نحوه ذخیره و نگهداری Domain names

یکی از بزرگترین ویژگی های اینترنت عدم تعلق آن به فرد و یا شرکت خاصی است . اینترنت ، متشکل از شبکه های کامپیوتری ( بزرگ و کوچک ) متعددی است که با استفاده از روش های مختلفی به یکدیگر متصل تا موجود جدیدی با نام "اینترنت" را خلق نمایند.
در این شبکه عظیم ، تعدادی از کامپیوترها به عنوان سرویس دهنده مطرح بوده که از طریق آنان سرویس های متعددی در اختیار کاربران اینترنت قرار می گیرد . این نوع از سرویس دهندگان به منزله "میزبان " ( host ) سرویس ها و خدمات مطرح بوده و به منظور ارائه خدمات خود می بایست دارای یک آدرس ثابت در مدت زمان حیات خود باشند .
متقاضیان با آگاهی از آدرس کامپیوتر میزبان ، قادر به ایجاد یک ارتباط با آن می باشند.کامپیوترها با اعداد ( کد ) سروکار دارند و انسان ها علاقه مند به اسامی هستند .
در سال ۱۹۶۹ هسته اولیه اینترنت امروزی متشکل از چهار کامپیوتر میزبان تشکیل گردید. با توجه به روند رشد اعجازگونه اینترنت ، تعداد کامپیوترهای میزبان نیز بسرعت افزایش یافت ،بگونه ای که ما امروزه شاهد حضور میلیون ها کامپیوتر میزبان در اینترنت می باشیم .
در ابتدای این مطلب به این موضوع اشاره گردید که اینترنت در تملک شخص و یا شرکت خاصی نیست ولی این بدین مفهوم نیست که مانیتورینگ و نگهداری آن نیز تابع مجموعه مقررات و سیاست هائی نمی باشد . Internet Society در سال ۱۹۹۲ تاسیس و مسئولیت تدوین سیاست ها و پروتکل های مورد نیاز به منظور ارتباط با اینترنت را برعهده گرفت .
در ابتدا به منظور ارتباط با کامپیوترهای میزبان ، کاربران ملزم به استفاده از آدرس های (IP :Internet Protocol) بودند . استفاده مستقیم از آدرس های IP (یک عدد ۳۲ بیتی منحصر بفرد) به منظور ایجاد ارتباط با کامپیوترهای میزبان در صورتی که تعداد کامپیوترهای میزبان کم باشد ، می تواند مفید و کارساز واقع شود ، ولی همزمان با رشد سریع اینترنت و حضور سازمان و موسسات متعددی در عرصه جهانی ، روش فوق مشکلات خاص خود را بدنبال داشت .بدین منظور تلاش های متعددی در جهت ارائه راه حل های جایگزین ، صورت پذیرفت .
در اولین تلاش ، پیشنهاد استفاده از یک فایل متنی با نام HOST.TXT به منظور ذخیره اطلاعات مرتبط با کامپیوترهای میزبان ( نام و آدرس مربوطه )، مطرح گردید. در فایل فوق برای هر کامپیوتر یک نام و معادل آدرس آن به عنوان یک رکورد اطلاعاتی ذخیره می گردید. مسئولیت نگهداری و بهنگام سازی این فایل به موسسه تحقیقاتی استنفورد در کالیفرنیا واگذار گردید .
فایل فوق از طریق یک کامپیوتر اصلی با نام SRI-NIC در اختیار دیگران قرار می گرفت . مدیران فنی شبکه ، تغییرات مربوطه را از طریق پست الکترونیکی و یا به صورت دستی هر هفته یک مرتبه اعمال می کردند . همزمان با رشد اینترنت ، حجم فایل فوق بزرگ و عملا" امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید . در روش فوق ، امکان بروز مسائل متعددی وجود داشت :
ـ Name Collisions : امکان درج اسامی یکسان برای دو کامپیوتر
ـ Trafic&Load : افزایش ترافیک و لود عملیات بر روی کامپیوتر حاوی فایل آدرس دهی
ـ Consistency : بروز مشکل در پشتیبانی،کنترل یکپارچگی اطلاعات و بروز رسانی
در سال ۱۹۸۳ ، در دانشگاه Wisconsin سیستم ( DNS ( Domain Name System ، ایجاد گردید . در سیستم فوق ، به منظور معادل سازی نام و آدرس از یک بانک اطلاعاتی توزیع شده و با یک ساختار سلسله مراتبی و "سرویس دهندگان نام" مرکزی که به منزله هسته این سیستم می باشند ، استفاده می گردد . مسئولیت نگهداری و پشتیبانی از "سرویس دهندگان نام مرکزی " به منظور پیشگیری از تعریف اسامی تکراری به سازمان خاصی واگذار گردید .
در سال ۱۹۹۳ U.S. Department of Commerce با همکاری چندین بخش دولتی و خصوصی ، InterNIC را به منظور نگهداری یک بانک اطلاعاتی مرکزی مشتمل بر تمامی اسامی دامنه ریجستر شده بهمراه آدرس های IP مرتبط در امریکا ایجاد نمود. (سایر کشورها مسئولیت نگهدارای NIC:Network Information Center خود را بر عهده دارند).
شرکت Network Solutions ، عضوی از InterNIC به منظور مدیریت و نگهداری رشد اسامی دامنه های اینترنتی و آدرس های IP آنان انتخاب گردید. بانک اطلاعاتی مرکزی بر روی سرویس دهندگان "سطح بالای دامنه " (TLD:Top Level Domain) در سراسر جهان تکثیر و جداول روتینگ اولیه به منظور ارتباط هر کامپیوتر با اینترنت را ایجاد می نماید.

منبع : راسخون