پس از روز فاجعه

یکی از نتایج جنگ جهانی دوم این بود که بریتانیا تاثیر بین المللی خود را در همه زمینه ها از دست بدهد و جای آن را دو دولت قدرتمند آمریکا و شوروی بگیرند.
در اثنای از دست رفتن نقش بریتانیا و خروج این کشور از جنگ پرهزینه دولت بریتانیا در سال ۱۹۴۷ تصمیم خود را برای خروج از مستعمره خود فلسطین اعلام و خواستار راه حلی برای پایان بخشیدن به نزاع بین فلسطینی ها و صهیونیست ها در این سرزمین شد.
در ۲۹ نوامبر همین سال مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه شماره ۱۸۱ را صادر کرد که در آن سرزمین فلسطین به سه بخش تقسیم می شد.
براساس این قطعنامه بخش اول و دوم بین فلسطینی ها و یهودیان تقسیم می شد که فلسطینی ها و اعراب این قطعنامه را رد کردند. چرا که در این قطعنامه حقوق ملت فلسطین که براساس آمارهای سازمان ملل ۷۰ درصد جمعیت واکثریت را در آنجا تشکیل می داد، نادیده گرفته شده بود. این در حالی بود که یهودی ها کمتر از ۳۰ درصد جمعیت فلسطین را تشکیل می دادند، که اکثر آنها نیز دارای مدارک سکونت در فلسطین نبودند.
بخش سوم شامل قدس بود که سازمان ملل پیشنهاد اداره آن را از طریق بین المللی کرده بود.
در این قطعنامه آمده بود که دو دولت مستقل عربی و یهودی و یک رژیم بین المللی مختص شهر قدس باید پس از گذشت دو ماه از خارج شدن نیروهای استعماری از فلسطین ایجاد شود.
در اثنای بحث و جدل در مورد قطعنامه تقسیم فلسطین، صهیونیست ها در چهاردهم ماه می سال ۱۹۴۸ به طور یک جانبه تاسیس دولت اسرائیل را اعلام کردند.
طبیعی بود که دولت ها و ملت های عرب به رسمیت شناختن این رژیم را رد کنند و پس از آن جنگ به صورت مستقیم بین اعراب و اسرائیل آغاز شد و با شکست ارتش های عربی پایان یافت.
بدین سان بود که فلسطینی ها وا عراب با مصیبتی مواجه شدند که نتیجه آن آوارگی ۷۷۵ هزارفلسطینی به کشورهای مجاور مانند اردن، سوریه، لبنان، مصر و... بود و بقیه ساکنان فلسطینی نیز در زیر یوغ ارتش اشغالگر اسرائیل قرار گرفتند.
با رخداد این مصیبت، فصل اول زندگی مصیبت بار فلسطینیان پایان یافت تا فصل های بعدی که مصیبت بارتر و سخت تر بود، آغاز شود.
بدون شک موفقیت صهیونیست ها در برنامه هایشان و شکست کشورهای عربی در دفاع از قومیت فلسطینی، به طور تصادفی و ناگهانی نبود، بلکه در نتیجه شکست اعراب در دستیابی به یک استراتژی عملی و مشخص در روبه رو شدن با طرح های صهیونیست ها و برنامه ریزی های دقیق و معین آنها در بهره بردن از امکانات پیش روی شان بود.
براساس نتایج کنفرانس جهانی صهیونیست ها در بال سوئیس در سال ۱۸۹۷ هدف اصلی ایجاد یک مستعمره برای یهودیان در فلسطین بود که مورد حمایت بین المللی باشد.
بر این اساس باید این مستعمره از سوی کارگران، کشاورزان و بازرگانان یهودی حمایت می شد و هدف بعدی جمع آوری همه یهودیان در فلسطین و تقویت حس مذهبی وناسیونالیستی و جلب حمایت کشورها برای تحقق آن بود.
این برنامه عملی و واضح صهیونیست ها بود که فوراً پس از پایان کنفرانس بال با تأسیس یک صندوق حمایت مالی از مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد تا بر سرزمین های کشاورزی فلسطین به عنوان اولین قدم برای اشغالگری اقدام شود و کم کم به امکانات اقتصادی یهودیان اضافه گردد.
از سال ۱۹۰۲ رهبران صهیونیست ها، انواع امکانات و وسایل را برای فشار به دولت بریتانیا در جهت حمایت از برنامه هایشان آغاز کردند.
«تئودرهرتصل» رهبر صهیونیست ها نیز به صورت ویژه اقدام به ارسال نامه ای به جوزف چمبرلن وزیر مستعمرات بریتانیا در آن دوران کرد که در آن از او خواسته شده بود که حمایت خود را از سکونت یهودیان در فلسطین اعلام کند.
در بین سال های ۱۹۱۵ و ۱۹۱۶ صهیونیست ها فشار خود را بر حکومت بریتانیا بیشتر کردند و رهبر جدید آنها «حییم وایزمن» که جانشین «هرتصل» شده بود، خواستار حمایت جدی از طرح ایجاد یک کشور یهودی در فلسطین شد.
خلاصه کلام اینکه رهبران اعراب از جمله رهبران محلی در فلسطین از نزدیک شاهد اجرای مراحل مختلف طرح های صهیونیستی در این سرزمین بودند، بدون اینکه در مقابل آن تحرکی داشته باشند.

منبع :الوطن
مترجم: محمد معرفی

منبع : روزنامه کیهان