نگاهی به فیلم "همیشه پای یک زن در میان است"

ساخت اثری همچون "همیشه پای یک زن در میان است" از کارگردانی که داعیه ی استادی می کند و خود را تافته ای جدا بافته می داند، کسی که قرار است عنوان برترین کارگردان کمدی ساز سی سال اخیر کشور را با خود به همراه داشته باشد بسیار نامید کننده بود. فیلمی که هیچ نکته ی مثبت قابل ذکری از خود ارائه نمی کند. فیلمنامه ی ضعیف و به هم ریخته، بازی های تکراری و خسته کننده و کارگردانی بی نبوغ، همه همه انگشت اتهام را بسوی عوامل تولید فیلم نشانه می برد. بی شک بزرگترین ایراد "همیشه ... " در فیلمنامه آن است، فیلمنامه ی که اساسا نمی داند چه چیزی را قرار است روایت کند و چه ظرافت ها و پیچیدگی هایی را در خود بگنجاند، اصلا مخاطب باید حول کدام خط داستانی با شخصیت ها همراه شود. هیچ یک از این موارد که باید از بدیهیات یک فیلمنامه باشد در نوشته ی مقصودی وجود ندارد و این بزرگترین ضربه برای هر اثر سینمایی به همراه می آورد.
عنوان بندی ابتدایی فیلم نوید بخش اثری دلنشین است، حتی سکانس های ابتدایی فیلم که صرف معرفی شخصیت ها می گردد نیز قابل قبول و بعضا موفق حاصل شده ولی هرچه در عمق داستان بیش تر پیش می رویم، بیشتر با فیلمی معمولی و آشکارا نامنسجم رو برو می شویم. عدم انسجامی که تبریزی و بازیگرانش خود را با آن هماهنگ می کنند و ذره ای تلاش در جهت بهبود پایه های اثرشان نمی کنند که سرانجامش پایانی شتاب زده و بی منطق است که در حقیقت تیر خلاصی از سوی تبریزی است برای حذف اثرش از خاطرات سینمایی تماشاگرانی واقع بین و سخت گیر!
از بازی های فیلم چه می شود گفت!؟ جز اینکه گلشیفته فراهانی شخصیت کلیشه شده ی خود را در فیلم دوباره تکرار می کند، یا وکیل زن ستیز فیلم (مهران مدیری) که از تصویر شناخته شده ی او در برنامه های شبانه سیما به عاریه گرفته شده است و از همه تلخ تر به هدر رفتن توانایی های هنری رضا کیانیان در قالب شخصیتی تکراری و کم مایه.
از همه اینها بگذریم، اصلا نقش کمال تبریزی در فیلم چه بوده، چه نبوغ و خلاقیت خاصی در این اثر ارائه کرده است. اگر افکت های صوتی بجایش - را به عنوان ایده ای موفق- کنار بگذاریم، دیگر چه کار درخور و قابل تحسینی انجام داده است. هرگز یادم نمی رود حضور مغرورانه ی آقای تبریزی در جمع دانشگاهی مان که باد در قبقبه کرده و رو به جمع کثیری از دوستداران سینما، چه توصیفاتی در وصف اثر اینک آشکارا ضعیفش بیان می نمود و به همه، ملودرامی، اجتماعی و موفق را نوید می داد.
با وجود اینها باید پذیرفت که تبریزی کارگردانی موفق و مردمی است که توانسته با کارنامه ی قابل ستایشش جایگاه مناسبی در سینمای ایران و در نزد مخاطبان آن بدست آورد کسی که با "گاهی به آسمان نگاه کن" یکی از بیاد ماندنی ترن و پرمحتوا ترین فیلم های چند سال اخیر را عرضه کرد. هر کارگردانی مطمئنا در کارنامه هنری خود فراز و نشیب بسیار دارد ولی پذیرش این شکست ها است که هنرمندی را شایسته و قابل تقدیر می کند. باید دانست که صرف فروش بالای یک فیلم نمی توان عنوان اثری موفق را، برای آن در نظر گرفت. عنوانی که برای "همیشه پای یک زن در میان است" بسیار بسیار دور از ذهن و انصاف است.

منبع : سی‌نت