راهکارهایی برای ارتباط با کودکان کم شنوا

۱) كاهش حواس پرت كن ها:
هنگام آموزش به ویژه؛ آموزش مفاهیم جدید و ارائه تكالیف؛ سرو صدای بلند و حواس پرت كن های بینایی را تا حد امكان كاهش دهید. قبل از ارائه تكالیف؛ كنار كودك بایستید و اسمش را صدا بزنید و یا شانه هایش را لمس كنید؛ تا مطمئن شوید كه او به شما توجه دارد. استفاده از نام دانش آموز در مدت آموزش باعث می شود تا حواسش جمع باشد.
هنگام ارائه كلام؛ فعالیتهای حركتی را كاهش دهید (مثلاً هنگامی كه كودك در حال نقاشی یا رنگ آمیزی است از آموزش بپرهیزید) همچنین استفاده از گوشی ها یا پلاك های كاهنده صدا؛ می تواند دانش آموز را برای حذف حواس پرت كن ها در موقعیت كلاس؛ كمك كند.
اگر یك جفت از گوشی ها در كلاس موجود باشد؛ دانش آموزش مبتلا به مشكلات پردازش شنیداری، احساس تنهایی و جدا بودن را نمی كند.
۲) بهترین موقعیت كلاسی:
موقعیتی را برای نشستن كودك در كلاس انتخاب كنید كه دور از حواس پرت كن های شنیداری و دیداری (مثل پنجره های باز؛ راهروها؛ رایانه، تهویه كننده های هوا و...) باشد؛ شما می توانید به مرور زمان به بهترین موقعیت برای هر دانش آموز دست پیدا كنید.
۳) نوع ارائه صحبت با كودك:
از دادن دستورات متعدد بپرهیزید؛ تكالیف را به ساده ترین شكل ممكن ارائه كنید؛ حركاتی كه باعث تقویت پیام می گردند؛ می تواند مفید باشد؛ اما اشارات و حركات اضافی در هنگام ارائه پیام حواس كودك را پرت می كند. صحبت كردن به صورت آرام وشمرده؛ مهارت های درك شنیداری را بهبود می بخشد؛ سعی كنید به صورت شمرده؛ در سطح راحت شنیداری و با استفاده از كلمات موجود در گنجینه لغات دانش آموز صحبت كنید.
۴) تغییر مطالب آموزشی:
قبل از شروع جلسات جدید؛ مطالب گذشته را مرور كنید؛ با این كار هم احساس موفقیت را در كودك ایجاد و هم او را برای تلفیق اطلاعات جدید آماده می سازید؛ خواندنیهای از پیش تعیین شده و تكالیف خانه نیز در هنگام معرفی مفاهیم و عناوین جدید می توانند كمك كننده باشند؛ استفاده از جملاتی مانند «گوش كن»؛ «بخوان» «این را به خاطر داشته باش» می تواند به منظور نشان دادن یك پیام مهم؛ موثر باشد.
۵) كمك های بینایی:
شامل اورهد؛ پروژكتورها و كامپیوترها می توانند به منظور تكمیل ارائه های كلاسی معلم و نیز استفاده از یك روش دیگر بجز سیرشنوایی؛ موثر باشند تركیب شیوه های شنیداری و دیداری می تواند همه دانش آموزان كلاس را بهره مند سازد. تكلیف های مكتوب نیز می توانند در ارتباط با ارائه های كلامی؛ به منظور كمك به دانش آموز در دنبال كردن دستورات؛ ارائه شوند.
۶) خستگی شنیداری
دانش آموزان مبتلا به مشكلات مركزی؛ زودتر و راحت تر از سایر دانش آموزان از طریق تحریكات خارجی كلاس و حواس پرت كن ها خسته می شوند. معلمان می توانند با شرایط كودك در هنگام خستگی؛ تطبیق حاصل كنند (اجتناب از درخواست تكالیف شنیداری؛ هنگامی كه دانش آموز خسته است»
۷) كنترل درك:
معلم باید مراقب نشانه هایی چون بی توجهی؛ كاهش تمركز یا درك باشد؛ در صورت نیاز؛ تكالیف باید برای دانش آموز تكرار شده و یا به نحوی ساده تر بیان شوند؛ به منظور كنترل درك؛ باید از دانش آموز خواسته شود؛ تا تكالیف را تكرار كند؛ از طرف دیگر داشتن یك كنترل خوب؛ عادت گوش كردن را در كودك بهبود می بخشد؛ چون دانش آموز می داند كه گاهی از او خواسته می شود تا تكالیف را تكرار كرده و یا انجام دهد.
۸) حمایت:
تعداد زیادی از دانش آموزان مبتلا به مشكلات پردازش شنیداری مركزی به دلیل مقایسه خود با دیگران و یا نگرانی سایرین از عملكرد آنها در مقابل همكلاسی هایشان؛ دچار عدم اعتماد به نفس یا عزت نقس می شوند. توانایی این كودكان نباید با سایر دانش آموزان مقایسه شود و هر كاری كه به طور موفق از سوی كودك انجام می شود (حتی اگر برای دیگران عادی و معمولی باشد) باید تقویت و تشویق گردد.
۹) سیستم یاری گری:
در كلاس می توان از یك دانش آموز ممتاز برای كمك به فرد دارای ضایعه پردازش شنیداری مركزی؛ یاری گرفت؛ كمك؛ می تواند شامل یادداشت برداشتن (از طریق قرار دادن یك كاربن) طرحهای گروهی كوچك؛ معلم خصوصی و... باشد.
۱۰) انطباق های كلاسی:
درسهای كلاسی یا تكالیف می توانند ضبط شوند؛ تا كودك از این طریق بتواند مطالب را در یك زمان دیگر بشنود.

منبع : روزنامه کیهان