در رثای کافه آنتراکت

ساعت چهار صبح جمعه سینما جمهوری در شعله های آتش سوخت تا بار دیگر اهالی فرهنگ و علاقه مندان هنر ایرانی از ته دل آه بکشند. بنده هم این بار آه کشیدم و از ته دل هم کشیدم. شاید با کمی اغماض بشود نام مرا هم در زمره علاقه مندان فرهنگ و هنر ایران نوشت. اما حقیقتش آه من یک مقداری عمیق تر از آه دیگر دوستان بود چرا که مختصات ارتباط عاطفی بنده با سینما جمهوری، یک مقداری فراتر از ارتباط یک چهره فرهنگی (،) با یک سینمای قدیمی و باسابقه بود. من هم سینما جمهوری را به واسطه یادگاری مرحوم زنده یاد علی حاتمی دوست می داشتم و هم در دل این سینما چیزی را می جستم که در جای دیگری از این شهر کمتر می شد نمونه آن را سراغ گرفت. سینما جمهوری یک چیزی علاوه بر سینماهای دیگر در قد و اندازه مشابه داشت و آن چیزی نبود جز «کافه آنتراکت»؛ کافه یی که به همت سرکار خانم لیلا حاتمی و جناب استاد علی مصفا ،یکی دو ساله اخیر جایگاه ویژه یی میان کافه روها و قهوه خورها برای خود دست و پا کرده بود.
دکوراسیون و معماری فضای داخلی کافه آنتراکت شاید ویژگی اصلی آن بود؛ صندلی های لهستانی و میزهای گرد و مبل های راحتی که می شد روی آنها کنار دوستان لم داد و ساعتی قیل و قال و سر و صدای تهران را فراموش کرد و گوش به نوای موسیقی خوب سپرد و با دوستان درباره مسائل بی ربط و باربط گپ زد. آری، کافه آنتراکت فضای بدیعی بود که عصرها آدم را تحریک می کرد، تا به رغم ترافیک سنگین مرکز شهر، همراه دوست یا دوستان عزیزی شود و خود را به سینما جمهوری برساند و از پله های کناری سینما بالا رود و در فضای مطبوع کافه بنشیند و نان و پنیر و گوجه خیار بخورد یا به ضمیمه یک قطعه کیک شکلاتی و کراسان، قهوه فرد اعلای فرانسه بنوشد...باری، ساعت چهار صبح جمعه سینما جمهوری در شعله های آتش سوخت تا حسرت صبحانه خوردن جمعه صبح ها در کافه آنتراکت، از جمعه ۲۴ آبان ۸۷، روی دل آنتراکت بازها بماند.
اگرچه جمعه عصر دوستان گروه حوادث روزنامه به بنده اطمینان دادند که طبقه اول سینما کاملاً سوخروشنفکران و آخرین کتابی که خوانده اندته و طبقه دوم مستقیماً دچار حریق نشده و فقط آسیب های جزیی دیده، اما آنچه پرواضح است، اینکه حالا حالاها دیگر خبری از کافه آنتراکت نخواهد بود. آن هم در این حجم مخوف کافی شاپ های مدرن که به شکل اغراق شده یی چیپس و پنیر سرو می کنند و توی لیوان های دولیتری برای آدم قهوه فرانسه می آورند.


علی رنجی پور

منبع : روزنامه اعتماد