داگویل

نویسنده و کارگردان: لارس فون‌تریه. بازیگران: نیکول کیدمن، پل بتانی، لورن باکال، بلر براون، جیمز کان، پاتریشیا کلارکسن، جرمی دیویس، بن گازارا، فیلیپ بیکرهال، استلان اسکارسگارد. مدت: ۱۷۸ دقیقه.
داگویل، درام کوبنده‌ای است که با موضع‌گیری‌های خاص و آشکارش توسط بازیگرانی معروف توصیف شده؛ ضمناً سه ساعت هم طول می‌کشد و با یک دوربین ویدئو دیجیتال، بدون استفاده از سه پایه و به‌طور کامل در استودیوئی در سوئد ـ که قبلاً آشیانهٔ هواپیما بوده ـ فیلم‌برداری شده است. فیلم، دکور ندارد، ”در“ ندارد و حتی سگ ماجرا هم، طرحی است که با گچ روی زمین ـ کنار کلمهٔ ”سگ“ ـ کشیده‌اند. البته فون‌تریه (شکستن امواج و رقصنده‌ای در تاریکی) تصور کرده با زدودن آنچه در زندگی روزانهٔ پیرامون‌مان را گرفته‌اند، می‌تواند حواس ما را به‌طور کامل بر روی داستان متمرکز کند و راست‌اش را بخواهید روایت جذابی هم هست که به کمک جلوه‌های صوتی، نور، صدای راوی (جان هرت) تعریف شده و ما را به‌درون درگیری‌های بشری می‌کشاند. ولی فقدان اسباب و اثاثیه، از قضاء حواس را پرت می‌کند و حتی زمانی‌که پل بتانی بر روی دری نامرئی تقه می‌زند، با وجود گیرائی داستان، باز هم برای بیننده مشکل ایجاد می‌کند. گریس (کیدمن) که از دست عده‌ای فرار کرده، شهرک داگویل در کالورادو را به هم می‌ریزد: اهالی‌اش ابتدا گریس را به آغوش خود نمی‌پذیرند ولی گریس به آنها می‌گوید که برای‌شان کارهای کوچکی انجام خواهد داد. گریس هر چه بیشتر به آنها خدمت می‌کند، توقع اهالی بالاتر می‌رود و در نهایت کار به سوءاستفاده از وی می‌کشد.
فون‌تریه یکی از پایه‌گذاران مکتب فیلم‌سازی ”دگما ۹۵“، بی‌شک نظم ”کافهٔ سینما“ را به هم زده و سینمائی پدید آورده که یادآور نمایشنامه‌های تورنتون وایلدر و یوجین اونیل است. بیشتر به شکرانهٔ وجود بازیگران درخشان‌اش (به‌خصوص کیدمن، بتانی و کلارکسن) است که داگویل را تماشا می‌کنیم؛ که البته اگر آن درهای نامرئی را نداشت، تماشائی‌تر هم می‌شد.

منبع : مجله دنیای تصویر