مثلث دولتی، خاموش؟!

تأملی گذرا د رعملکرد صداوسیما در ۴،۳ ساله اخیر در حوزه سیاسی به وضوح تغییری محسوس در مواجهه و پرداختن به موضوعات سیاسی را به ذهن متبادر می کند. بسط و گسترش مقوله هایی که بدان پرداخته می شود، همراه با بروز و ظهور افکار و سلایق متعدد و متفاوت در برنامه های صداوسیما حتی منتقدان و بعضا‍ًَ مخالفان این سازمان را نیز وادار به تحسین وابراز رضایت نموده است. بستر سازی جهت آشنایی مخاطبان با تفکرات و سلایق گوناگون در حوزه سیاسی و یاری رساندن به ایشان برای گزینش و انتخاب بهترینها، تقارن بسیار مبارک و انشاءالله الهام گیری از آیات ۱۷ و ۱۸ سوره مبارکه « الزمر» است که ذات مقدس احدیت می فرماید: «پس بشارت ده به آن بندگان من که: به سخن گوش فرا می دهند و بهترین آن را پیروی می کنند، اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان.»
اما آنچه نبایستی مورد غفلت واقع شود، این است که استارت یک جریان و حرکت نوین درون یک ساختار نظامند با چارچوب معین، نباید ساختارها را بشکند و اصول را به فراموشی بسپارد. اگر قرار است صدا وسیما تغییر رویه دهد و به گروهها و جریانهای مختلف تریبون دهد، این امر نباید عامدانه و یا جاهلانه به غفلت از یک رسالت اساسی دیگر که همانا تبیین، تشریح و اطلاع رسانی در خصوص دستاوردها و تحولات مثبت انقلاب و دولت های متعلق به جمهوری اسلامی است، بینجامد. افراط و تفریط آفتی است که به ندرت می توان در محافل، مناقشات و رویدادهای سیاسی دچار آن نشد.
برنامه هایی از قبیل مثلث شیشه ای، چراغ خاموش و... که هر از چند گاهی با یک نام جدید پخش می شوند، با وجود نکات مثبت فراوان قابل ذکر بیشتر به سناریویی می ماند که قصد دارد تمام نقاط سیاه تاریخ انقلاب را محصول عملکرد دولت نهم بداند. فراموش نشود رهبر انقلاب بارها بر اهمیت پاسخگویی مسئولان به مردم صحه گذاشتند و سالی را نیز بدین نام قرار دادند، لکن ایشان فضای مطلوب نقادی و پرسشگری و رسالت صداوسیما را نیز در این خصوص تبیین فرموده اند.
اینکه نقایص، نقاط ضعف و نارسایی های مختلف در جامعه به تصویر کشیده شود تا مسئولان را به جدیت و تلاش بیشتر برای رفع مشکلات وادار نماید، نه تنها مضر نیست بلکه ضامن سلامت و تعالی جامعه است اما اینکه مجری برنامه ای که با هزینه هنگفت بیت المال تولید می شود، هر سؤال، شایعه و طعنه بی پایه ای را که در کوچه و خیابان و در مسیر منزل تا استودیو می شنود، مطرح کند، چه کمکی به اصلاح ساختارها می نماید؟! چرا به بهانه شفاف بودن، صراحت و انتقاد مرز ادب و احترام زیر پا نهاده می شود و جسارت، طعنه و ریشخند جایگزین می شود؟
نگارنده به یاد دارد در جلسه ای که در سال ۸۵ با عنوان « نشست صمیمی ریاست صداوسیما با نمایندگان تشکلهای دانشجویی» برگزار شد، بعد از طرح مفصل و چندین ساعته نظرات دانشجویان، ریاست سازمان با یک جمله که: نظرات شما صحیح است اما من باید برای ۷۰ میلییون نفر برنامه بسازم، ریشه همه نقدها را قطع کردند. آیا اکنون این سؤال مطرح نیست که ۷۰ میلییون مخاطب چراغ خاموش؟! وبیش از ۲۰ میلییون مخاطب مثلث شیشه ای؟! و... ممکن است دغدغه ها و پرسشهای مهم تری از قیافه ظاهری، مدل اتومبیل، تعداد محافظ، برنامه غذایی، میزان دستمزد، پشت پرده عکس خانوداگی، خاطرات شخصی، احساسات قلبی، ماجرای جراحی بینی، عقده های شخصی و سیاسی و یا خیال پردازی میهمان برنامه و... دارند؟ و یا د رمورد برنامه چراغ خاموش: آیا حجم عظیم و بی سابقه مجاهدت و تلاش شبانه روزی رئیس جمهور در حد جمع آوری نخاله های ساختمانی در یک شهرستان هم برای مردم مهم نیست که برای آن چراغی روشن کنید؟
آیا پرداختن سطحی و روبنایی به اقدامات متعدد رئیس جمهور و پوشش خبری -البته گزینشی- برنامه ها و سفرهای داخلی و خارجی مؤثر وی که بارها نظر مبارک ولی امر مسلمین را جلب کرده و ایشان از آنها با عناوین «بی نظیر» و «کم نظیر» و... یاد می نمایند، به دست تکان دادن رئیس جمهور خلاصه می شود؟ و العیاذ باالله رهبری برای دست تکان دادن این قدر صحه می گذارند؟!
در فضایی که بسیاری از رسانه ها، گروهها، احزاب وافراد کمر به تخریب دولت و در صدر آن رئیس جمهور بسته اند، روا نیست صداوسیما تریبون عقده گشایی جریانی شود که همه منافع خود را -که غالباً منافع انقلاب نیست- در گرو شکست خوردن این رئیس جمهور که محصول یکی از ناب ترین شعارهای انقلاب است، می بیند. جسارت، حقارت و منفعت طلبی تا کجا که وزیر سابق جمهوری اسلامی تلویحاً رئیس جمهور را از رسانه ملی با صدام حسین و نادر شاه و... مقایسه کند؟!
رسانه ملی محملی برای « یؤمن ببعض و یکفر ببعض» و اتخاذ سیاست یک بام و دو هوا نیست، برای نمونه: پخش مستقیم کنفرانس خبری رئیس جمهور با نزدیک شدن به زمان اذان برای پخش تلاوت قرآن، مناجات و اذان قطع می شود که البته اقدامی بسیار تحسین برانگیز است و اگر غیر از این باشد، خطاست اما پخش مسابقه فوتبال بین دو تیم خارجی که شاید یک نفر مسلمان هم در کل آن استادیوم نباشد با زمان اذان ادامه می یابد؟! آیا نباید از صدا و سیما پرسید که بالاخره پخش اذان واقامه فرائض دینی مهم تر است یا پخش زنده تلویزیونی؟؟ یا...
البته این انتقادات در این سالها به بیان مختلف واز طرق متعدد به مسئولان صدا وسیما گوشزد شده است و آنچه البته به جایی نرسید، فریاد بود...

مجتبی ابراهیمی، دبیرکل سابق جامعه اسلامی دانشجویان

منبع : رجا نیوز