و فیلم برداری سکانس های زیر آب، سر و صدای زیادی به پا شد.
این که از آلمان آدم آورده اند تا این صحنه ها را بگیرد (فیلم برداری زیر آب از سری تکنولوژی هایی می باشد که سینمای ما با ادعایی که نسبت به عظمتش دارد، همچنان از آن محروم است)
▪ علی انصاریان نیز در یک صحنه از فیلم حضور دارد (پدر رودربایستی و روابط دوستانه بسوزد)
▪ فیلم به طور کلی در جایگاه متوسط قرار دارد، چه از لحاظ نگاه منتقدان، چه فروش و چه ساختار.
● خلاصه داستان: اکبر منافی یک رزمنده قدیمی است که حالا دارد بلیت اتوبوس می فروشد، (بر خلاف دیگر رزمندگان که جایگاه و مقامی قابل توجه دارند) اما همواره فکری او را آزار می دهد، این که هم رزم قدیمی اش را با دست های خودش کشته است.
پس پیش پدر دوست شهری اش می رود و ادعا می کند که قاتل پسرش است.
او اصرار دارد و پیرمرد را بر می دارد و با خودش پیش باقی هم رزمانش می برد تا تکلیفش را روشن کنند (این جا است که وجه تکراری و دم دستی فیلم خودش را کاملا نشان می دهد.)
به این ترتیب آن ها یکی یکی با رزمندگان دیدار می کنند، رزمندگانی که امروزه هرکدام به نحوی در جامعه حل شده اند و خاطرات آن دوران را با خود دارند.
بالاخره فرمانده گردان را در آسایشگاه جانبازان پیدا می کنند و او به یادشان می آورد که اکبر را مجبور کرده تا فرزند زخمی پیرمرد را که گلوله به گلویش خورد بوده، به زیر آب ببرد تا صدای ناله اش دشمن را متوجه آن ها نکند.
پیرمرد که این را می شنود، اکبر را می بخشد.
▪ اگر داستان فیلم چنان جذاب بوده که شما را ترغیب به دیدن کرده است، این فیلم در حال حاضر در ویدئوکلوپ موجود است. می توانید ببینید.

منبع : روزنامه خراسان