درخشش ترانه علیدوستی

سال ۱۳۸۱ با نقش بستن چهره یک گیتاریست جوان و جذاب بر سینماهای تهران آغاز می‌شود. فریدون جیرانی پس از شکست آب و آتش کمی به خود می‌آید و در «شام آخر»‌ می‌کوشد موقعیتی را که با «قرمز» فراچنگ آورده بود، احیا کند.
در این راه محمدرضا گلزار (گویا در سومین تجربه بازیگری‌اش و البته نخستین فیلمی که از او به نمایش در می‌آمد)‌ و بازیگری تقریبا فراموش شده به نام کتایون ریاحی، جیرانی را احیا کردند. جدای از ثریا قاسمی، آتیلا پسیانی و بازیگر نوظهور دیگری به نام‌ هانیه توسلی که خوب درخشیدند.
دومین فیلم پرفروش پس از «کلاه قرمزی و سروناز»‌هم متعلق به همین زوج (جبلی و طهماسب)‌ بود که در کنار فاطمه معتمد‌آریا و ثریا قاسمی خانواده‌ها را به سینماها کشاندند.
آس برنده این سال را اما رسول‌ صدرعاملی رو کرد. او با «من ترانه ۱۵ سال دارم» از همه نظر موفق به جلب نظر عمومی شد (تماشاگران، مسوولان و منتقدان و جشنواره‌های خارجی.)
صدرعاملی با این اثر، فیلمسازی نشان داد که به رغم این‌که خود تهیه‌کننده‌ای قوی نیز هست و گاه تا سه چهار سال فیلم نمی‌سازد، هر گاه بخواهد می‌تواند فیلم خوبی بسازد. «ترانه» در ضمن آغازگر درخشش ترانه علیدوستی در بازیگری بود.
به سال ۱۳۸۲ می‌رسیم و هدیه‌ تهرانی که در کنار محمدرضا شریفی‌نیا در «دنیا( »منوچهر معیری)‌، نوروز آن را فتح می‌کنند.
دیگر فیلم‌های نوروزی هم بد نمی‌فروشند: خانه‌ای روی آب (دومین فیلم پس از انقلاب فرمان‌آرا)‌ که با مشکلاتی به پرده و نمایش می‌رسد و واکنش پنجم (میلانی)‌ که همچنان انگ فمینیستی بودن را با خود یدک می‌کشد.
نکته جالب در این سال، «این زن حرف نمی‌زند» احمد امینی است که در مقام منتقدی که فیلمساز هم شده، بهترین فیلم کارنامه‌اش را ارائه می‌کند. نکته جالب‌تر تداوم موفقیت کتایون ریاحی است که پس از احیای مجددش با «شام آخر» این بار نیز بازی سنجیده‌ای رو می‌کند. مهران مدیری یکی از مطرح‌ترین چهره‌های تلویزیونی بعد از انقلاب در دومین تجربه بازیگری این بار «توکیو بدون توقف» را با حمایت اسپانسری قدرتمند و به کارگردانی سعید عالم‌زاده به فیلم محبوب خانواده‌ها بدل می‌کند. در کمدی دیگری (باز هم کمدی)! زوج هدیه تهرانی و امین حیایی در کنار بازیگران قدیمی چون آفرین عبیسی و گرشا رئوفی «دختر ایرونی»‌را پرفروش می‌‌کنند. کارگردان فیلم (محمد‌حسین لطیفی)‌ سازنده چند تا از گیشه‌دارترین فیلم‌های این یک دهه است، با این توضیح که معمولا فیلم‌های او سر و شکل خوبی نیز دارند. کاظم راست گفتار در نخستین فیلمش «عروس خوش‌قدم» با جمع‌کردن یک دوجین بازیگر مطرح (پطروسیان، پیروزفر، حیایی، شریفی‌نیا، نواب صفوی و چنگیز وثوقی)‌ نام خود را به عنوان کارگردان پولساز مطرح می‌کند.
فیلم دیگر «فرش باد» کمال تبریزی بود که با همه امیدواری‌ای که نسبت به فروش آن وجود داشت، به همراه «گاهی به‌ آسمان نگاه کن» اثر دیگر این فیلمساز چندان نفروخت. فیلم‌های متفاوت از کنار هم می‌گذریم (ایرج کریمی)‌، شب‌های روشن (فرزاد موتمن)‌، ایستگاه متروک (علیرضا رئیسیان)‌، دیوانه‌ای از قفس پرید (معتمدی)‌ و در راس آنها نفس عمیق (پرویز شهبازی)‌ نیز می‌کوشیدند تماشاگران جدی سینما را به خود جلب کنند.

علی شیرازی

منبع : روزنامه جام جم