تیغه‌های افتخار

در سال ۲۰۰۲ دو رقیب در المپیک اسکیت روی یخ از مدال طلا محروم شدند و به‌صورت دائم از شرکت در رقابت‌های تک‌نفره مردان بازماندند. آنها به تازگی راه گریزی پیدا کردند که به آنها اجازه می‌داد به‌عنوان تیمی دو نفره فعالیت کنند.
ویل قرل، دیوانه‌کننده‌ترین کمدین است. او گاهی به‌قدری خنده‌دار است که دیدنش آزاردهنده است. گاهی هم آن‌قدر بی‌مزه می‌شود که به هر شکلی ناراحت‌کننده است. ”تیغه‌های افتخار“ بیشتر شبیه Talladega Nights در زمینه اسکیت است. در فیلم بخش‌های جالبی وجود دارد، اما همه فیلم کمی خسته‌کننده است. تیغه‌های افتخار هجوی ضعیف است که چندان نافذ یا جالب نیست.
چاز مایکل (ویل فرل) و جیمی مک‌الروی (جون هدر) روی یخ و بیرون از مسابقه با یکدیگر رقابت دارند. چاز یک اسکیت‌باز آزاد و بدون مربی است و جیمی از لحاظ تکنیکی ماهر و برازنده است، اما در روش و روال زندگیش فاقد احساسات شدید است. زمانی‌که این دو رقیب برای کسب مدال طلا به رقابت با یکدیگر می‌پردازند، کارشان به نزاع کشیده می‌شود و در نهایت برای تمام طول عمرشان از رقابت بخش مردان محروم می‌شوند. در این‌جاست که مربی (کرگ.تی.نلسون) یک ایده عالی و ناهماهنگ را ارائه می‌کند. او آنها را با هم متحد می‌سازد و به‌عنوان یک تیم وارد مسابقه می‌کند. این‌کار در شرایطی صورت گرفت که سلاطین اسکیت روی یخ، استراتز و فیرچلد وان والدنبرگ (ویل آرنت و امی پویلر) این تهدید را علیه برتری خود دوست نداشتند.
شاید یکی از مشکلات تیغه‌های افتخار این باشد که ستاره‌های بسیاری از فیلم ”تحرک شنبه شب“ را به نمایش می‌گذارد. آنها در تلویزیون خیلی خنده‌دار نبودند و در این‌جا هم موفقیت چندانی کسب نکردند.
شاید صحبت کردن درباره ویژگی فنی فیلم با وجود بودجه اندک آن مثل نشان دادن تمامیت دراماتیک آن بی‌ربط باشد، اما جلوه‌ها و ویرایش این فیلم ضعیف‌تر از بخش‌های دیگر آن است، به‌ویژه در هنگام اسکیت‌بازی. این واقعیت را نباید نادیده گرفت که توانائی فیلم برای خنداندن مخاطب در جائی‌که انیمیشن کامپیوتری وارد می‌شود، کاهش می‌یابد. البته این موضوع در اسکیت‌بازی پایانی جیمی و چاز جبران شده است، که نوعی خلاقیت و شوخ‌طبعی را نشان می‌دهند، اما مشکل این است که تنها بخش کوچکی از زمان فیلم روی یخ سپری می‌شود.
صحنه‌ای که این زوج نابرابر در نهایت در میان جمعیت حاضر در زمین برنده می‌شوند، به‌نوعی استعاری است و پویلر که در نقش یک رقیب شیطان‌صفت حضور دارد، همه صحنه‌های حضور خود را (گاهی تنها با حالت چهره‌اش) به هم پیوند می‌زند.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه