قبرستان اتومبیل

در تمام کشورهای جهان گورستان اتومبیل وجود دارد اما این گورستان در کشورهای جهان سوم وسیع تر و زننده تر است، چون محل سکونت حاشیه نشین ها، معتادان و خلافکاران است.
جان کلام اینجاست که ما در صنعت اتومبیل سازی مانند صنایع دیگر با تولید کننده و مصرف کننده روبرو هستیم. امروزه مردم عادی کوچه و بازار هم می دانند که کشورهای پیشرفته سرمایه داری که در اوضاع فعلی بصورت شرکتهای چند ملیتی عمل می کنند که تولید کننده اتومبیل و بقیه دنیا، مخصوصاً کشورهای نفت خیر مصرف کننده آن می باشند . این وابستگی آنقدر شدید است که اگر وسایل یدکی و تجهیزات لازم به آنها نرسد، حداقل در زمینه حمل و نقل، این کشورها فلج می شوند. فرهنگ امپریالیستی یا فرهنگ مصرف زده سرمایه داری، خودی و بیگانه سرش نمی شود، همه مخصوصاً کشورهای نفتی باید معتاد به مصرف باشند.
به همین دلیل است که گورستانهای اتومبیل این کشورها از خیابانها و جاده های آنها باید شلوغ تر باشند. دوستی تعریف می کرد که در کشورهای حاشیه خلیج فارس، مخصوصاً عربستان به علت در آمد سرانه بالا وقتی اتومبیل خراب می شود، غالباً زحمت تعمیر آنرا به خود نمی دهند و اتومبیل جدیدی می خرند و اتومبیل قدیم را به گورستان می فرستند !!
صنعت اتومبیل سازی جهان مانند تمام صنایع دیگر دنیا، سود برایش بیشتر از همه چیز اهمیت دارد بدین ترتیب که برای استفاده از کارگر ارزان، فرار از بیمه، مالیات و مسائل کارگری سهم کوچکی به سرمایه داران محلی داده و صنعت خود را به صنعتی فقیر تبدیل می کنند که مزد کارگر بسیار ارزان است. قبل از انقلاب شرکت "ایران ناسیونال" که امروز به آن "ایران خودرو" می گویند با سرمایه شرکت های چند ملیتی در ایران شروع به مونتاژ پیکان نمود و رژیم مرتب ادعا می کرد که ما مشغول تولید اتومبیل هستیم و کشور صنعتی شده! در حالیکه همه می دانند امکانات اصلی تولید در اختیار شرکتهای چند ملیتی است و آنها بخاطر کارگر ارزان و معافیت های گمرکی و مالیاتی است که تولید خود را به کشورهای جهان سوم و چهارم منتقل می کنند. قدرت بعضی از این شرکتها بقدری است که آنها را دولت در دولت می گویند . بدین ترتیب که آنها با بدست گرفتن شریانهای اقتصادی آن کشور در مسائل سیاسی و نظامی آنجا هم دخالت می کنند .
مثلاً در دهه ۱۹۷۰ شرکت چند ملیتی "آی ـ تی ـ تی" که مرکز آن در آمریکاست، علیه حکومت ملی "آلنده" رئیس جمهور مارکسیست شیلی که با رای مردم به قدرت رسیده بود را با کمک آمریکا سرنگون و دیکتاتوری نظامی "پینوشه" را بر قرار نمود.
بهر حال دقت بفرمائید که شرکتهای چند ملیتی مانند تمام سرمایه داران سراسر دنیا جز نفع خود به چیز دیگری فکر نمی کنند. آنها به ظاهر ادعا می کنند که با انتقال سرمایه و فناوری خود به یک کشور جهان سومی در آنجا کار و رونق اقتصادی ایجاد کرده اند، اما همانطور که عرض شد این نوع اقتصاد ایجاد تورم، هرج و مرج اقتصادی، اعتیاد مردم به مصرف غیر ضروری، لوکس پرستی و اشاعه فرهنگ امپریالیستی می شوند.
مثلاً ملاحظه بفرمائید که شرکتها یا کارخانجات مونتاژ اتومبیل در ایران، کشور را دچار دشواریهای اقتصادی نمود. بدین ترتیب که از یکطرف خیابانهای ما به علت هجوم اتومبیلها آنچنان ترافیک فشرده و درد سر سازی در شهر و جاده ها دارد که حتی سهمیه بندی بنزین نتوانسته کار عمده ای برای آن بکند. مردم آنچنان معتاد به اتومبیل شده اند که با خرید بنزین قاچاق اعتیاد خود را تسکین می دهند. لوکس پرستی به جائی رسیده که حتی طبقات محروم حاضر نیستند سوار اتومبیل های فرسوده شوند، چه باشد که بخرند .
آژانس های کرایه اتومبیل، غالباً از داوطلبان کار در آنجا اتومبیل های مدل بالا می خواهند. حتی هنگام خواستگاری داشتن اتومبیلهای مدل بالا، موبایل و زندگی لوکس برای انسان امتیاز محسوب می شود! اکنون که صحبت موبایل شد، طرح این مسئله نیز جالب است که آیا ما این همه به موبایل احتیاج داریم که از بچه دبستانی تا پیر مردهای باز نشسته و مردم عادی هم از آن استفاده کنند؟ در یک مورد در تاکسی خانمی با هیجان از جشن تولد خواهر زاده خود و آدرس دقیق قنادی که کیک خوشمزه آنرا تهیه کرده بود و لباس و آرایش مدعوین با پشت خطی خود صحبت میکرد. از نظر شرکتهای چند ملیتی جهان باید بازار مصرف تولیدات آنها باشد. صاحب یک شرکت چند ملیتی می گفت: خاک من آنجاست که برای من سود داشته باشد ! همه می دانند که مصرف سیگار بسیار زیان آور است. مدتها پزشکان، کارشناسان بهداشتی و سازمان های مربوط با کارخانجات تولید کننده سیگار و مطبوعات مبارزه می کردند تا حد امکان از تبلیغ سیگار در رسانه های همگانی جلوگیری کنند. کافی است که ما به مصرف و قاچاق سیگار در کشور توجه کنیم و یادمان باشد که طبق اعتقاد راسخ کارشناسان، سیگار گام اول در اعتیاد به مواد مخدر است !
بهر حال در کشورهای نفت خیر جهان سوم و چهارم، مخصوصاً کشورهای نفت خیر عربی اتومبیل های لوکس بعد از چند سال مصرف روانه قبرستان اتومبیل می شوند تا مشکل مسکن طبقات محروم و خلافکاران و خانه بدوشان حل شود! اما اگر این واردات و مونتاژ اتومبیل هزاران مشکل ترافیکی، زیست محیطی، بهداشتی، اقتصادی و فرهنگی برای کشورهای نامبرده ایجاد کند مهم نیست، مهم این است که وابستگی اقتصادی و فرهنگ امپریالیستی بقول مارکس انسان را تا مرز پرستش کالا می کشاند .
مسئله انژری یکی از مسائل مهم زمان است، "کاسترو وهمبرکوبا" که در سن ۸۰ سالگی در بستر بیماری هنوز فعال است نیز یکی از مقالات اخیر خود را به این امر اختصاص داده .
"کاسترو" اصولاً معتقد است نفت یک محصول اقتصادی خطرناک است، چون اگر روزی کشورهای پیشرفته صنعتی بتوانند جایگزینی برای نفت پیدا کنند دیگر کار این کشورها تمام است. بقول دوستی عرب رولزرویس سوار حاشیه خلیج تبدیل به همان عرب شتر سوار بدوی می شود.
"کاسترو" در مقاله اخیر خود تحت عنوان "نسل کشی بین المللی" می نویسد : جرج بوش در گردهمایی اخیر صاحبان اتومبیل سازی آمریکا، به آنها پیشنهاد نمود که در آینده باید سعی کنند که بجای بنزین از اتانول استفاده کنند. شایان توجه است که برای تهیه اتانول باید غذای انسان را فدای تهیه آن نمود. بدین ترتیب غذای نا چیز مردم در جهان سوم و چهارم باید صرف تهیه سوخت برای مردم کشورهای پیشرفته جهان شود.
بطور کلی هدف این است که مردم کشورهای عقب نگهداشته شده باید مانند یک معتاد، معتاد به خرید و مصرف کالاهای آنها شوند .
بعضی از جامعه شناسان و اقتصاد دانهای انسان دوست معتقدند که ما بجای عبارت قبرستانها از آشغال دانی محصولات کشورهای پیشرفته استفاده کنیم که این بحث داغی است

نویسنده : منوچهر بصیر

منبع : carx1