کودکانی رها در دامن خطرات بی‌انتهای خیابان

پنج، شش ساله به نظر می‌رسید. دست‌های کوچکش هیچ شباهتی به دست‌های ظریف همسالانش نداشت. لباس‌های بزرگ‌تر از اندازه‌ای که به تن کرده و بسته آدامسی که به دست داشت، معصومیت صورتش را چند برابر کرده بود. جلوی رهگذران را می‌گرفت و تا آدامسی به آن‌ها نمی‌فروخت، رهایشان نمی‌کرد. آخرین بسته آدامس را هم که فروخت، همان وسط خیابان بسته خالی را روی سر گرفت و بی‌توجه به نگاه‌های اطرافیان از ته دل خندید.
چهار، پنج ساله است؛ تا آدامسی از او نخری، رهایت نمی‌کند.
پنج، شش ساله است؛ فال می‌فروشد.
شش، هفت ساله است؛ دعا می‌فروشد.
هفت، هشت ساله است؛ شیشه خودرو پاک می‌کند.
دعواهای‌شان مثل تمام کودکان همسن و سال خود بر سر یک شکلات یا یک اسباب‌بازی زیبا که در ویترین مغازه دیده‌اند، نیست. دعواهای‌شان سر مسائل مهم‌تری مثل پول است، سر یک لقمه نان، سر معاش!
پدیده کودکان خیابانی یکی از مشکلات آسیب‌زای اجتماعی است که از دیرباز در سراسر جهان وجود داشته و در سال‌های اخیر به دلایل گوناگون در کشور ما نیز افزایش یافته و گسترش روزافزون آن ضرورت پیگیری و رسیدگی به آن را بیش از پیش آشکار می‌سازد.
عده‌ای معتقدند که برای تمیزی و زیبایی چهره شهر باید این نان‌آوران کوچک را از سطح شهر جمع کرده و در مراکز مخصوص نگهداری کرد. غافل از اینکه براساس بررسی‌های کارشناسان بیش از هشتاد درصد این کودکان دارای خانواده هستند؛ خانواده‌هایی که برای امرار معاش و گذران زندگی، کودکان خود را به کار در خیابان‌ها وادار می‌کنند.
کودکان کار خیابانی کسانی هستند که بیشترین ساعات زندگی و گاه تمام آن را در کوچه و خیابان می‌گذرانند و علی‌رغم داشتن خانه و خانواده، از کوچک‌ترین و ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود که همان حق آموزش و تحصیل است، محروم مانده‌اند و والدین این کودکان هر روز صبح به جای روانه کردن آن‌ها به مدرسه، بسته آدامس یا کاسه تکدی‌گری را به دست‌شان می‌دهند و در دامن خطرات بی‌انتهای خیابان رهایشان می‌کنند.

http://managersclub.persianblog.ir

منبع : خبرگزاری ایسنا