موسیقی و آهنگسازان خارجی

● موسیقی و آهنگسازان آرژانتین
آرژانتین، کشوری در آمریکای جنوبی و مهد سبکها و سنتهای موسیقایی بسیار متنوعی است. بسیاری از این سبکها، آمیزه ای از فرهنگهای اقوام مهاجر هستند. استعمارگران اسپانیایی در سالهای ۱۵۰۰ به آرژانتین آمدند و موج بزرگ مهاجران که عمدتاً اسپانیایی، ایتالیایی، فرانسوی، آلمانی، انگلیسی و هلندی بودند، در فاصله ی سالهای ۱۸۷۰ تا ۱۹۴۰ به سوی آرژانتین سرازیر شد. استعمار گران اسپانیایی، آفریقاییها را به عنوان برده به آنجا آوردند، ولی تعداد بیشماری از برده ها در سال ۱۸۷۱، در اثر تب زرد از بین رفتند. امروزه،۸۵% جمعیت آرژانتین را مهاجران کشورهای مختلف تشکیل می دهند. در نتیجه، هنر موسیقی در آرژانتین دنباله روی سن موسیقی اروپا در قرن پانزدهم میلادی است. موسیقی آرژانتین تحت تأثیر موسیقی اروپا و شامل سنتهای موسیقایی کاتولیکی اسپانیا و ایتالیاست. در این موسیقی، موسیقی عبادی و آثارمربوط به بزرگداشت قدیسها و تعطیلات دینی وجود دارند. پروتستانهای اروپا در قرن نوزهم ، موسیقی خود را به آرژانتین آوردند. بسیاری از موسیقیدانهای کلیسا، شیوه ی نواختن و حتی ساختن سازهای اروپایی را به مردم عادی آموختند. بعضی از مردم بومی، موسیقی و سازها را دارای قدرت مافوق الطبیعه و وسیله ای برای ارتباط با نیاکان خود می دانستند. شاید به همین دلیل بود که آنها به راحتی تن به یادگیری موسیقی غربی دادند، هر چند اعتقادات دینی آمیخته با این موسیقی را نپذیرفتند.
موسیقی فولکلور آرژانتین در سراسر آرژانتین، دو نوع موسیقی فولکلور وجود دارد. یکی موسیقی فولکلوری است که مشخصاً از میان توده مردم بومی می آید و انواع بی شمار دارد و دیگری موسیقی نژادهای مختلط است که از فرهنگ استعمار گران اسپانایی و جانشینان آنها سرچشمه می گیرد و غالباً با سنتهای موسیقایی منطقه ی مربوطه در هم می آمیزد. رقصهای اروپایی، ترانه های پاپ، موسیقی مذهبی، سازها و جشنواره هایی چون راه اندازی کارناوالها، توسط مهاجران به آرژانتین آورده شدند و با موسیقی نژادهای مختلط که امروزه بسیار محبوب است، در هم آمیختند. آرژانتین بر حسب مختصات آب و هوایی و جغرافیایی به نواحی مختلفی تقسیم می شود و هر ناحیه هم ویژگیهای فرهنگی خود را دارد. پاتاگونیا، در جنوب آرژانتین، چندان در معرض هجوم استعمار گران نبوده است (احتمالاً اب و هوای طاقت فرسای آن، تأثیر داشته است) و در نتیجه موسیقی آن، اصولاً موسیق بومی است که از قرن ها پیش دست نخورده باقی مانده است. این موسیقی ریشه در رویدادهای روزمره ی زندگی، از جمله تولد، کودکی، شفای بیماریها و دردها، ازدواج، شکار، گله داری، چرای احشام، شکرگزاری و مرگ دارد. در بعضی از نواحی آرژانتین، موسیقی فولکلور تحت تأثیر فرهنگ سیاحانی که از کشورهای همسایه می آیند قرار دارد. مثلاً در ناحیه ی جوجوی در شمال غربی آرژانتن، بعضی از ویژگیهای موسیقی قدیمی اینکاها، توسط کارگران بولیوی، به آرژانتین آورده شده اند. در سایرنقاط آرژانتین نیز می توان تأثیر موسیقی پرو، پاراگوئه و شیلی را احساس کرد.در ناحیه ی مرکزی آزژانتین، کوردوبا، دیگر نمی توان اثری از موسیقی سنتی اصیل آرژانتین را پیدا کرد، زیرا مردم بومی تا حد زیادی از این ناحیه رفته ا ند. نوعی موسیقی رقص به نام کوارتتو دراین ناحیه از محبوبیت زیادی بر خوردار است. به همین دلیل سالن رقص عظیم و بزرگترین کمپانی ضبط نوارهای موسیقی آرژانتین در این ناحیه قرار دارد. در منطقه ی فلات که لاپامپا نامیده می شود و شامل بوئنوس آیرس نیز است، رقصهای با نشاط و پر تحرکی اجرا می شوند، ولی ترانه ها غالباً آرام و درون گرایانه هستند. گیتار، آکاردئون و هارمونیکا در موسیقی آرژانتین نقش اصلی را بر عهده دارند. در لاپامپا ، ترانه های دو صدایی، به صورت بداهه خوانی رواج بسیار دارند. نوعی سبک وازی آرژانتینی که در آن، خوانندگان به طور همزمان و همراه با گیتار آواز می خوانند، دراین منطقه وبساری از مناطق دیگر آرژانتین از مجبوبیت فراوان بر خوردار است.
در بخش شمال شرقی آرژانتین که مزوپوتامیا نامیده می شود، مردمان بومی رقصهای اروپایی از جمله مازورکا، والس، پولکا و رقصهای اسکاتلندی را اجرا می کنند. مردم آرژانتین با وجود پذیرفتن آسان و سهل موسیقی و رقص اروپا از تغییر دین خود سر باز زده و همچنان سنت های اخلاقی و آیینی خود را حفظ کرده اند. آرژانتینیها در مراسم مذهبی از سازهایی چون فلوت و طبل استفاده می کنند. دراین آیینها یک رهبر دینی مرد آواز می خواند و زنها فقط به صورت همسرایی، عبارت او را تکرار می کنند. در این منطقه، در سنت موسیقی دینی مختلط، از ساز های اروپایی از جمله آکاردئون، ویلون، چنگ وگیتار هم استفاده می شد. در اغلب مناطق آرژانتین، رقص بخشی از آیینها و سنتهای مردمان بومی را تشکیل می دهد. رقص ملی آرژانتین، زامبا نام دارد. مشهورترین رقص محلی آرژانتین گاتو (گربه) است. این رقصها به صورت زوج در اغلب و مخصوصاً در کارناوالها اجرا می شوند. موسیقی این رقصها غالباً با آکاردئون و طبل و گاهی ویلون و چنگ یا گیتار نواخته می شوند.
یکی از رقصهایی که موسیقی ویژه ی خود را دارد، تانگو نامیده می شود. این رقص اصولاً در بین طبقات فقیر و متوسط بوئنوس آیرس رواج داشت. در اوایل قرن بیستم و در سالهای ۱۹۲۰، خواننده ای به نام کارلوس گاردل، این موسیقی را به دنیا معرفی کرد. پس از آنکه تانگو در میان مردم فرانسه محبوبیت پیدا کرد، همه ی طبقات اجتماعی آرژانتین آن را به کار گرفتند. در دهه ی ۱۹۵۰ ، آستور پیاز زول لا که آهنگساز و نوازانده ی مشهور موسیقی تانگو بود، سبک جدیدی را در این موسیقی ابداع کرد. بسیاری از سبکهای جدید تانگو تحت تأثیر موسیقی جاز و هنر مدرن هستند. او توانست موسیقی تانگو را از تالارهای موسیقی به خیابانهای بوئنوس آیرس بکشاند. بسیاری از موسیقیدانها و شنوندگان موسیقی جاز از موسیقی خیابانی استقبال کردند. اخیراً پیاز زول لا، بار دیگر موسیقی تانگو را به تالارهای موسیقی برده و آثار زیادی را برای سازهای زهی و ارکستر سمفونیک و حتی اپرا، نوشته است. در دهه ی ۱۹۸۰، موسیقی تانگو با موفقیت عظیمی در سراسر دنیا پراکنده شد. یکی دیگر از موسیقیها و رقصهایی که در اواخر قرن بیستم در آرژانتین، محبوبیت زیادی پیدا کرد، موسقی استوایی، یعنی موسیقی مربوط به جزایر کارائیب است. سالسا و سان دو نوع رقص و موسیقی استوایی هستند که در تالارهای مناطق شهری آرژانتین بسیار رواج دارند. موسیقی راک انگلیس و آمریکا نیز در آرژانتین محبوبیت دارند.
موسیقی راک آرژانتین که به نام «موسیقی ملی پیشرو» شناخته می شود، تلاشی است برای متمایز کردن موسیقی راک آرژانتین از موسیقی راک انگلستان و آمریکا که در آن موضوعاتی چون حمایت از طبقه ی کارگر در دوره ی دیکتاتوری نظامی مطرح می شوند. این موسیقی آمیزه ای است از راک انگلستان در آمریکا، تانگو، جاز، موسیقی برزیلی و سبکهای آوازی فولکلور آرژانتی بعضی از موسیقیدان های آرژانتین خواننده ی موسیقی فولکلور مرسدس سوس در سال ۱۹۳۵ به دنیا آمد. او سنتهای فولکلوریک موسیقی آرژانتین را همراه با موسیقی فولکلور سراسر آمریکای لاتین روایت می کند. در سال ۱۹۷۸، توسط رژیم نظامی آرژانتین تبعید شد اما پنج سال بعد، به عنوان یک قهرمان ملی، به کشورش باز گشت. آلبرتو گنیاس ترا در سال ۱۹۱۶ به دنیا آمد. او آهنگسازی را در اوایل قرن بیستم و در سبک ناسیونالیستی که در آرژانتین آن زمان، بسیار محبوب بود، شروع کرد. سپس به ساختن قطعات نئوکلاسیک (دهه ی ۱۹۵۰) پرداخت و در دهه ی ۱۹۶۰، نوعی موسیقی نا موزون و سریالی را تدوین کرد. او را در آرژانتین، آمریکا و اروپا به عنوان یک آهنگساز بزرگ می شناسند. در سال ۱۹۸۳ در گذشت. مارتا آرگری نوازنده ی مشهورپیانو، اهل بوئنس آیرس، در سال ۱۹۴۱ به دنیا آمد. او در سن ۱۶ سالگی دو جایزه ی بزرگ بین المللی در اروپا و بعد ها جوایز بی شماری را کسب کرد. شهرت او به دلیل اجرای درخشان آثار شوپن، لیست، بارتوک، پروکفیف و بسیاری از اهنگسازان معروف دنیِاست. دانیل بارن بویم نوازنده پیانو و رهبر ارکستر ، اهل بوئنوس آیرس ، در سال ۱۹۴۲ به دنیا آمد. درسال ۱۹۵۲، همراه با خانواده اش به اسرائیل رفت. او بسیار جوان بود که به عنوان یک نوازنده ی نابغه ی پیانو به شهرت رسید وا ز سال ۱۹۵۴ به بعد، کنسرتو پیانوهای بی شماری را همراه با معروف ترین رهبران ارکسترهای جهان ضبط کرده است. مدتی رهبر ارکستر تالار موسیقی انگلستان، ارکستر پاریس، ارکستر سمفونی شیکاگو، ارکسترفیلارمونیک برلن و ارکستر فیلارمونیک وین بود. درمیان موسیقی دانهای پاپ، لوس فابیالوسوس کادیل لاکس و خواننده و ترانه سرای معرو ف یتوپاز، هنرمندان برجسته ای اند که شهرت بین المللی کسب نموده اند.

نویسنده: سید فواد توحیدی
منبع: وبسایت سید فواد توحیدی
http://www.foadtohidi.ir

مینا ضرابی