پسرجهنمی (هِل بوی)

نویسنده و کارگردان: گیلرمو دل‌تورو. بازیگران: ران پرلمن، داگ جونز، سلما بلر، جان هرت، روپرت ایوانز. مدت: ۱۲۲ دقیقه.
وقتی دل‌تورو شروع به فیلم‌سازی کرد، شهرت سینماگری را برای خود دست و پا نمود که فیلم‌های دلهره‌آور هوشمندانه‌ای می‌سازد که با محصولات رایج ژانر تفاوت دارد و بیشتر به لایه‌های انسانی نهفته در دل داستان می‌پردازد. هالیوود تحویل‌اش گرفت و اگر چه ماشین بی‌رحم صنعت سینما ـ همان‌طور که فیلم‌هائی چون میمیک (تقلید) نشان می‌دهد ـ در نگرش او تغییراتی به‌وجود آورد ولی جوهرهٔ سینمائی‌اش تداوم یافت. ولی با ظهور بلید ۲، به‌نظر می‌رسید که این روح و جوهرهٔ باقیمانده نیز از بین رفته و جای شخصیت‌پردازی را جلوه‌های کامپیوتری گرفته است. بنابراین ظهور یک فیلم ”کامیک بوکی“ دیگر، انتخاب درستی به‌نظر نمی‌رسید؛ حال آن‌که عکس‌اش در اینجا به اثبات رسیده است.
در بحبوحهٔ جنگ جهانی دوم، نازی‌های مکار به اتفاق راسپوتین نامیرا، طرح و نقشهٔ گشودن دریچه‌ای را می‌ریزند و نیروهائی اهریمنی را فرا می‌خوانند که زمانی بر زمین حکم می‌رانده‌اند. خوشبختانه نقشه‌شان با شکست روبه‌رو می‌شود و کرهٔ زمین نجات پیدا می‌کند ولی از آن پس دارای ساکن جدیدی می‌شود به نام ”پسر جهنمی“. پسر جهنمی توسط پروفسور ترور بروم (هرت)، متخصص ”فراـ‌هنجاری“ بزرگ می‌شود و خود بخشی از ”دفتر پژوهش‌های فراهنجاری و دفاع“ می‌شود که سازمانی مخفی است که به‌دنبال نیروهای اهریمنی می‌گردد و نابودشان می‌کند. اما اکنون راسپوتین بازگشته و دروازه بین جهنم و زمین، دوباره گشوده شده است...
پسر جهنمی که بی‌شک یکی از بی‌ادعاترین فیلم‌های ”کامیک“ سال‌های اخیر است، از فقدان بار سنگینی که امثال‌اش مرد عنکبوتی و هالک به دوش می‌کشیده‌اند، بهره برده، اگر چه از همان جلوه‌های ویژه‌ٔ معمول استفاده کرده ولی مملو از ابتکار و اشارت‌های خلاقه است که بیشتر به منبع ادبی‌اش و نیز فیلم‌نامهٔ دل‌ تورو و همکارش برمگیس برمی‌گردد. فیلمی که بی‌آن‌که احمقانه باشد، جسورانه است و بی‌آن‌که اغراق‌آمیز باشد، پرشر و شور و پر از انرژی است و فقط طرفداران این کامیک را در نظر نداشته و با همهٔ مخاطبان‌اش ارتباط برقرار می‌کند.

منبع : مجله دنیای تصویر