واقعیت های یک گزارش

همانگونه که پیش‌بینی می‌شد، روح گزارش محمد البرادعی حاوی نکات مبهم، دوپهلو و بعضا منفی علیه منافع حقوقی و فنی جمهوری اسلا‌می ایران است. ‌با توجه به بحران گرجستان و اهمیت نقش و جایگاه ایران در تحولا‌ت منطقه‌ای و اشاراتی که گاه و بیگاه به منزلت ایران از سوی روسیه و دیگر طرف‌های درگیر می‌شد، چندان سخت نبود که بتوان حدس زد، گزارش جدید از چه ماهیتی برخوردار باشد. از آغاز، ماجرای پرونده هسته‌ای ایران بیش از آنکه حقوقی و فنی باشد، سیاسی به نظر می‌رسید.
در حالی که همزمان با پرونده هسته‌ای ایران، پرونده کشورهای برزیل، هند، مصر و کره‌جنوبی هم در آژانس مطرح شد اما مشکل آنها با کمترین مزاحمت و تنشی حل و فصل گردید.
هند بدون پیوستن به ‌NPT و الحاقیه‌های آن، دست به آزمایش‌های هسته‌ای زد و تا نصب رآکتورهای هسته‌ای نیز پیش رفت. این کشور در سالیان گذشته بارها به آزمایش‌های هسته‌ای و ساخت بمب اتمی دست زده است. برزیل در وضعیتی مشابه ایران قرار داشت اما با رانت‌های بین‌المللی به راحتی پرونده خود را به سرانجام رساند. کره جنوبی حتی کارش به شورای حکام هم کشیده نشد. مصر نیز بدون دردسر از بحران کنار ماند. بدتر از همه رژیم اشغالگر قدس است که دارای ده‌ها بمب با کلا‌هک هسته‌ای است. این چندگانگی و بی‌انصافی بین‌المللی در حالی صورت می‌گیرد که ایران بالا‌ترین همکاری‌ها را در سطوح فنی، حقوقی و سیاسی داشته است. این امر بارها در گزارش‌های آژانس به تایید رسیده است. اما معلوم است آمریکا که در داستان گرجستان به گونه‌ای احساس نگرانی می‌کند تا مبادا روسیه نسبت به سیاست تبعیت محض از شورای امنیت درخصوص پرونده هسته‌ای ایران تجدیدنظر کند، آژانس را زیرفشار قرار داده است. آمریکا به مستمسکی به نام پرونده هسته‌ای ایران نیاز دارد. با این حربه آنها ضعف‌های خود در افغانستان، عراق، آمریکای لا‌تین و خاورمیانه را توجیه می‌کنند.
مطالعه تاریخ به‌ویژه تاریخ معاصر نشان می‌دهد که ایرانیان مردمی صبور، خردمند و صلح‌طلبند. اما به نظر می‌رسد که آمریکایی‌ها و برخی دولت‌های غربی به دنبال حل مسالمت‌آمیز مساله نیستند. علی‌رغم انعطاف قابل ملا‌حظه در سال‌های اخیر همچنان بهانه‌گیری‌ها ادامه دارد. صنعت هسته‌ای ایران به رشدی قابل اعتنا رسیده است. اگر قرار باشد با هر قرینه و احتمالی بهانه‌هایی برای طرح مسائل جدید تراشید، این امر کار چندان سختی نیست. مهم حسن‌نیت است که ظاهرا آژانس تحت فشار غرب تمایلی به تمسک به آن ندارد. از سوی دیگر غرب بهتر است این حقیقت را دریابد که نه توان و نه امکان برخوردی جز از طریق مجاری دیپلماتیک وجود ندارد.
هرگاه آمریکا توانست پرونده عراق، افغانستان، صلح اعراب و اسرائیل را حل و فصل کند، می‌تواند امیدوار باشد که بر ایران فشار بنیادین وارد آورد. در غیر این صورت جمله معروف مائو تسه‌تونگ به ذهن متبادر می‌شود: ما تنها با یک <ببر کاغذی> روبه‌رو خواهیم بود.

منبع : روزنامه اعتماد ملی