خاطره‌های خواندنی یک گفتاردرمان

● تجربه اول
خستگی چشم‌های مادر به وضوح نشان می‌داد که مدتهاست آرامش ندارد. کلافه بود. نمی‌دانست با این همه رفتارهای غیرقابل تحمل دخترش چه کار کند. قبل از تولد فرزندش شنیده بود دختر با خودش خیر و برکت به خانه می‌آورد ولی فاطمه در این سه سال، جز دردسر و سختی و هزینه‌های سرسام آور و آبروریزی برایش نیاورده بود. صورتش را با سیلی سرخ نگه می‌داشت تا دیگران نفهمند چقدر عذاب می‌کشد ولی همیشه از خودش می‌پرسید: «چرا من؟! چرا دختر من باید با همه فرق داشته باشد؟ چرا دختر سه ساله‌ام به جای این که حرف بزند و بگوید که چه می‌خواهد، مدام جیغ می‌کشد، گریه می‌کند، موهایش را می‌کشد، از من آویزان می‌شود؟ چرا در مهمانی پنج دقیقه هم با بچه‌ها بازی نمی‌کند؟ چرا در رستوران، تحمل نشستن روی صندلی و منتظر غذا شدن را ندارد و آنقدر اذیت می‌کند که مجبورمی شویم غذا خورده نخورده، از رستوران بیرون بیاییم؟ چرا شبها دیر می‌خوابد و تا صبح چند بار بیدار می‌شود؟ چرا زمین و زمان را به هم می‌دوزد؟!»‏
آنقدر دختر دردانه‌‌اش را پیش دکترهای مختلف برده بود که دیگر هیچ امیدی نداشت. هیچ کدام از داروها باعث نشده بود دخترش حرف بیفتد. با خودش فکر می‌کرد : «نکند فاطمه هیچ وقت زبان باز نکند؟ نکند دخترم عقب مانده ذهنی باشد؟ نکند...؟!» ‏
اطرافیان هم دانسته و ندانسته، این آتش را دامن می‌زدند. مدام از او می‌پرسیدند: "بالاخره حرف افتاد؟... جز مامان و بابا و آبه وبه به _که از یک سالگی می‌گفت_ دیگه چی یاد گرفته تازگی؟!... تخم کفتر بستی به چونه ش؟! و...." ‏
تا اینکه بالاخره آخرین دکتری که فاطمه را ویزیت کرد، به مادر گفت که مشکل فاطمه تنها یک راه حل علمی‌دارد و آن گفتاردرمانی است. مادر با نا امیدی تمام به کلینیک گفتار درمانی رفت. ‏
هنوز دو ماه از شروع درمان نگذشته بود که صدای جمله‌های کوتاه فاطمه، فضای خانه را پر کرد: «این چیه؟!... مامان بیا... آبجی کاکائو بده!!... مامان آب بده... و...» ‏
فاطمه در همین زمان کوتاه، آنقدر آرامش پیدا کرده بود که بتواند حدود نیم ساعت روی صندلی بنشیند و فعالیت خاصی را انجام دهد. کم کم ساعت‌های خوابش هم تنظیم شد و یاد گرفت که به جای جیغ کشیدن و پرخاشگری، از کلمات برای بیان خواسته‌‌اش استفاده کند. حتی یادگرفت با دیگران شوخی کند یا آنها را گول بزند!‏
گفتاردرمانگر فاطمه معتقد است که گفتار او به زودی مشابه گفتار هم سالانش می‌شود...‏
● تجربه دوم
‏«جای دندونای کیانا روی دستم کبود شده، ولی به جاش یادگرفتم که بچه ای که همه رو گاز می‌گیره و دیگران میگن پرخاشگره، ممکنه یه اختلال حسی ساده توی مفصل فک داشته باشه!»‏
علت خیلی از رفتارهای فرزندان ما، با آنچه که ما فکر می‌کنیم، همان قدر متفاوت است که دنیای بچه‌ها و آدم بزرگ‌ها با هم فرق دارد! ‏
پدرها... مادرها... در اولین فرصت برای حل مشکلات رفتاری و گفتاری دختر و پسر عزیزتان اقدام کنید و اجازه بدهید یک متخصص درباره فرزندتان نظر بدهد! ‏
● تجربه سوم
‏«هرکاری می‌کردم عرفان ساکت نمی‌شد! اولین بچه‌ای نبود که می‌دیدم از اول تا آخر جلسه رو گریه می‌کنه ولی اولین بچه ای بود که می‌دیدم اینطوری گریه می‌کنه!! تمام مدت جلسه روی زمین خوابیده بود، پاشو با تمام توانش به زمین می‌کوبید و جمله‌های تکراری آرامش بخش به خودش می‌گفت: بریم مامان؟!... بستنی بخریم؟!... دایی بیاد؟!...... و بعد از هر جمله، گریه‌‌اش شدیدتر می‌شد. تمام این اتفاق‌ها درحالی می‌افتاد که من کنار اتاق، با فاصله زیاد از او ایستاده بودم و حتی نگاهش هم نمی‌کردم!»‏
کاردرمانگر عرفان معتقداست که او اختلالات اضطرابی خیلی شدید دارد و گریه‌هایش از نوع خاصی است. حدس زده بود که این بچه معصوم کتک می‌خورد و بعد، از مربی مهد شنیده بود که برای آرام کردنش، مجبورم کتک بزنم!!! «جالب اینجاست که مادر عرفان کاملا از کتک خوردن‌های تک فرزندش خبر داشت، ولی فکر می‌کرد: «حتما مربی مهد بیشتر از من می‌فهمه!!!»‏
عرفان، پسر کوچولوی ۵ ساله ای که مادرش امیدوار است سال دیگر پیش دبستانی برود، هزار و یک اختلال درمان شدنی و درمان نشدنی دارد و تا یک ماه پیش هیچ کس حتی مربی مهد کودک، به مادر و پدرش نگفته که فرزند دلبندشان، نیاز شدیدی به یک دوره فشرده درمان توانبخشی دارد. ‏
● پدرها و مادرها!‏
به هیچ کس، به هیچ کس، به هیچ کس اجازه ندهید که حتی به بهانه تربیت، فرزند شما را تنبیه بدنی کند، یا به او توهین کند، به شخصیتش آسیب برساند و اعتماد به نفسش رااز بین ببرد.‏
یادمان نرود که بچه ما اگر یک معلول جسمی‌باشد با شخصیت سالم، حتما در زندگی‌‌اش موفق می‌شود ولی مطمئنا کسی که اختلالات شخصیتی دارد، حتی اگر دارای جسم سالمی‌هم باشد، نمی‌تواند آدم موفقی شود!‏

حوریه سادات فخر‏
آسیب شناس گفتار و زبان
http://www.goftardarmani.mihanblog.com‏‏

منبع : روزنامه اطلاعات