آمریکا، ایران و تسلیحات هسته ای اسراییل برخورد دوگانه

مقامات مسئول در واشنگتن مدتی است آژانس بین المللی انرژی هسته ای را تحت فشار گذاشته اند تا برنامه هسته ای ایران را در «تناقض» با تعهدات این كشور در پیمان های این آژانس اعلام كرده و ایران را دارای تسلیحات هسته ای بداند. این لحن شدید علیه تهران، برنامه ای را در كانون توجه قرار داده كه هیچ كس در واشنگتن نمی خواهد به صراحت درباره آن حرفی بزند. این برنامه همان برنامه تسلیحات هسته ای اسراییل است.حقیقت آن است كه دنیا خوب به یاد می آورد كه اكثر برنامه های تسلیحاتی خاورمیانه در پاسخ و واكنش به برنامه تسلیحاتی هسته ای اسراییل شروع شد. این برنامه در اوایل دهه ۱۹۵۰ آغاز شد و با تولید یك بمب در سال ۱۹۶۸ به ثمر نشست. اسراییل اكنون بین صد تا دویست سلاح هسته ای انبار شده از تسلیحات شیمیایی و یك برنامه تسلیحات میكروبی دارد كه ممكن است تاكنون چندین محصول تسلیحاتی بیرون داده باشد.این كه كسی مطلب چندانی درباره برنامه های]تسلیحاتی و هسته ای[ اسراییل نمی داند جای تعجب چندانی ندارد. در گزارش های سالانه و نیم سالانه ای كه كنگره آمریكا از آژانس های اطلاعاتی این كشور درباره فعالیت تسلیحاتی و هسته ای كشورهای خارجی طلب می كند، هیچ گاه نامی از اسراییل برده نمی شود. در این گزارش ها جزییات فعالیت های تسلیحاتی كشورها و همچنین استفاده آنها از تجهیزات و تكنولوژی با مصارف دوگانه و مفید برای تولید تسلیحات كشتار جمعی آورده می شود. اما هیچ گاه اشاره ای به فعالیت های اسراییل نشده و نمی شود.سرویس های اطلاعاتی آمریكا ارزیابی خود را درباره فعالیت ها و برنامه های ایران، كره شمالی، هند، پاكستان و دیگر كشورها ارائه می كنند، اما اسراییل(و مصر) همواره در این گزارش ها از قلم می افتند. این الگویی است كه در دولت های مختلف تكرار می شود.در گزارش سال ۲۰۰۳ مركز اطلاعات نیروی هوایی و فضایی آمریكا درباره تهدید موشكی كروز و بالستیك، نام ۱۸ كشور دارای این موشك ها از جمله بلغارستان، پاكستان، تركمنستان، یمن و مصر كه همگی از هم پیمانان آمریكا هستند دیده می شد اما نشانی از اسراییل وجود نداشت.
این در حالی است كه اسراییل تنها رژیم خاورمیانه است كه تسلیحات هسته ای و موشك های میان برد دارد و می تواند آن را تولید كند.
غفلت عمدی
البته آمریكا، اسراییل را تهدیدی نمی بیند، اما دیگر كشورهای منطقه این رژیم را تهدیدی برای خود می دانند. همه اصل موضوع هم همین است. آمریكا با نادیده گرفتن برنامه های (تسلیحاتی) اسراییل به نام حمایت از مردم اسراییل در حقیقت فقط خطر را بیشتر می كند.
خاورمیانه عاری از سلاح هسته ای
روشن است كه اسراییلی ها در منطقه ای كه هیچ عضو دیگر آن سلاح هسته ای نداشته باشد راحت تر از منطقه ای هستند كه بسیاری از كشورهای آن دارای چنین سلاحی باشند. به همین دلیل در قطعنامه های پی درپی سازمان ملل، خاورمیانه ای عاری از سلاح هسته ای درخواست می شود.آمریكا، اسراییل و كشورهای عربی همگی از این هدف حمایت می كنند. در حقیقت در دهه ،۱۹۹۰ گفت وگوهای منطقه ای درباره همین موضوع خاورمیانه عاری از سلاح هسته ای، پیشرفت چشمگیری هم داشت. اما با فروپاشی روند صلح اسراییل و فلسطینی ها، این مذاكرات هم نیمه تمام رها شد.
تغییر سیاست آمریكا
آنچه تاكنون گفته شد مربوط به زمان گذشته است. اكنون سیاست آمریكا مبتنی بر فرضیه متفاوتی است. هدف این سیاست اكنون از میان برداشتن «رژیم های شرور» ی است كه به دنبال زرادخانه های مرگبار هستند و همزمان تحمل و حتی تشویق داشتن این زرادخانه ها در كشورهایی است كه با عنوان «مسئول» در برابر لقب «شرور» ، هم پیمان آمریكا هستند و این سیاست به صورت محدود و تدریجی مانند عراق جواب می دهد، اما به طور سیستماتیك عملی نیست چون انگیزه تكثیر هسته ای به رژیم های خاص محدود نمی شود. موضوعات مربوط به تكثیر هسته ای هم در دموكراسی ها پیش می آید و هم در دیكتاتوری ها، حتی اگر تحولات دموكراتیك سراسر خاورمیانه را در بر بگیرد، رژیم های جدید باز هم به دنبال تسلیحات هسته ای خواهند بود چون اسراییل چنین توانایی دارد. تا وقتی كه اسراییل چنین تسلیحاتی دارد میل به داشتن برنامه تسلیحات هسته ای در رژیم های خاورمیانه وجود خواهد داشت. برنامه هسته ای ایران در زمان حكومت شاه و در سال ۱۹۵۸ شروع شد؛ اولین راكتور كمكی آمریكا هم در سال ۱۹۶۷ در این كشور شروع به كار كرد.این برنامه در دولت های بعدی در ایران هم ادامه خواهد یافت مگر آن كه ساختار و پویایی خاورمیانه به طور كلی تغییر كند.اگرچه نگرانی های امنیتی واقعی كه انگیزه و عامل به وجود آمدن برنامه هسته ای اسراییل بوده، قابل بررسی و انكارناپذیر است. اما این را نباید از نظر دور داشت كه اكنون زمان مناسبی است برای آن كه از جنگ پیشگیرانه در عراق و پیامدهای آن به عنوان تضمینی برای اجتناب از یك جنگ دیگر استفاده شود. اكنون زمان آن رسیده كه آمریكا از همه توان خود برای به اجرا درآوردن سیاست دیرینه اش در تبدیل كردن خاورمیانه به منطقه ای عاری از سلاح هسته ای استفاده كند.
سلاح هسته ای غیر ضروری
هیچ كس مسائل امنیتی جدی پیش روی اسراییل را انكار نمی كند. اما آنچه روشن است این كه تسلیحات هسته ای ربطی به این كشمكش ندارد و تأثیری هم در آن نخواهد داشت.آنچه در چرخه درگیری میان اسراییل و فلسطینی نادیده گرفته شده این است كه اسراییل هیچ گاه تا این اندازه از ناحیه تهدیدات خارجی در امنیت نبوده است. نیروهای متعارف این رژیم به راحتی می توانند ارتش های عربی را شكست دهند. حكومت عراق، یكی از مخالفان اصلی منطقه ای آن اكنون دیگر وجود ندارد.نیروهای سوریه از لبنان عقب نشینی كرده اند و طالبان از صحنه قدرت در افغانستان بركنار شده است. شوروی هم دیگر وجود ندارد كه ارتش های عربی را در مقابل موجودیت اسراییل تشویق و تجهیز كند. این در حالی است كه قوای نظامی آمریكا در منطقه بسیار قابل توجه است.بنابر این اسراییل كمتر از گذشته به تسلیحات هسته ای نیاز دارد و همزمان در جلوگیری از دسترسی دیگر قدرت های منطقه به تسلیحات هسته ای هم منافع زیادی دارد.كشورهای عرب و مسلمان اكنون بر این باورند كه صحت بدگمانی شان نسبت به اهداف منطقه ای آمریكا به اثبات رسیده چون در شرایطی كه هیچ سلاح هسته ای، شیمیایی و میكروبی در عراق پیدا نشده، تهدیدات برای سرنگونی دیگر دولت های منطقه ادامه دارد.به رغم پیشرفت اخیر در روابط اسراییل و فلسطینی ها، بسیاری هنوز درباره تعهد بوش به حل این موضوع از طریق مذاكره تردید دارند.آمریكا به جای صحه گذاشتن بر این بدگمانی ها باید نادرستی آن را از طریق اتخاذ سیاستی به اثبات برساند كه همه تسلیحات غیر متعارف در خاورمیانه را تهدیدی برای صلح و ثبات منطقه بداند.اكنون دیگر همه درباره بمب های مخفی اسراییل می دانند. بیرون كشیدن این بمب ها از درون انبارهای مخفی و استفاده از آن به عنوان بخشی از یك توافق منطقه ای می تواند تنها راه مانع شدن از تلاش دیگر كشورها برای ساخت بمب باشد.این كار آسانی نیست و دستیابی به چنین توافقی سال ها طول می كشد. به همین دلیل نباید زمان را از دست داد.
منبع: the globalist
ترجمه: اردلان متین

منبع : روزنامه همشهری