رباعیات ـ قسمت ششم(۲)

دستی نه که از نخل تو چینم ثمری

پایی نه که در کوی تو یابم گذری

چشمی نه که بر خویش بگریم قدری

رویی نه که بر خاک بمالم سحری

٭٭٭

هنگام سپیده دم خروس سحری

دانی که چرا همی کند نوحه گری

یعنی که نمودند در آیینه‌ی صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

٭٭٭

ای ذات تو در صفات اعیان ساری

اوصاف تو در صفاتشان متواری

وصف تو چو ذات مطلقست اما نیست

در ضمن مظاهر از تقید عاری

٭٭٭

عالم ار نه‌ای ز عبرت عاری

نهری جاری به طورهای طاری

وندر همه طورهای نهر جاری

سریست حقیقة الحقایق ساری

٭٭٭

یا رب یا رب کریمی و غفاری

رحمان و رحیم و راحم و ستاری

خواهم که به رحمت خداوندی خویش

این بنده‌ی شرمنده فرو نگذاری

٭٭٭

گیرم که هزار مصحف از برداری

با آن چه کنی که نفس کافر داری

سر را به زمین چه می نهی بهر نماز

آنرا به زمین بنه که بر سر داری

٭٭٭

ای شمع نمونه‌ای زسوزم داری

خاموشی و مردن رموزم داری

داری خبر از سوز شب هجرانم

آیا چه خبر ز سوز روزم داری

٭٭٭

چون گل بگلاب شسته رویی داری

چون مشک بمی حل شده مویی داری

چون عرصه گه قیامت از انبه خلق

پر آفت و محنت سر کویی داری

٭٭٭

ای دل بر دوست تحفه جز جان نبری

دردت چو دهند نام درمان نبری

بی درد زدرد دوست نالان گشتی

خاموش که عرض دردمندان نبری

٭٭٭

پیوسته تو دل ربوده‌ای معذوری

غم هیچ نیازموده‌ای معذوری

من بی تو هزار شب به خون در خفتم

تو بی تو شبی نبوده‌ای معذوری

٭٭٭

یا شاه تویی آنکه خدا را شیری

خندق جه و مرحب کش و خیبر گیری

مپسند غلام عاجزت یا مولا

ایام کند ذلیل هر بی‌پیری

٭٭٭

یا گردن روزگار را زنجیری

یا سرکشی زمانه را تدبیری

این زاغوشان بسی پریدند بلند

سنگی چوبی گزی خدنگی تیری

٭٭٭

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیدست کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

٭٭٭

ای در سر هر کس از خیالت هوسی

بی یاد تو برنیاید از من نفسی

مفروش مرا بهیچ و آزاد مکن

من خواجه یکی دارم و تو بنده بسی

٭٭٭

گر شهره شوی به شهر شر الناسی

ورخانه نشینی همگی وسواسی

به زان نبود که همچو خضر والیاس

کس نشناسد ترا تو کس نشناسی

٭٭٭

تا نگذری از جمع به فردی نرسی

تا نگذری از خویش به مردی نرسی

تا در ره دوست بی سر و پا نشوی

بی درد بمانی و به دردی نرسی

٭٭٭

گه شانه کش طره‌ی لیلا باشی

گه در سر مجنون همه سودا باشی

گه آینه‌ی جمال یوسف گردی

گه آتش خرمن زلیخا باشی

٭٭٭

مزار دلی را که تو جانش باشی

معشوقه‌ی پیدا و نهانش باشی

زان می‌ترسم که از دلازاری تو

دل خون شود و تو در میانش باشی

٭٭٭

جان چیست غم و درد و بلا را هدفی

دل چیست درون سینه سوزی و تفی

القصه پی شکست ما بسته صفی

مرگ از طرفی و زندگی از طرفی

٭٭٭

بگشود نگار من نقاب از طرفی

برداشت سفیده دم حجاب از طرفی

گر نیست قیامت ز چه رو گشت پدید

ماه از طرفی و آفتاب از طرفی

٭٭٭

ای آنکه به کنهت نرسد ادراکی

کونین به پیش کرمت خاشاکی

از روی کرم اگر ببخشی همه را

بخشیده شود پیش تو مشت خاکی

٭٭٭

وصافی خود به رغم حاسد تا کی

ترویج چنین متاع کاسد تا کی

تو معدومی خیال هستی از تو

فاسد باشد خیال فاسد تا کی

٭٭٭

ای دل زشراب جهل مستی تا کی

وی نیست شونده لاف هستی تا کی

گر غرقه‌ی بحر غفلت و آز نه‌ای

تردامنی و هواپرستی تا کی

٭٭٭

ای از تو به باغ هر گلی را رنگی

هر مرغی را زشوق تو آهنگی

با کوه زاندوه تو رمزی گفتم

برخاست صدای ناله از هر سنگی

٭٭٭

تا بتوانی بکش به جان بار دلی

می‌کوش که تا شوی ز دل یار دلی

آزار دلی مجو که ناگاه کنی

کار دو جهان در سر آزار دلی

٭٭٭

از درد تو نیست چشم خالی ز نمی

هر جا که دلیست شد گرفتار غمی

بیماری تو باعث نابودن ماست

ای باعث عمر مامبادت المی

٭٭٭

بی پا و سران دشت خون آشامی

مردند ز حسرت و غم ناکامی

محنت زدگان وادی شوق ترا

هجران کشد و اجل کشد بدنامی

٭٭٭

دل داغ تو دارد ارنه بفروختمی

در دیده تویی و گرنه می‌دوختمی

دل منزل تست ورنه روزی صدبار

در پیش تو چون سپند می‌سوختمی

٭٭٭

حقا که اگر چو مرغ پر داشتمی

روزی ز تو صد بار خبر داشتمی

این واقعه‌ام اگر نبودی در پیش

کی دیده ز دیدار تو برداشتمی

٭٭٭

گر در یمنی چو با منی پیش منی

گر پیش منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگار یمنی

خود در غلطم که من توام یا تو منی

٭٭٭

دردی داریم و سینه‌ی بریانی

عشقی داریم و دیده‌ی گریانی

عشقی و چه عشق، عشق عالم سوزی

دردی و چه درد، درد بی‌درمانی

٭٭٭

گر طاعت خود نقش کنم بر نانی

و آن نان بنهم پیش سگی بر خوانی

و آن سگ سالی گرسنه در زندانی

از ننگ بر آن نان ننهد دندانی

٭٭٭