نورث فورک

● کارگردان: مایکل پولیش. فیلم‌نامه: مایکل پولیش، مارک پولیش، بازیگران: جیمز وودز، کلر فورلانی. مدت: ۹۴ دقیقه.
کشف و شهود، تجربه‌ای عمیقاً شخصی است. در حالی‌که عده‌ای ممکن است این فیلم را کشفی عمیق و هنرمندانه تلقی کنند، از دید دیگران، احتمال دارد آزمایشی خواب‌آور و خودخواهانه برای سنجش صبر و تحمل آنها به شمار رود.
نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان فیلم، مایکل پولیش با همکاری برادر دوقلویش مارک، که او هم نویسنده، تهیه‌کننده و بازیگر است، به حیطهٔ رئالیسم جادوئی وارد شده‌اند و با هزینهٔ زیاد با تصاویر مختلف، چشم‌اندازی غیرواقعی خلق کرده‌اند: از کلیسای خالی در پس‌زمینه کوهستان گرفته تا ردیفی از مأموران دولتی در لباس‌های تیره، در پشت پیشخوان رستورانی متروک. در واقع فیلم ضیافتی است برای چشمان تماشاگر. سال ۱۹۹۵ است و شهر نورث فورک مونتانا، در آستانهٔ نابودی است. شهر که مجموعه‌ای از کلبه‌های ویرانهٔ متروک و گورستانی با قبرهای ترک خورده است، هنوز هم، سکونت‌گاه تعدادی آواره است که جا مانده‌اند و اکنون هفت‌نفری از سوی کمیتهٔ تخلیه شهر، مأمور شده‌اند که بر خارج شدن آنها از شهر، نظارت کنند. چون تا دو روز دیگر، شهر که بخشی از پروژهٔ سد جدید است کاملاً زیر آب خواهد رفت. در همین حال، حوالی متروک شهر را موجوداتی ناشناخته ـ سگی به شکل زراقه و چهار فرشته با نام‌های عجیب و غریب ـ اشغال کرده‌اند.
فیلم که برای تأثیرگذاری بیشتر، در طیفی از رنگ‌های خاکستری و با استفاده از سایه روشن فیلم‌برداری شده، از نظر بصری، پیروزی بزرگی است، ولی از جنبهٔ عاطفی کمتر موفق است. در حالی‌که سعی شده این افسانهٔ پریان، کاوشی در روند جابه‌جائی انسان‌ها، با در نظر گرفتن تمام جنبه‌های فیزیکی، معنوی و عاطفی آن باشد، در نهایت، دو رگه‌ای عجیب و غریب از آب درآمده، که در ابهام و کُندی ریتم آن هم زیاده‌روی شده است.

منبع : مجله دنیای تصویر