جبران مافات کنید

چندی پیش، محمدرضا تابش رئیس فراکسیون اقلیت مجلس هفتم در نطق پیش از دستور خود این گونه در توصیف فراکسیون متبوعش سخن گفت؛ «اگر امروز آرامشی را در مجلس شاهد هستیم باید آن را حاصل گفتار و رفتار اقلیتی «نجیب» دانست که بدترین تهمت ها را برمی تابند ولی برای اینکه فضای مجلس شکننده نشود سکوت می کنند.»
در واقع تابش با این جملات تلاش کرد از عملکرد فراکسیونی دفاع کند که نه به اعتقاد اصلاح طلبان بلکه به اذعان اصولگرایان نیز عملکرد قابل دفاعی نداشته است. اگر محمدرضا باهنر رئیس فراکسیون اکثریت در سال های اولیه شکل گیری مجلس هفتم، مجلس را یکدست و بدون اقلیت توصیف کرد اینک در سال پایانی دیگر چهره های اصولگرا و حتی اصلاح طلبان نیز معتقدند؛ «فراکسیون اقلیت هیچ یک از مجالس بعد از انقلاب چنین حضور کمرنگی در مسائل کشور نداشته است.» شاید دلایل متعددی را بتوان برای عملکرد ضعیف این جمع اصلاح طلب محدود در مجلس هفتم برشمرد اما گفته ولی الله شجاع پوریان یکی از اعضای این فراکسیون آن گاه که در مقام پاسخگویی منتقدان گفت «برای تحلیل درست، واقعی و منصفانه کارکرد اقلیت مجلس هفتم و منطقی کردن انتظارات و توقعاتی که از آنها می رود باید شرایط عمومی شکل گیری مجلس هفتم، فضای حاکم بر آن و... را در نظر گرفت» قابل تامل تر است.
در انتخابات هفتمین دوره مجلس، نه تنها اکثریت نمایندگان مجلس ششم که کاندیداهای اصلاح طلبان به تیغ ردصلاحیت از حضور در مجلس بازماندند. جمعی که به عنوان اقلیت مجلس هفتم در کنار اصولگرایان اکثریت تشکیل فراکسیون دادند یا از نمایندگانی بودند که در دور گذشته مجلس فعالیت سیاسی چشمگیر فراکسیونی نداشتند و حتی بعضاً از منتقدان عملکرد فراکسیون اصلاح طلب مجلس ششم بودند یا از نمایندگانی بودند که برای اولین بار حضور در پارلمان را تجربه می کردند.
بدین ترتیب جمع اقلیت مجلس هفتم هیچ گاه نتوانست تصمیمات منسجم و تاثیرگذار فراکسیونی در مقاطع حساس مجلس اخذ کند یا انتقادات تاثیرگذاری بر عملکرد دولت نهم و حتی تصمیمات خود اصولگرایان پارلمان داشته باشد. اگر شجاع پوریان به فضای حاکم بر مجلس و روحیات غالب نمایندگان دوره هفتم اشاره و سعی می کند آن را توجیه عملکرد ضعیف فراکسیون اقلیت برشمارد، جالب است که شاهد انتقادات جمعی از اعضای فراکسیون اصولگرایان در این دوره مجلس بودیم که باب نقد عملکرد مجلس هفتم و دولت نهم را گشودند و تا آنجا پیش رفتند که با جدایی از فراکسیون اکثریت، فراکسیون اصولگرایان مستقل را تشکیل دادند؛ فضایی که اقلیت مجلس نتوانست از آن استفاده کند.
در واقع منتقدان اصلی اصولگرایان از دل اصولگرایان و از نمایندگانی برخاستند که بعضاً در لیست سی نفره اصولگرایان در شهر تهران بودند. انتقاداتی که برای اولین بار در تاریخ پارلمان چهار رای منفی به وزرای پیشنهادی یک دولت همسو با مجلس را رقم زد. در برهه یی که اصولگرایان منتقد و به واقع مستقل مجلس صریح ترین انتقادات را به برخی وزرای پیشنهادی احمدی نژاد وارد می کردند، فراکسیون اقلیت مجلس اعلام کرد موضع فراکسیونی در قبال رای اعتماد به وزرا ندارد و اعضا به صورت فردی و مجزا تصمیم گیری خواهند کرد. در روزهایی که برخی اصولگرایان پیشتاز تهیه طرح استیضاح برخی وزرای دولت (وزرای آموزش و پرورش و جهاد کشاورزی) بودند و به رغم مخالفت چهره های شاخص مجلس و از جمله رئیس فراکسیون اصولگرایان طرح استیضاح را عملیاتی کردند سرانجام مشخص نشد طرح استیضاح وزیر دفاع که قرار بود از سوی اقلیت به دلیل سقوط هواپیمای C-۱۳۰ دنبال شود چه شد که منتفی شد؟، از این دست اتفاقات در برهه های مختلف مجلس هفتم بسیار بود. آقای تابش نجابت اعضای فراکسیون اقلیت را توجیه عملکرد منفعل آنها توصیف می کند اما پاسخ نمی دهد که در فعالیت های سیاسی جایگاه «نجابت» کجاست و آیا نمایندگانی که در قالب فراکسیون های سیاسی و جریانات گروه های مختلف به نقد منصفانه و روشنگری می پردازند از «نجابت» به دور هستند؟،
محمدعلی ابطحی معاون پارلمانی دولت خاتمی از خاطرات مجلس ششم در وبلاگ شخصی اش می نویسد؛ «در دوران مجلس ششم که ریاست جمهوری و مجلس دراختیار اصلاح طلبان بود و روش دولت هفتم و هشتم به شدت قابل دفاع بود آقای حدادعادل و جماعت دوستانشان که فراکسیون اقلیت مجلس بودند در مورد همه مسائل کشور دیدگاه های مخالف خود را عرضه می کردند و فعالانه از نقطه نظرات خود حمایت می نمودند. یادم هست که یک بار برای مخالفت با طرحی که اقلیت مخالف آن بود قصد آبستراکسیون داشتند. خود آقای حداد دم در مجلس ایستاده بود و دیگران را به خروج فرا می خواند. من در جلسه بعدی با ایشان صحبت کردم که در شأن شما به عنوان یک عضو فرهنگی نیست که چنین کنید ولی دیدم آقای حداد معتقد بود برای بعضی مسائل نباید این قید را داشت.» این گونه است که فعالیت های سیاسی و دفاع از عقاید و نظرات فراکسیون منافاتی با نجابت نمی یابد آقای تابش، به گفته غلامحسین مظفری نماینده نیشابور «اعضای فراکسیون اقلیت مجلس هفتم بیشتر نمایندگان اقتصادی بودند تا سیاسی.» باز جای این سوال از ایشان و اعضای فراکسیون اقلیت باقی است که آیا بزرگترین انتقاد به عملکرد دولت نهم به بخش اقتصادی وارد نیست؟، آیا تصمیمات و عملکرد دولت در بخش اقتصادی فریاد چهره های شاخص اصولگرای مجلس را برنیانگیخته است به نحوی که احمد توکلی کشتی اقتصادی دولت را بدون ناخدا توصیف می کند؟ آیا جای نقدهای اقتصادی در مجلس به عملکرد خود مجلسیان و دولت از سوی فراکسیون اقلیت خالی نیست؟،
در سال پایانی مجلس هفتم چه کسانی باید از حدادعادل و سایر اصولگرایان سوال کنند نظم و انضباطی که وعده اش را به مردم داده بودید چه شد؟، پاسخگوی تعطیلی پی درپی جلسات علنی با هزینه های میلیونی به دلیل غیبت نمایندگان چه کسی باید باشد؟ شعار خدمت رسانی و رفع مشکلات معیشتی مردم چه شد؟ طرح تثبیت قیمت های آقایان اصولگرا در مجلس هفتم چه آثاری به بار آورد؟ آیا نتیجه یی جز تورم و گرانی دربر داشت؟ به نظر می رسد مهمترین وظیفه یی که در ماه های آخر عمر مجلس هفتم برعهده فراکسیون اقلیت است نقد شفاف و صریح عملکرد خود مجلسیان است. آقای باهنر وعده انتشار عملکرد سه سال گذشته مجلس هفتم را داده است، خوب است فراکسیون اقلیت با جبران گذشته دست از انفعال برداشته و اجازه ندهد در خارج از پارلمان مورد اتهام سازش یا ترس از ردصلاحیت در انتخابات آتی باشند و با ارائه کارنامه عملکرد مجلس هفتمی ها و دولت نهم افکار عمومی را به قضاوت منصفانه دعوت کنند.

اعظم ویسمه

منبع : روزنامه اعتماد