رباعیات ـ قسمت اول (۳)

گردون کمری ز عمر فرسوده‌ی ماست

دریا اثری ز اشک آلوده‌ی ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده‌ی ماست

فردوس دمی ز وقت آسوده‌ی ماست

٭٭٭

آن آتش سوزنده که عشقش لقبست

در پیکر کفر و دین چو سوزنده تبست

ایمان دگر و کیش محبت دگرست

پیغمبر عشق نه عجم نه عربست

٭٭٭

گویند دل آیینه‌ی آیین عجبست

دوری رخ شاهدان خودبین عجبست

در آینه روی شاهدان نیست عجب

خود شاهد و خود آینه‌اش این عجبست

٭٭٭

از ما همه عجز و نیستی مطلوبست

هستی و توابعش زما منکوبست

این اوست پدید گشته در صورت ما

این قدرت و فعل از آن بمامنسو بست

٭٭٭

گر سبحه‌ی صد دانه شماری خوبست

ور جام می از کف نگذاری خوبست

گفتی چه کنم چه تحفه آرم بر دوست

بی‌درد میا هر آنچه آری خوبست

٭٭٭

پیوسته ز من کشیده دامن دل تست

فارغ ز من سوخته خرمن دل تست

گر عمر وفا کند من از تو دل خویش

فارغ‌تر از آن کنم که از من دل تست

٭٭٭

دل کیست که گویم از برای غم تست

یا آنکه حریم تن سرای غم تست

لطفیست که میکند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

٭٭٭

ای دل غم عشق از برای من و تست

سر بر خط او نه که سزای من و تست

تو چاشنی درد ندانی ورنه

یکدم غم دوست خونبهای من و تست

٭٭٭

ناکامیم ای دوست ز خودکامی تست

وین سوختگیهای من از خامی تست

مگذار که در عشق تو رسوا گردم

رسوایی من باعث بدنامی تست

٭٭٭

ای حیدر شهسوار وقت مددست

ای زبده‌ی هشت و چار وقت مددست

من عاجزم از جهان و دشمن بسیار

ای صاحب ذوالفقار وقت مددست

٭٭٭

اسرار ملک بین که بغول افتادست

وان سکه‌ی زر بین که بپول افتادست

وان دست برافشاندن مردان زد و کون

اکنون بترانه‌ی کچول افتادست

٭٭٭

عشقم که بهر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم بدرد حاجتمندست

صبرم که بکام پنجه‌ی شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

٭٭٭

نقاش رخت ز طعنها آسودست

کز هر چه تمام‌تر بود بنمودست

رخسار و لبت چنانکه باید بودست

گویی که کسی برزو فرمودست

٭٭٭

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست

از باده‌ی مستی تو پیمانه خورست

فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون زمکانی و مکان از تو پرست

٭٭٭

پی در گاوست و گاو در کهسارست

ماهی سریشمین بدریا بارست

بز در کمرست و توز در بلغارست

زه کردن این کمان بسی دشوارست

٭٭٭

ای برهمن آن عذار چون لاله پرست

رخسار نگار چارده ساله پرست

گر چشم خدای بین نداری باری

خورشید پرست شو نه گوساله پرست

٭٭٭

آلوده‌ی دنیا جگرش ریش ترست

آسوده‌ترست هر که درویش ترست

هر خر که برو زنگی و زنجیری هست

چون به نگری بار برو بیش ترست

٭٭٭

یا رب سبب حیات حیوان بفرست

وز خون کرم نعمت الوان بفرست

از بهر لب تشنه‌ی طفلان نبات

از سینه‌ی ابر شیر باران بفرست

٭٭٭

یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست

نمرودانرا پشه چو پیلی بفرست

فرعون صفتان همه زبردست شدند

موسی و عصا و رود نیلی بفرست

٭٭٭

ای خالق خلق رهنمایی بفرست

بر بنده‌ی بی‌نوا نوایی بفرست

کار من بیچاره گره در گرهست

رحمی بکن و گره گشایی بفرست

٭٭٭

ما را بجز این جهان جهانی دگرست

جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست

قلاشی و عاشقیش سرمایه‌ی ماست

قوالی و زاهدی از آنی دگرست

٭٭٭

سرمایه‌ی عمر آدمی یک نفسست

آن یک نفس از برای یک همنفسست

با همنفسی گر نفسی بنشینی

مجموع حیوت عمر آن یک نفسست

٭٭٭

گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست

از باده‌ی عشق دیگری مدهوشست

شرمت بادا هنوز خاک در تو

از گرمی خون دل من در جوشست

٭٭٭

راه تو بهر روش که پویند خوشست

وصل تو بهر جهت که جویند خوشست

روی تو بهر دیده که بینند نکوست

نام تو بهر زبان که گویند خوشست

٭٭٭

دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست

غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست

جان میطلبد نمیدهم روزی چند

در جان سخنی نیست، تقاضاش خوشست

٭٭٭

دل بر سر عهد استوار خویشست

جان در غم تو بر سر کار خویشست

از دل هوس هر دو جهانم بر خاست

الا غم تو که برقرار خویشست

٭٭٭

بر شکل بتان رهزن عشاق حقست

لا بل که عیان در همه آفاق حقست

چیزیکه بود ز روی تقلید جهان

والله که همان بوجه اطلاق حقست

٭٭٭

گریم زغم تو زار و گویی زرقست

چون زرق بود که دیده در خون غرقست

تو پنداری که هر دلی چون دل تست

نی‌نی صنما میان دلها فرقست

٭٭٭

گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست

رازم همه در سینه‌ی بی کینه شکست

هر شعله‌ی آرزو که از جان برخاست

چون پاره‌ی آبگینه در سینه شکست

٭٭٭

آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست

و آنشب که ترا با من مسکین جنگست

شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

٭٭٭

دور از تو فضای دهر بر من تنگست

دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمانرا عارست

جانیست که بردنش اجلرا ننگست

٭٭٭