سربازان مزدور در جنگ عراق

● نگاهی بر نقش شركت های تأمین كننده نیروهای ارتش آمریكا
جرمی اسكاهیل نویسنده گزارش های تحقیقاتی مجله «نیشن» نامی آشنا برای محققان حوزه روابط بین الملل ، بویژه در حوزه جنگ های معاصر است .
آثاراسكاهیل از زمانی مورد توجه افكارعمومی قرار گرفت كه او حوزه مهمی به نام نقش شركت های خصوصی درتأمین نیروی انسانی جنگ های آمریكا را پی گرفت ؛ یعنی همان چیزی كه مابه عنوان سربازان مزدور می شناسیم. اسكاهیل موضوعی را سوژه تحقیق قرارداده بود كه خوانندگان روزنامه ها ومخاطبان رسانه ها عطش بالایی برای دانستن آن داشتند .
برای همه جالب بود بدانند این همه جنگجو را دولت بوش وشركایش در جنگ عراق وافغانستان از كجا تأمین می كنند ؟ به همین دلیل نخستین گزارش های او از پروژه جذب نیرو به وسیله شركت های خصوصی برای جنگ عراق بسیارسروصدا كرد و كتاب تحقیقی دراین باره در ردیف آثار پر فروش سیاسی آمریكا قرار گرفت.
شاید به همین علت هم بود كه دموكرات های حاكم بر كنگره كه دراندیشه فهمیدن زوایای پنهان جنگ هستند به سراغ اسكاهیل رفته اند. مطالب زیر گزارش این نویسنده وپژوهشگر است به كمیسیون فرعی بودجه دفاعی مجلس نمایندگان كه در تاریخ ۱۰ مه، در مورد نقش پیمانكاران نظامی یا همان دلال های تأمین كننده سرباز در اداره جنگ در عراق نوشته است:
نام من جرمی اسكاهیل است. نویسنده كتاب «بلك واتر ؛ پیدایش نیرومند ترین ارتش مزدور جهان.» من دوسال و نیم گذشته را به بررسی خصوصی شدن جنگ صرف كرده ام. با افراد مطلع زیادی صحبت كرده ام، به بسیاری از قراردادهای دولتی و اسناد كمپانی های خصوصی در مورد عملیات درعراق، افغانستان و جاهای دیگر دسترسی داشته ام. همان طور كه این كمیته اطلاع دارد، ما اكنون درگیر جنگی هستیم كه بیش از هر جنگ دیگری در تاریخ كشورمان به بخش خصوصی واگذار شده است.
البته نمی توان گفت این مسأله پدیده جدیدی است بلكه از مواردی است كه از زمان شروع «جنگ با ترور» و تهاجم به عراق و اشغال آن به شدت گسترش یافته است. بسیاری از آمریكاییان این برداشت را دارند كه در حال حاضر حدود ۱۴۵ هزار نیروی نظامی فعال در خاك عراق وجود دارد، ولی واقعیت این است كه دست كم ۱۲۶ هزارنفر از این نیروها را كمپانی های خصوصی در این كشوربا به كارگرفتن سربازان مزد بگیر وارد ارتش آمریكا كرده اند.
این نیروهای خصوصی عملاً تعداد نیروهای مسلح را به دو برابر می رسانند و پروژه جذب آنان بیشتر هم بدون اطلاع مالیات دهندگان آمریكایی كه پرداخت كننده هزینه آنها هستند ، انجام می گیرد.
با وجود همانندی نقش این نیروها با قوای نظامی آمریكا در عراق، تفاوتی اساسی در شیوه برخورد دولت با سربازان نیروی نظامی و این سربازان قراردادی یا مزدور وجود دارد. برای مثال می دانیم كه تقریباً ۳ هزار و ۴۰۰ سرباز آمریكایی در عراق كشته و بیش از ۲۵ هزار نفر زخمی شده اند . ولی تعداد دقیق كشته شدگان و یا زخمی های سربازان قراردادی را نمی دانیم. همین قدر توانسته ایم از طریق وزارت كار بفهمیم كه از دسامبر ۲۰۰۶ دست كم ۷۷۰ نفر كشته و ۷ هزار و ۷۰۰ نفر زخمی داشته اند. این تعداد جزو مرگ هایی كه به وسیله مسئولان اعلام می شود، نیست.
در این زمان كه به نظر می رسد دولت مایل نیست استراتژی جنگ را در معرض بررسی كنگره قرار دهد ، استفاده وسیع از نیروهای مزدور كه به نظر می رسد خارج از نظارت مؤثر ارگان های قانونی است، برای دولت غنیمتی است. در حال حاضر كمپانی های خصوصی فقط ۴۸ هزار كارمند در عراق دارند. این كارمندان برای كمپانی هایی نظیر بلك واتر، تریپل كانوپی و دین كورپ كار می كنند و همین طور هم برای كمپانی هایی در سایر مناطق جهان.
حقوق ماهیانه بعضی از سربازان قراردادی به اندازه حقوق یك سال سربازان ارتشی در حال خدمت در مناطق جنگی است. در واقع دریافتی بعضی از این افراد در عراق بیش از وزیر دفاع و بیش از ژنرال های فرمانده است.
احساس نیروهای ارتش آمریكا درباره این سربازان آن طور كه شنیده می شود خشم آمیخته به حسادت است. آنها مثلاً در منطقه جنگی ، سربازان قراردادی را می بینند كه دوچرخه هایی خیلی بهتر از دوچرخه های خودشان سوار می شوند ، سلاح ها و وسایل دفاعی بهتری دارند و پول بیشتری هم می گیرند. آنها می پرسند: آیا زندگی ما ارزش كمتری دارد؟
اما اگر چه این سربازان پول زیادی پس انداز می كنند، ولی پول نمی تواند آنها را از خطر حفظ كند و یا سپر محافظ آنها باشد. نیروهای رسمی ارتش، اغلب ، قهرمان بازی های آنها را می بینند و دل شان می خواهد نظیر آنها باشند . بنا براین پدیده سربازان در حال خدمت را داریم كه ترك خدمت می كنند تا به بخش خصوصی بپیوندند.
كمپانی های خصوصی مسئول سربازان مزدبگیرسیستمی ایجاد كرده اند كه به خاطر منافع عده ای، مسائل ملی به كناری نهاده شده است. ولی با وجود اینها باید بگوییم كه این افراد برای مأموریت های خطرناك در نظر گرفته می شوند ؛ مثلاً ژنرال دیوید پترائوس تأیید كرده است در ژانویه گذشته - آخرین مسافرتش به عراق - نه به وسیله سربازان ارتشی ، بلكه به وسیله «مأموران امنیتی» قراردادی محافظت می شده است. درست همان طور كه مبلغ پرداختی به این سربازان قراردادی چند برابر میانگین حقوق نیروهای رسمی است ، برخورداری آنها از قانون مصونیت قضایی و عدم تعقیب كیفری بیش از سربازانی است كه مرتكب جنایت می شوند و یا به انواع دیگر جرایم دست می زنند.
اعضای رسمی ارتش اگر جرمی مرتكب شوند، براساس اصول و قوانین نظامی مورد تعقیب كیفری قرار می گیرند. ۶۴ دادگاه نظامی مربوط به اتهام های نظامیان تنها در عراق وجود دارد ، ولی برای این سربازان قراردادی چنین دادگاه هایی وجود ندارد. با وجود این كه ده ها هزار و شاید هم صد ها هزار سرباز قراردادی از مارس ۲۰۰۳ به عراق وارد و یا از آن خارج شده اند ، فقط دو نفر از آنها با تعقیب قانونی رو به رو شده اند. یكی از آنها برای همكارش چاقو كشیده بود و دیگری هم به خاطر تصاویر مستهجن كه در كامپیوترش در زندان ابوغریب داشت.
در مدت ۴ سال حضور نظامی آمریكا درعراق هیچ یك از این سربازان قراردادی در مورد جنایت هایی كه علیه عراقی ها مرتكب شده اند محاكمه نشده اند. سرتیپ كارل هورست از لشكر پیاده نظام آن چنان از مصونیت وجوابگو نبودن این نیرو ها خشمگین شد كه یك تنه شروع به پیگیری خشونت های آنها در بغداد كرد . او فقط در ۲ ماه ۱۲ مورد تیراندازی این افراد به غیرنظامیان را گزارش و اثبات كرد كه رفتار خودسرانه آنان به مرگ ۶ نفر و زخمی شدن ۳ نفر انجامیده است . این گزارش تنها مربوط به ۲ماه بود، آن هم به وسیله یك ژنرال كه این مسأله را تعقیب می كرد. همین چند مورد هم براساس قوانین ارتش و یا قوانین عراق مورد تعقیب قرار نگرفتند.
سربازان مزدور نیروهایی هستند كه به نام ایالات متحده عمل می كنند . سوء رفتار این مزدوران به عنوان سوء رفتار همه آمریكاییان به حساب می آید. در حالی كه در كنگره این موضوع مطرح است كه چگونه می توان این نیرو ها را به مسئولیت پذیری و جوابگویی واداشت ، عزمی سیاسی برای حل این مشكل وجود ندارد.
هیچ حسابرسی نمی تواند به محل های سازماندهی این سربازان قراردادی دسترسی داشته باشد؛ به دلایل امنیتی، روزنامه نگاران هم در منطقه سبز محدود شده اند و معلوم نیست كدام سازمان یا موجودیتی قرار است امكان یا قدرت این را داشته باشد كه بر این مردانی كه از سوی صاحبان ثروت به عراق برده شده اند - به جایی كه هیچ كس حاضر نیست برود- نظارتی داشته باشد.
در بحث جاری كنگره در مورد این نیروهای غیر مسئول آنچه كمتر مورد بحث قرار می گیرد، این است كه چگونه خصوصی كردن جنگ، موجب ایجاد و رشد كمپانی هایی شده است كه سود آنها در این است كه جنگ وسعت و شدت بیشتری بگیرد.
در خاتمه در ضمن این كه فكر می كنم لازم است این كنگره به فوریت اقدامی در جهت نظارت بر این نیروها وكمپانی های مسئول تجارت سربازانجام دهند ، موضوع عمیق تری هم هست كه باید مورد توجه قرار گیرد و آن این است كه سیستم این جنگ، منافع كمپانی ها را بشدت به تداوم جنگ پیوند داده است.
این كمپانی ها هیچ رغبتی به كاهش حضورشان در منطقه جنگی ندارند. كنگره این را به مردم وامدار است كه پرده ها را كنار بكشد و مسائل راز مانندی را كه موضوع نیروهای قراردادی وسربازان مزدور را در برگرفته است، روشن سازد.

جرمی اسكاهیل ـ مجله نیشن
ترجمه: پوراندخت مجلسی

منبع : روزنامه ایران