نگاهی به فیلم سینمایی «چند می‌گیری گریه کنی»

اولین ساخته بلند شاهد احمدلو با عنوان چند می‌گیری گریه کنی در سینما صحرا برای اصحاب رسانه و مطبوعات به روی پرده رفت.
شاهد احمدلو در اولین حضورش در سینمای بلند تجربه کارگردانان دیگر را در عرصه فیلمسازی تکرار کرد.
شاهد احمدلو در فیلم چند می‌گیری گریه کنی که در بخش مسابقه سینمای ایران حضور دارد با دستمایه قرار دادن یک موضوع تلخ اجتماعی بستری کمدی را برای عنوان و هضم آن به کار می‌گیرد و در این راستا از بازیگری چون حمید لولایی بهره می‌برد.
این فیلم در واقع تلنگری به مخاطب است و مانند همه فیلم‌های دیگر با خیر و خوشی به پایان می‌رسد.
چند می‌گیری گریه کنی روایت یک پیرمرد است که می‌خواهد مراسم کفن و دفن و تشییع خود را قبل از فرا رسیدن مرگش ببیند که در جریان و تدارک مراسم اتفاقاتی رخ می‌دهد که منجر به ازدواج دو جوان می‌شود. این فیلم در ابتدا با مرگ آغاز می‌شود و با جشن و پایکوبی پایان می‌یابد، واقعیتی که در بیشتر فیلم‌های ایرانی رخ می‌‌دهد.
از دیگر نکات قابل توجه حضور مرحوم منوچهر نوذری برای آخرین بار در یک فیلم سینمایی است. منوچهر نوذری در این فیلم به دنبال این است که مراسم خود را هرچه با شکوه‌تر برگزار کند و برای رسیدن به این خواسته پول می‌دهد تا دیگران گریه کنند، این در حالی است که در مراسم تشییع وی شاهد حضور چشم‌گیر علاقه‌مندان به این هنرمند پیشکسوت بوده‌ایم. شاید در یک نگاه و در یک تقابل دو سویه این نکته برداشت شود که یک هنرمند با هنری که ارایه می‌دهد آنچنان جایگاهی پیدا می‌کند که در مقابل مادیات جایگاه خود را از دست می‌دهد.
شاهد احمدلو، متولد سال ۱۳۵۳ در تهران و فارغ‌التحصیل رشته گرافیک از هنرستان هنرهای تجسمی و رشته نقاشی از دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی تهران است. در نخستین تجربه سینمایی‌اش در عرصه بازیگری در فیلم سرب ساخته مسعود کیمیایی (۱۳۶۵) ایفاگر نقش کوتاهی بود. وی همچنین در فیلم‌هایی چون دندان‌مار، گروهبان، چاوش، دره شاپرک، قافله، حریف دل ایفای نقش کرده است.
شاهد احمدلو از سال ۱۳۷۲ با ساخت فیلم کوتاه سیاهی لشگر وارد عرصه فیلمسازی تجربی – کوتاه شد. پس از آن فیلم‌های چارلی غمگین است، عکاسخانه، چشم‌سفید، برجک، عاطفه در قاب، سینما سگ و سکوت را ساخت.

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما