آلامو

کارگردان: جان لی‌هنکاک. فیلم‌نامه: لسلی بوهم، استیون گیگان و جان لی‌هنکاک. بازیگران: بی‌باب تورنتون، دنیس کوئید، جیسون پاتریک، پاتریک ویلسون، امیلیو اچه‌وریا. مدت ۱۳۷ دقیقه.
ترانهٔ آلامو را به یاد بیاور این‌طور شروع می‌شود: ”هنگامی‌که زمان رویاروئی فرا رسید، تراویس با شمشیر خطی بر زمین کشید و یکصد و هشتاد هم‌رزم خود را به مبارزه تا پای مرگ فراخواند.“
این افسانه‌ای است که قهرمانان بسیاری از آن زاده شده‌اند و حالا می‌توان فهمید چرا این موضوع همیشه برای فیلم‌سازان جالب بوده است. به‌هر حال، این فیلم، بیشتر متکلی بر تاریخ است تا فرمول‌های هالیوودی. چنانکه، عکس‌العمل‌های بی‌تفاوت آن‌سوی آتلانتیک هم ثابت کرد که این فیلم با قهرمان‌بازی‌های آلامو سال ۱۹۶۰ جان وین تفاوت دارد.
در اینجا، شما سکانس رومانتیکی را که الهام‌بخش ترانه بوده، نمی‌بینید؛ فرماندهٔ آلامو، ”تراویس“، با شمشیر خطی روی شن‌ها رسم می‌کند تا هرکس که آمادگی‌اش را دارد تا آخرین لحظه در برابر نیروهای ”سانتاآنا“ بجنگد و از آن عبور کند، در عوض، تصویری مهیج و پیچیده از تاریخ آمریکا به شما عرضه می‌شود، که در آن، چهره‌های شاخصی چون ویلیام تراویس، دیوی کروکت، جیم بوئی و سام هرستون بیش از آنکه قهرمان باشند، با شمایلی انسانی تصویر شده‌اند.
محاصره و به‌دنبال آن، نبرد خونین ”سن خاسنتو“ که پیامد انتقام وحشتناک تگزاسی‌هاست، به آهستگی و با کندی پیش می‌رود و باید هم همین‌طور باشد تا دلایل نبرد را برای ما روشن کند، ولی در صحنه‌های جنگ، کارگردان با مهارت عمل کرده و روایت او از لحظات آخر ”دیوی کراکت“ احتمالاً بیشتر منطبق با واقعیت تاریخی است.
تورنتون در نقش کراکت خوب می‌درخشد و ”اچه وریا“ به‌عنوان اولین مکزیکی که در فیلم آمریکائی نقش ”سانتاآنا“ را بازی می‌کند، مثل خود دیکتاتور، به یاد ماندنی است. گرچه این فیلم در آمریکا مورد استقبال قرار نگرفت، ولی به‌عنوان فیلمی هوشمندانه که تاریخ واقعی را عرضه می‌کند، قضاوت خواهد شد.

منبع : نشریه دنیای تصویر