شنبه, ۸ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 27 April, 2024
مجله ویستا


لیبل پشت چسبدار


لیبل پشت چسبدار
ارایه‌ آمار‌ و‌ ارقام‌ دقیق‌ در‌ مورد‌ مصرف‌ لیبل‌های‌ پشت‌چسب‌دار،‌ تفکیک‌ آن‌ به‌ لیبل‌های‌ چاپ‌ شده‌ با‌ ماشین‌های‌ ورقی‌ و‌ رول‌ و‌ نیز‌ اطلاعات‌ مربوط‌ به‌ حجم‌ واردات‌ انواع‌ پشت‌چسب‌دار‌ چاپ‌ شده‌ و‌ یا‌ بدون‌ چاپ،‌ می‌‌تواند‌ مبنای‌ تجزیه‌ و‌ تحلیل‌ این‌ شاخه‌ از‌ صنعت‌ چاپ‌ قرار‌ گیرد.‌ ولی‌ متأسفانه‌ مثل‌ سایر‌ بخش‌های‌ این‌ صنعت،‌ آمار‌ و‌ ارقام‌ درستی‌ در‌ این‌باره‌ نداریم.‌ حتی‌ در‌ مورد‌ ماشین‌های‌ چاپ‌ رول‌ باریک‌ ‌Narrow ‌Web که‌ دستگاه‌های‌ محدودی‌ هستند،‌ نمی‌‌توان‌ آمار‌ درستی‌ به‌دست‌ آورد.
در‌ این‌ مورد‌ تنها‌ باید‌ به‌ حدس‌ و‌ گمان‌ اکتفا‌ کنیم.‌ البته‌ برای‌ تصحیح‌ حدس‌ و‌ گمان‌ها‌ و‌ برای‌ این‌که‌ اطلاعات‌ کنترل‌ شوند،‌ استناد‌ به‌ برخی‌ از‌ آمارهای‌ گمرک‌ می‌‌تواند‌ راهگشا‌ باشد.
نزدیک‌ به‌ ۷۰‌ درصد‌ کاغذ‌ پشت‌چسب‌دار‌ ورقی‌ در‌ بازار‌ ایران‌ وارداتی‌ (به‌طور‌ عمده‌ از‌ خاور‌ دور)‌ است. در‌ مورد‌ ماشین‌های‌ رول‌ حساسیت‌ خیلی‌ بیشتر‌ است،‌ چه‌ در‌ هنگام‌ چاپ‌ و‌ چه‌ هنگامی‌ که‌ اتیکت‌ تولید‌ شده‌ به‌صورت‌ رول،‌ توسط‌ دستگاه‌ روی‌ محصول‌ چسبانده‌ می‌‌شود.‌ لذا‌ سهم‌ عمده‌ واردات‌ متعلق‌ به‌ کشورهای‌ اروپایی‌ است.‌ برای‌ مثال‌ چاپخانه‌ ما‌ اگر‌ دو‌ میلیون‌ متر‌ مصرف‌ داشته‌ باشد،‌ بیش‌ از‌ ۹۰‌ درصد‌ آن‌ را‌ وارد‌ می‌‌کند.‌ البته‌ تولیدات‌ داخلی‌ هم‌ خیلی‌ بهتر‌ شده‌ است،‌ ولی‌ بازار‌ خاص‌ خود‌ را‌ دارد.
یکی‌ از‌ دلایل‌ مصرف‌ پشت‌چسب‌دار‌ خارجی،‌ تقاضای‌ مشتریان‌ و‌ سفارش‌دهندگان‌ است.‌ برای‌ مثال‌ شرکت‌های‌ دارویی‌ در‌ قرارداد‌ خود‌ با‌ چاپخانه‌ تصریح‌ می‌‌کنند‌ که‌ کاغذ‌ مصرفی‌ از‌ نوع‌ مرغوب‌ اروپایی‌ باشد.
● محدودیت‌ تنوع‌ لیبل‌های‌ پشت‌ چسب‌دار
از‌ لیبل‌های‌ خاص‌ مثل‌ لیبل‌ قالبی‌ ‌IML و‌ شرینک‌ لیبل‌ بگذریم‌ که‌ در‌ این‌جا‌ مورد‌ بحث‌ ما‌ نیستند.‌ لیبل‌های‌ پشت‌چسب‌دار،‌ در‌ کشورهای‌ اروپایی‌ با‌ تنوع‌ بیش‌ از‌ ۱۰۰‌ نوع‌ عرضه‌ می‌‌شوند.‌ این‌ تنوع‌ شامل‌ ترکیب‌ انواع‌ مختلف‌ رویه،‌ چسب‌ و‌ کاغذ‌ زیره‌ (سیلیکون)‌ است.‌ در‌ حالی‌که‌ تنوع‌ تولیدات‌ داخلی‌ به‌ بزرگ‌ترین‌ عدد‌ یک‌ رقمی‌ هم‌ نمی‌‌رسد.‌ لازم‌ به‌ ذکر‌ است‌ که‌ با‌ توجه‌ به‌ نوع‌ محصول،‌ قیمت‌ها‌ هم‌ بسیار‌ متفاوت‌اند.‌ بعضی‌ اوقات‌ این‌ اختلاف‌ قیمت‌ به‌ چندین‌ برابر‌ می‌‌رسد.‌ شما‌ نمی‌‌توانید‌ کاغذ‌ و‌ چسب‌ را‌ برای‌ استفاده‌ عمومی‌ روی‌ کیسه‌ خون‌ یا‌ ویال‌ دارویی‌ بچسبانید.‌ نوع‌ چسب‌ و‌ رویه‌ای‌ که‌ باید‌ در‌ دمای‌ زیر‌ صفر‌ درجه‌ یا‌ بیش‌ از‌ ۴۰‌ درجه‌ سانتی‌گراد‌ دوام‌ بیاورد،‌ با‌ محصولی‌ که‌ بعد‌ از‌ اتیکت‌ زدن‌ داخل‌ کوره‌ حرارتی‌ می‌‌شود‌ یا‌ درون‌ سانتریفیوژ‌ قرار‌ می‌‌گیرد،‌ صد‌ در‌ صد‌ خاص‌ است.‌ متأسفانه‌ از‌ نظر‌ وزارت‌ صنایع‌ هر‌ نوع‌ دولایه‌ای‌ که‌ بین‌ آن‌ها‌ چسب‌ ریخته‌ شود،‌ کاغذ‌ پشت‌چسب‌دار‌ محسوب‌ شده‌ و‌ تعرفه‌ گمرکی‌ ۴۰‌ درصد‌ دارد،‌ بدون‌ آن‌که‌ جوانب‌ مختلف‌ آن‌ در‌ نظر‌ گرفته‌ شود.
دلایل‌ این‌ محدودیت‌ را‌ باید‌ در‌ دسترسی‌ محدود‌ به‌ انواع‌ پشت‌چسب‌دار،‌ نبود‌ ماشین‌آلات‌ جدید‌ و‌ پیشرفته،‌ محدودیت‌ در‌ استفاده‌ از‌ تکنیک‌های‌ خاص،‌ دشواری‌ و‌ گرانی‌ تأمین‌ مواد‌ مصرفی‌ خاص‌ و‌ ضعف‌ دانش‌ فنی‌ جست‌وجو‌ کرد. این‌ کاستی‌ها‌ را‌ تنها‌ نمی‌‌توان‌ به‌ گردن‌ این‌ یا‌ آن‌ شخص‌ یا‌ سازمان‌ و‌ یا‌ دولت‌ انداخت.‌ اگر‌ واقع‌بینانه‌ بنگریم،‌ از‌ دولت‌ گرفته‌ تا‌ تولیدکنندگان‌ و‌ سفارش‌دهندگان‌ و‌ البته‌ چاپخانه‌داران‌ در‌ پدید‌ آمدن‌ چنین‌ وضعیتی‌ ایفای‌ نقش‌ می‌‌کنند.
در‌ این‌ مورد‌ به‌خصوص-‌ یعنی‌ محدودیت‌ تنوع‌ پشت‌چسب‌دار-‌ وزارت‌ صنایع‌ به‌ خاطر‌ ایجاد‌ محدودیت‌ برای‌ واردات‌ اقلامی‌ که‌ در‌ ایران‌ تولید‌ نمی‌شوند،‌ مانع‌ استفاده‌ از‌ لیبل‌های‌ خاص‌ می‌‌شود.
مصرف‌کنندگان‌ یا‌ سفارش‌دهندگان‌ لیبل‌ پشت‌چسب‌دار‌ به‌ خاطر‌ مقاومت‌ در‌ برابر‌ افزایش‌ هزینه‌ها،‌ دست‌ و‌ بال‌ چاپخانه‌داران‌ را‌ می‌‌بندند. تولیدکنندگان‌ نیز‌ در‌ فضای‌ غیررقابتی‌ و‌ حمایت‌های‌ تعرفه‌ای،‌ انگیزه‌ چندانی‌ برای‌ ارتقای‌ کیفیت‌ محصولاتشان‌ ندارند‌ و‌ بالاخره‌ چاپخانه‌داران‌ به‌ دلیل‌ عدم‌ جسارت‌ در‌ سرمایه‌گذاری‌ و‌ نگرانی‌ از‌ وضعیت‌ بازار،‌ در‌ زمینه‌ تجهیزات،‌ مواد‌ مصرفی‌ و‌ محصولات‌ جدید‌ اقدام‌ نمی‌‌کنند.
برآیند‌ همه‌ این‌ نیروها‌ به‌ وضعیتی‌ می‌‌انجامد‌ که‌ مصرف‌کننده‌ نهایی‌ و‌ خریدار‌ ایرانی‌ وقتی‌ در‌ یک‌ سفر‌ خارجی‌ از‌ سوپرمارکت‌ها‌ و‌ داروخانه‌ها‌ و‌ ...‌ بازدید‌ می‌‌کند،‌ در‌ برابر‌ آن‌ همه‌ تنوع،‌ متحیر‌ می‌‌ماند. تولیدکنندگان‌ ایرانی‌ نیز‌ مایلند‌ برای‌ حفظ‌ بازار‌ رقابت‌ و‌ به‌ویژه‌ برای‌ ورود‌ به‌ بازارهای‌ خارجی،‌ از‌ امکانات‌ جدید‌ در‌ بسته‌بندی‌ بهره‌مند‌ شوند. وقتی‌ صحبت‌ از‌ تنوع‌ مواد‌ مصرفی‌ و‌ تکنیک‌های‌ چاپ‌ می‌‌شود،‌ تنها‌ صحبت‌ از‌ زیبایی ‌ لیبل‌ نیست.
بد‌ نیست‌ به‌ لیبل‌ یک‌ آمپول‌ پنی‌سیلین‌ اشاره‌ کنم‌ که‌ در‌ جعبه‌ و‌ بدون‌ این‌که‌ به‌دست‌ نسخه‌پیچ‌ برسد،‌ از‌ آن‌ جدا‌ می‌‌شود‌ یا‌ همه‌ لیبل‌ها‌ به‌ هم‌ می‌‌چسبند.‌ علت‌ این‌ پدیده‌ آن‌ است‌ که‌ برای‌ این‌ منظور‌ باید‌ از‌ کاغذهای‌‌Pharma استفاده‌ شود‌ که‌ ضخامت‌ آن‌ حدود‌ ۶۰‌ میکرون‌ است‌ و‌ در‌ سرعت‌ تولید‌ در‌ کارخانه‌ داروسازی،‌ در‌ کسری‌ از‌ ثانیه‌ دور‌ بطری‌ می‌‌پیچد،‌ بدون‌ آن‌که‌ میل‌ به‌ برگشت‌ به‌ حالت‌ اولیه‌ را‌ داشته‌ باشد.‌ به‌ علت‌ اعمال‌ تعرفه‌ گمرکی‌ بالا‌ برای‌ این‌ کاغذها،‌ چاپخانه‌داران‌ به‌ اجبار‌ سراغ‌ کاغذهای‌ ضخیم‌تر‌ (مثلاً‌ ۸۰‌ میکرون)‌ می‌‌روند.
برخی‌ از‌ شرکت‌ها‌ خواستار‌ لیبل‌های‌ ‌Top ‌Clear هستند‌ یا‌ لیبل‌های‌ لمینیت‌‌ شده‌ با‌ آلومینیوم‌ را‌ طلب‌ می‌‌کنند،‌ در‌ حالی‌ که‌ این‌ لیبل‌ها‌ در‌ ایران‌ تولید‌ نمی‌‌شود‌ و‌ در‌ عین‌ حال‌ با‌ تعرفه‌های‌ ۴۰‌ درصدی‌ تولید‌ آن‌ها‌ بسیار‌ گران‌‌ تمام‌ می‌‌شود.
دست‌اندرکاران‌ صنعت‌ چاپ‌ مطلع‌ هستند‌ که‌ تعرفه‌‌ واردات‌ پشت‌چسب‌دار‌ ۴۰‌ درصد‌ تعیین‌ شده‌ است.‌ اگر‌ یک‌ چاپخانه‌ معمولی‌ در‌ ماه‌ دو‌ کانتینر‌ ۴۰‌ فوتی‌ فیلم‌ پشت‌چسب‌دار‌ مصرف‌ داشته‌ باشد،‌ با‌ احتساب‌ قیمت‌ پایه‌ هر‌ متر‌ مربع‌ ۶۵‌ سنت‌ و‌ بهای‌ کل‌ ۱۲۰‌ هزار‌ دلار،‌‌ می‌‌بایست‌ حدود‌ ۵۰‌ هزار‌ دلار‌ بابت‌ ترخیص‌ به‌ گمرک‌ بپردازد،‌ آن‌ هم‌ به‌صورت‌ نقد.‌ چنین‌ چاپخانه‌ای‌ در‌ سال‌ باید‌ چقدر‌ به‌ گمرک‌ بپردازد؟
این‌ نکته‌ نیز‌ شنیدنی‌ است‌ که‌ به‌ خاطر‌ همین‌ محدودیت‌ها‌ بعضی‌ از‌ واسطه‌های‌ چاپ‌ راه‌حل‌های‌ بدیعی‌ را‌ برای‌ تولید‌ لیبل‌ به‌کار‌ می‌‌گیرند‌ و‌ برای‌ مثال‌ کسی‌ چاپ‌ روی‌ فویل‌ را‌ با‌ ماشین‌های‌ فلکسو‌ بزرگ‌ انجام‌ می‌‌دهد،‌ سپس‌ آن‌ها‌ را‌ به‌ تبریز‌ می‌‌برد‌ و‌ با‌ چسب‌ و‌ ورق‌ سیلیکون‌ لمینیت‌ می‌‌کند‌ و‌ بعد‌ آن‌ را‌ به‌ عنوان‌ لیبل‌ پشت‌چسب‌دار‌ به‌دست‌ شرکت‌ مصرف‌کننده‌ می‌‌دهد.‌ در‌ تمام‌ کره‌ خاکی‌ این‌ کار‌ فقط‌ در‌ کشور‌ ما‌ انجام‌ می‌‌شود.● مشکلی‌ به‌ نام‌ تعرفه‌ گمرکی‌
آن‌چه‌ در‌ مورد‌ محدودیت‌ تنوع‌ گفته‌ شد،‌ تا‌ حد‌ زیادی‌ به‌ تعرفه‌ بالای‌ گمرکی‌ مربوط‌ می‌‌شود.‌ بر‌ اساس‌ کتاب‌ تعرفه‌های‌ گمرک‌ جمهوری‌ اسلامی‌ ایران،‌ تعرفه‌ مرکب‌ و‌ اغلب‌ اقلام‌ صنعت‌ چاپ،‌ از‌ ۱۵%‌ فراتر‌ نمی‌‌رود.
تمام‌ محصولات‌ کاغذی‌ وارداتی‌ تحت‌ تعرفه‌ ۴۸۰۲‌ تنها‌ معادل‌ ۴%‌ است.‌ اما‌ به‌ خاطر‌ حمایت‌ از‌ تولید‌ داخل،‌ تعرفه‌ کاغذ‌ پشت‌چسب‌دار‌ ۴۰‌ درصد‌ تعیین‌ شده‌ است.‌ در‌ حالی‌ که‌ مواد‌ مصرفی‌ در‌ کاغذهای‌ پشت‌ چسب‌دار‌ سه‌ قلم‌ زیر‌ را‌ شامل‌ می‌‌شوند:
کاغذ‌ (با‌ تعرفه‌ ۴%)،‌ چسب‌ (با‌ تعرفه‌ ۱۰%)‌ و‌ سیلیکون‌ (با‌ تعرفه‌ ۴%).‌ حال‌ ترکیب‌ این‌ مجموعه‌ (یعنی‌ کاغذ‌ پشت‌چسب‌دار‌ با‌ تعرفه‌ ۴۰‌ درصد)‌ جای‌ تعجب‌ دارد. مرکب‌ چاپ‌ با‌ تعرفه‌ ۱۵‌ درصد‌ وارد‌ می‌‌شود،‌ در‌ حالی‌ که‌ سابقه‌ مرکب‌سازی‌ در‌ ایران‌ به‌ ۵۰‌ سال‌ می‌‌رسد‌ و‌ حدود‌ ۲۰‌ کارخانه‌ نسبتاً‌ بزرگ‌ در‌ ایران‌ مرکب‌ تولید‌ می‌‌کنند.‌ چسب‌ نیز‌ با‌ تعرفه‌ ۱۵-۱۰‌ درصد‌ از‌ چنین‌ جایگاهی‌ برخوردار‌ است.
تعرفه‌ حمایتی‌ برای‌ بعضی‌ محصولات‌ که‌ تولید‌ آن‌ها‌ در‌ داخل‌ کشور‌ به‌ اشباع‌ رسیده‌ (مثل‌ پفک‌ و‌ ماکارونی‌ و...)‌ شاید‌ منطقی‌ باشد،‌ ولی‌ برای‌ محصولی‌ که‌ تنها‌ در‌ یک‌ کارخانه‌ تولید‌ می‌‌شود،‌ محدودیت‌هایی‌ برای‌ مصرف‌کنندگان‌ ایجاد‌ می‌‌کند.
این‌ سخن‌ نباید‌ به‌ معنای‌ پشت‌ کردن‌ به‌ تولیدکننده‌ داخلی‌ باشد.‌ تولیدکننده‌ و‌ مشتری‌ جایگاه‌ خاص‌ و‌ مشتری‌ خاص‌ خود‌ را‌ دارند‌ که‌ بسیار‌ هم‌ قابل‌ احترام‌ است،‌ اما‌ بهتر‌ است‌ جنبه‌های‌ دیگر‌ اعمال‌ تعرفه‌های‌ بالای‌ گمرکی‌ نیز‌ مورد‌ توجه‌ قرار‌ گیرند.
یکی‌ از‌ تبعات‌ اعمال‌ نرخ‌ ۴۰‌ درصدی‌ برای‌ واردات‌ کاغذهای‌ پشت‌چسب‌دار‌ و‌ اعمال‌ یکسان‌ آن‌ برای‌ پشت‌چسب‌دار‌ چاپ‌ شده‌ یا‌ بدون‌ چاپ،‌ آن‌ است‌ که‌ برخی‌ از‌ سفارش‌دهندگان‌ ترجیح‌ می‌‌دهند،‌ کار‌ چاپ‌ شده‌ را‌ از‌ خارج‌ خریداری‌ کرده،‌ وارد‌ کشور‌ کنند،‌ که‌ در‌ این‌ رهگذر‌ نیز‌ چاپخانه‌ها‌ دچار‌ ضرر‌ و‌ زیان‌ می‌‌شوند.
به‌ همین‌ خاطر‌ ما‌ حجم‌ قابل‌ توجهی‌ واردات‌ لیبل‌ داریم‌ و‌ شرکت‌هایی‌ در‌ قشم‌ و‌ کیش‌ (مثل‌ کاسپین)،‌ لیبل‌های‌ چاپ‌ شده‌ را‌ از‌ دبی‌ می‌‌آورند،‌ همچنان‌ که‌ بعضی‌ از‌ لیبل‌های‌ شرکت‌های‌ آرایشی‌ و‌ بهداشتی-‌ در‌ ترکیه‌ چاپ‌ می‌‌شوند.
● کسادی‌ کار‌ چاپخانه‌
گرچه‌ مشکلات‌ بازار‌ چاپ‌ در‌ یک‌ چارچوب‌ وسیع‌تر‌ و‌ با‌ در‌ نظر‌ گرفتن‌ عوامل‌ مختلف‌ قابل‌ بررسی‌ است،‌ در‌ این‌جا‌ نتایج‌ نامطلوب‌ رویه‌های‌ اعمال‌ شده‌ در‌ مورد‌ کاغذهای‌ پشت‌چسب‌دار‌ از‌ قبیل‌ محدودیت‌ تنوع‌ و‌ تمایل‌ سفارش‌ چاپ‌ به‌ خارج‌ کشور‌ را‌ مورد‌ توجه‌ قرار‌ می‌‌دهیم.
مسأله‌ این‌ است‌ که‌ چاپکاران‌ نیز‌ در‌ اقتصاد‌ ملی،‌ جایگاه‌ ویژه‌ای‌ دارند.‌ چیزی‌ که‌ خیلی‌ها‌ به‌ راحتی‌ از‌ کنار‌ آن‌ می‌‌گذرند،‌ اهمیت‌ این‌ جایگاه‌ است.‌ فقط‌ در‌ مورد‌ اتیکت-‌ که‌ قطره‌ای‌ از‌ دریای‌ چاپ‌ است-‌ در‌ نظر‌ بگیرید‌ که‌ همچون‌ هویت‌ و‌ شناسنامه‌ محصول‌ است.‌ اهمیت‌ این‌ موضوع‌ را‌ فقط‌ در‌ صنایع‌ دارویی‌ بررسی‌ کنید.‌ اگر‌ اتیکتی‌ از‌ روی‌ ویال‌ پنی‌سیلین‌ یا‌ سرم‌‌ کنده‌ شود،‌ حتی‌ در‌ خود‌ آزمایشگاه‌ هم‌ تشخیص‌ نوع‌ آن‌ کار‌ ساده‌ای‌ نیست‌ و‌ استفاده‌ نادرست‌ از‌ یک‌ آمپول‌ یا‌ سرم‌ باعث‌ مرگ‌ انسان‌ می‌‌شود.‌ واقعاً‌ چه‌ کسی‌ باید‌ از‌ ده‌ها‌ تولیدکننده‌ لیبل‌ حمایت‌ کند؟‌ ‌ به‌ جای‌ خود‌ نیازمند‌ برخی‌ حمایت‌ها‌ هستند.‌ بدون‌ این‌که‌ به‌ مقولاتی‌ از‌ قبیل‌ تأمین‌ سرمایه،‌‌ مشکلات‌ گرفتن‌ وام‌ و‌ بهره‌های‌ سنگین‌ بپردازیم،‌ کافی‌ است‌ به‌ محدودیت‌ بازار‌ کار‌ و‌ شکننده‌ بودن‌ چاپخانه‌ها‌ در‌ برابر‌ شرایط‌ اقتصادی‌ اشاره‌ کنیم.
بر‌ اساس‌ همان‌ آمارهای‌ سرانگشتی‌ می‌‌توان‌ گفت‌ که‌ حدود‌ ۵۰‌ دستگاه‌ ماشین‌ رول‌ باریک‌ ‌Narrow ‌Web در‌ ایران‌ مشغول‌ به‌کار‌ است.
تنها‌ کارخانجاتی‌ که‌ از‌ لیبل‌ رول‌ و‌ لیبل‌زنی‌ اتوماتیک‌ استفاده‌ می‌‌کنند،‌ به‌ چاپخانه‌های‌ دارای‌ رول‌ باریک،‌ سفارش‌ می‌‌دهند.‌ تعداد‌ کارخانه‌هایی‌ که‌ سیستم‌ لیبل‌ چسبانی‌ رول‌ دارند،‌ در‌ کل‌ کشور‌ به‌ ۱۰۰‌ واحد‌ هم‌ نمی‌‌رسد.
اگر‌ بخواهیم‌ برآوردی‌ از‌ حجم‌ کار‌ و‌ میزان‌ سفارشات‌ داشته‌ باشیم،‌ بد‌ نیست‌ به‌ یکی‌ از‌ معروف‌ترین‌ و‌ پرمصرف‌ترین‌ شامپوها‌ در‌ ایران‌ اشاره‌ کنیم.‌ شامپوی‌ شبنم‌ که‌ به‌ خاطر‌ کیفیت‌ و‌ قیمت‌ مناسب‌ در‌ اقصی‌نقاط‌ ایران‌ قابل‌ دسترسی‌ است،‌ تولیدی‌ حدود‌ ۲۰-۱۵‌ میلیون‌ عدد‌ در‌ سال‌ دارد.
تولید‌ این‌ تعداد‌ لیبل‌،‌ کار‌ دو،‌ سه‌ روز‌ یک‌ ماشین‌ رول‌ کم‌عرض‌ است.در‌ کنار‌ این‌ واقعیت‌ها‌ گفتن‌ این‌ نکته‌ نیز‌ خالی‌ از‌ لطف‌ نیست‌ که‌ بعضی‌ شرکت‌های‌ تولیدی‌ (از‌ جمله‌ داروگر،‌ فومن‌شیمی،‌ تولیددارو‌ و‌ ...)‌ خود‌ اقدام‌ به‌ تأسیس‌ ‌ چاپخانه‌‌ کرده‌اند‌ و‌ با‌ ماشین‌های‌ رول‌ باریک‌ ‌ کارهای‌ خود‌ را‌ به‌ چاپ‌ می‌‌رسانند.‌ همچنان‌ که‌ در‌ بسته‌بندی‌ مقوایی‌ نیز‌ می‌‌‌توان‌ به‌ پاکسان‌ و‌ شرکت‌های‌ مشابه‌ اشاره‌ کرد.
می‌‌توان‌ استدلال‌ کرد‌ که‌ ایجاد‌ چاپخانه‌ توسط‌ خود‌ تولیدکنندگان‌ محصول،‌ در‌ نهایت‌ صرفه‌ اقتصادی‌ کم‌تری‌ دارد.‌ تا‌ این‌که‌ کار‌ چاپ‌ را‌ به‌ چاپخانه‌های‌ دیگر‌ بسپارند.‌ حتی‌ از‌ نظر‌ کنترل‌ کیفیت‌ نیز‌ در‌ حالت‌ دوم،‌ آن‌ها‌ حق‌ انتخاب‌ بهتری‌ دارند.‌ زیرا‌ وقتی‌ خود‌ کارفرمای‌ خویش‌ باشند،‌ به‌ دیده‌ اغماض‌ به‌ کارهای‌ چاپی‌ می‌‌نگرند‌ و‌ به‌ تدریج‌ سطح‌ کیفیت‌ محصولاتشان‌ پایین‌ می‌‌آید،‌ که‌ ضررهای‌ بزرگ‌تری‌ به‌ آن‌ها‌ می‌‌رساند.
به‌طور‌ منطقی‌ انتظار‌ می‌‌رود‌ که‌ صنایع‌ بالا‌ دستی‌ و‌ پایین‌دستی‌ بدون‌ تداخل‌ فعالیت‌ها‌ به‌ یکدیگر‌ کمک‌ برسانند‌ و‌ هر‌ کدام‌ نقش‌ تخصصی‌ خود‌ را‌ به‌ درستی‌ ایفا‌ کنند.
● نتیجه‌گیری:
تولید‌ لیبل‌ پشت‌چسب‌دار‌ در‌ کشور‌ ما‌ به‌طور‌ عمده‌ به‌ خاطر‌ محدودیت‌ واردات‌ مواد‌ مصرفی،‌ دچار‌ محدودیت‌هایی‌ چند‌ است.‌
در‌ نتیجه‌ این‌ مشکلات،‌ چاپکاران‌ از‌ ایفای‌ وظیفه‌ اساسی‌ خود‌ در‌ حمایت‌ از‌ تولیدات‌ دارویی،‌ کشاورزی،‌ بهداشتی،‌ صنعتی‌ و‌ ...‌ ایران‌ بازمی‌مانند.
به‌ دلیل‌ این‌ نارسایی‌ها‌ برخی‌ از‌ سفارشات‌ چاپ‌ پشت‌ برچسب‌دار‌ به‌ خارج‌ از‌ کشور‌ روانه‌ می‌‌شود.‌ این‌ وضعیت‌ به‌ نوبه‌ خود‌ بر‌ کسادی‌ بازار‌ و‌ چاپ‌ می‌‌افزاید‌ و‌ توسعه‌ و‌ سرمایه‌گذاری‌ برای‌ تکنولوژی‌های‌ جدید‌ را‌ با‌ مشکل‌ مواجه‌ می‌‌سازد. اتخاذ‌ تدابیری‌ که‌ به‌ تنوع‌ محصولات‌ بیفزاید،‌ اثرات‌ مثبت‌ چندجانبه‌ای‌ در‌ اقتصاد‌ کشور‌ و‌ وضعیت‌ چاپخانه‌ها‌ خواهد‌ داشت.
منبع : مجله صنعت چاپ


همچنین مشاهده کنید